Ἡ Ἀνάσταση εἶναι ἡ ἀπαρχή τῆς ἀναμορφούμενης κτίσης, εἶναι ἡ διά τῆς πίστεως καί τῆς μετανοίας διάνοιξη τῆς ὁδοῦ τῆς σωτηρίας καί ἡ μέθεξη τῆς αἰωνιότητας, πρίν ἀκόμα ὁ ἄνθρωπος βιώσει τό σωματικό θάνατο.
Καί πάλι μᾶς ἀξιώνει ὁ Θεός νά ἑορτάσουμε, μᾶς προσκαλεῖ νά βιώσουμε συνειδητά τό Πάσχα, τή μόνιμη αὐτή καί διαρκή διάβαση ἀπό τό θάνατο στή ζωή καί ἀπό τήν ἁμαρτία στή σωτηρία καί μᾶς καλεῖ νά χαιρόμαστε καί νά εὐφραινόμαστε στήν προσδοκία τοῦ αἰωνίου Πάσχα. Ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου, τήν ὁποία προσδοκοῦμε καί βιώνουμε καί ὡς εἰκόνα στό φετινό Πάσχα, εἶναι ἡ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, στήν ὁποίαν ὅλοι θά συμμετάσχουμε καί θά βιώσουμε τή χαρά τήν ὁποία προγεύθηκαν τόσο οἱ Προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ὅσο καί οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ Ὅσιοι καί οἱ Μάρτυρες, οἱ ὁποῖοι ζοῦσαν καθημερινά μέσα στήν προσδοκία τῆς τέλειας γνώσης τοῦ Θεοῦ.
Ἡ χαρακτηριστική αὐτή προφητική ἔκφραση, «ἡμέρα Κυρίου», ἀναφέρεται καί στήν Παλαιά Διαθήκη κατά τήν ὁποία τό θέλημα τοῦ Θεοῦ θά ἐπικρατήσει σέ ὅλο τόν κόσμο. Ἡ ἀδικία θά ἐξαφανισθεῖ καί ἡ κακία θά ἐκριζωθεῖ! Μέ ἄλλα λόγια, περιγράφεται προφητικά ἡ στιγμή, κατά τήν ὁποία ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ θά ἀποκαταστήσει τήν ἀνομία τῶν ἀνθρώπων, πού παραμερίζουν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί πορεύονται σύμφωνα μέ τή δική τους ἐπιλογή. Εἶναι ἡ ἡμέρα κατά τήν ὁποία τό θέλημα τοῦ Κυρίου θά ἐπιβληθεῖ πάνω στήν ἁμαρτία καί θά ἐξαφανίσει ὅσα δεινά αὐτή ἔχει ἐπισωρεύσει στή δημιουργία. Μέ τήν Καινή Διαθήκη οἱ Προφῆτες ἐπαληθεύονται, οἱ Προφητεῖες νοηματοδοτοῦνται, ἐνῶ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἑρμηνεύουν τήν ἔκφραση αὐτή καί τονίζουν μέν τήν ἑορτή τῶν ἑορτῶν, τό Πάσχα, στρέφουν ὅμως τήν προσοχή μας στήν ἡμέρα τοῦ Κυρίου. Ἡ «ἡμέρα Κυρίου», ἡ Δευτέρα Παρουσία, δηλώνει τήν ἀνακαίνιση τοῦ κόσμου κατά τό τέλος τῆς ἱστορίας. Κατά τήν ἡμέρα αὐτή, ὁ Θεός θά ἀποκαταστήσει τόν κόσμο στήν πρότερη μακαριότητά του καί τό πρωτόκτιστο κάλλος του καί θά τόν ὁδηγήσει, στή «ζωὴ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος». Τί ὅμως ὁδηγεῖ στήν ἡμέρα τοῦ Κυρίου; Τήν ἀπάντηση λαμβάνουμε ἀπό τήν ἑορτή τοῦ Πάσχα πού ὡς εἰκόνα ἔρχεται κάθε ἔτος νά ὑπενθυμήσει σέ ὅλους τή δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου, τήν παρακοή καί τήν ἀποστασία του, οἱ συνέπειες τῆς ὁποίας ἤρθησαν διά τῆς ἐπί γῆς ἐλεύσεως καί παρουσίας, θυσίας καί Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος συνανέστησε τόν Ἀδάμ καί τούς ἐξ Ἀδάμ. Ἡ Ἀνάσταση εἶναι ἡ ἀπαρχή τῆς ἀναμορφούμενης κτίσης, εἶναι ἡ διά τῆς πίστεως καί τῆς μετανοίας διάνοιξη τῆς ὁδοῦ τῆς σωτηρίας καί ἡ μέθεξη τῆς αἰωνιότητας, πρίν ἀκόμα ὁ ἄνθρωπος βιώσει τό σωματικό θάνατο. Ὁ ἅγιος Συμεών ὁ νέος Θεολόγος ἀναφέρει ὅτι οἱ περισσότεροι ἀπό τούς ἀνθρώπους πιστεύουν στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ.
Ἐλάχιστοι, ὅμως, εἶναι αὐτοί πού τή βλέπουν «καθαρά». Ἐνῶ τό ἱστορικό γεγονός τῆς Ὰναστάσεως τοῦ Χριστοῦ συνέβη μία καί μόνο φορά, τό μυρίπνοο ἐκεῖνο πρωϊνό τῆς “Μιᾶς τῶν Σαββάτων”, ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ συντελεῖται μέσα στήν ψυχή κάθε πιστοῦ, κάθε ὥρα καί κάθε στιγμή, γιατί ὁ Δεσπότης Χριστός ἀνασταίνεται σ’ αὐτήν, ἀφοῦ πρῶτα διά τῆς μετανοίας καθαρθεῖ καί εἰς “καινόν μνημεῖον” ὰναδειχθεῖ τήν ὁποία ψυχή λαμπροφορεῖ καί ἀπαστράπτει μέ τήν ἀφθαρσία καί τήν θεότητα. Στούς ἀληθινά πιστούς, λοιπόν, ἀποκαλύπτεται ὁ ἀναστημένος Χριστός. Ἐμφανίζεται πνευματικά στά μάτια τους καί λαμπρύνει τήν ἐπί γῆς πορεία τους, γιατί ὅταν ἔρχεται τούς ἀνασταίνει ἀπό τήν ἁμαρτία, τούς ζωοποιεῖ καί τούς δίδει τή χάρη νά Τόν βλέπουν, νά Τόν ψηλαφοῦν καί μέσα σ΄Αὐτόν καί γιά Αὐτόν νά ζοῦν. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἀναφέρει: «Δημιουργηθήκαμε, γιά νά εὐεργετηθοῦμε. Εὐεργετηθήκαμε, ἐπειδή δημιουργηθήκαμε. Μᾶς δόθηκε ὁ Παράδεισος, γιά νά εὐτυχήσουμε. Λάβαμε ἐντολή, γιά νά εὐδοκιμήσουμε μέ τή διαφύλαξή της. Ἀπατηθήκαμε, γιατί μᾶς φθόνησαν.
Ξεπέσαμε, γιατί παραβήκαμε τήν ἐντολή. Εἴμαστε ἀναγκασμένοι σέ νηστεία, γιατί δέ νηστεύσαμε, καθώς ἐξουσιασθήκαμε ἀπό τήν ἐπιθυμία τῆς γεύσης τοῦ καρποῦ τοῦ δένδρου τῆς γνώσης τοῦ καλοῦ καί τοῦ πονηροῦ. Ἦταν παλαιά ἡ ἐντολή ἀλλά εἶναι καί σύγχρονη, σάν κάποια διαπαιδαγώγηση τῆς ψυχῆς καί σωφρονισμό ἀπό τίς ἐπίγειες ἁμαρτωλές ἀπολαύσεις. Λάβαμε εὔλογα τιμωρία, γιά νά ἀπολαύσουμε μέ τήν τήρησή της αὐτό πού χάσαμε. Χρειασθήκαμε Θεό πού σαρκώθηκε καί πέθανε ὡς ἄνθρωπος, γιά νά ζήσουμε. Νεκρωθήκαμε μαζί Του, γιά νά καθαρισθοῦμε. Ἀναστηθήκαμε μαζί Του, ἐπειδή μαζί Του καί νεκρωθήκαμε. Συνδοξασθήκαμε, ἐπειδή συναναστηθήκαμε (Λόγος με’ εἰς τό Πάσχα τοῦ Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου). Εἶναι πολλά τά θαύματα τῆς ἐποχῆς τῆς ἐπί γῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Θεός πού σταυρώνεται, ὁ ἥλιος πού σκοτίζεται καί πάλι ἀνατέλλει, γιατί ἔπρεπε καί τά κτίσματα νά συμπάσχουν μέ τόν Κτίστη. Τό καταπέτασμα πού σχίζεται, τό αἷμα καί τό νερό πού ἀπό τήν πλευρά τοῦ Χριστοῦ χύνεται, ἡ γῆ πού σείεται, οἱ πέτρες πού σχίζονται, οἱ νεκροί πού, ὡς ἐπιβεβαίωση τῆς τελευταίας καί κοινῆς ἀναστάσεως τῶν σωμάτων, ἀνασταίνονται. Τά σημεῖα, ὅμως, στόν Τάφο καί τίς ἀπό τοῦ τάφου ἐκπηγάζουσες εὐεργεσίες, ποιός θά μποροῦσε ἐπάξια νά ἐρευνήσει, νά μετρήσει καί νά ὑμνήσει; Τίποτε ἀνώτερο δέν ὑπάρχει ἀπό τό θαῦμα τῆς σωτηρίας. Λίγες σταγόνες αἵματος ἀναπλάθουν τόν κόσμο ὁλόκληρο καί γίνονται ζωτικός χυμός γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους! Εἶναι οἱ ἴδιες, πού διά τῆς Θείας Κοινωνίας μᾶς συνδέουν καί μᾶς συνάγουν σέ ἑνότητα πίστεως καί ζωῆς. Δέν μένει λοιπόν ἀπό τό νά δεχθοῦμε τή σωτηρία, ὄχι μόνο ὡς ἀπαρχή, ἀλλά καί ὡς συμπλήρωση τῆς δικῆς μας καρποφορίας, εὐχαριστίας καί ἱκεσίας, γιά νά ὑποστοῦμε μέ χαρά τούς ἀναγκαίους κόπους καί ἱερούς πόνους γιά τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ» (Λόγος με’ εἰς τό Πάσχα τοῦ Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου).
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, Ὅσα προαναφέραμε ἔχουν τό νόημά τους, ὅταν ἡ ἑορτή τοῦ Πάσχα τῶν Χριστιανῶν λαμβάνει ἀληθινό χαρακτήρα, ὅταν ἡ ἀνασφάλεια καί ἡ ἁμαρτία σταυρώνονται, ὅταν ἡ ζωή μας συνδέεται καί συμπορεύεται μέ τόν σταυρωθέντα καί ἀναστάντα Σωτῆρα καί Λυτρωτή, ὅταν ἡ ἀγωνία τῶν νέων γιά τή ζωή, ἡ ἀβεβαιότητα καί οἱ ἀνασφάλειες τῶν μεγαλυτέρων, ὁ φόβος τῶν ὑπερηλίκων, γίνονται Πάσχα καί χαρά, ὅταν ἡ ζωή μας ταυτισθεῖ μέ τή ζωή τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ. Στίς ἡμέρες τῆς ἀγωνίας καί τοῦ ἀφανισμοῦ, τῆς ἀσέβειας καί ἀπαξίωσης τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, τῆς κακίας καί τῆς ἀπιστίας, τῆς παρουσίασης τῆς ἁμαρτίας ὡς ἰδανικοῦ, τῆς ἀποϊεροποίησης τῆς ζωῆς καί τῆς ἀφαιρέσεώς της ἀπό διάφορες αἰτίες, φανατισμούς καί μισαλλοδοξίες, ἔρχεται ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, νά διδάξει, ὅτι, ἄν ὁ ἄνθρωπος δέν δεῖ στό πρόσωπο τοῦ συνανθρώπου του τό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ, γίνεται θηρίο καί σίγουρα δέν θά νιώσει τήν Πασχαλινή χαρά καί στήν παροῦσα καί στήν μέλλουσα ζωή. Ἐδῶ ἐντοπίζεται ἡ προσδοκία καί ἡ ἐλπίδα. Ἡ ἡμέρα Κυρίου δέν εἶναι θεατρική παράσταση ἀλλά παράθυρο στόν Παράδεισο, στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι παροῦσα κατά τή διάρκεια τῆς κάθε προσπάθειας διαβάσεώς μας στή σωτηρία. Ἡ χάρη τήν ὁποία σκορπίζει ἁπλόχερα τό Πάσχα δίνει τή δυνατότητα νά ζήσουμε τήν ἡμέρα τοῦ Κυρίου ἐδῶ καί τώρα!
Μέσα στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας ὁ ἱστορικός χρόνος γίνεται λειτουργικός καί συνάπτει τό παρελθόν, τό παρόν καί τό μέλλον. Τό φετινό Πάσχα, ἡ ἑορτή τῶν ἑορτῶν, πού συγκεφαλαιώνει ὁλόκληρο τό ἔργο τῆς θείας Οἰκονομίας τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἄς γίνει γιά τόν καθένα μας ἕνα παράθυρο ἀνοιχτό στόν Παράδεισο τῆς χαμένης ἀθωότητας τοῦ κόσμου καί τοῦ ἀνθρώπου. Ἀμήν.
Χριστός Aνέστη! Aγιον ΠΑσχα 2015
Μέ πατρικές εὐχές
Ὁ Κυδωνίας και Ἀποκορώνου Δαμασκηνός
