ΕΛΕΝΗ ΧΩΡΕΑΝΘΗ-ΠΑΙΔΙΑ ΔΗΜ. ΣΧ. ΠΑΖΙΝΟΥ
Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο και καλή Πρωτομαγιά!
Πρώτη Μαΐου αύριο και Πρωτομαγιάτικος ο σημερινός Παιδότοπος… Γεμάτος χρώματα και αρώματα… Γεμάτος με ποιήματα-λουλούδια και με λουλούδια-ποιήματα. Με ποιήματα για λουλούδια που μου τα έστειλε αποκλειστικά για τη στήλη η και καλή μου φίλη, ξεχωριστή Ελληνίδα δασκάλα-ποιήτρια Ελένη Χωρεάνθη και με ζωγραφιές εμπνευσμένες απ’ αυτά, παιδιών του Δημ. Σχ. Παζινού Χανίων που τις έκαναν, αφού τα μελέτησαν με την επίσης καλή μου φίλη τους στα εικαστικά Αναστασία Παπαναστασίου. Η ζωγραφική είναι ποίηση που σωπαίνει και η ποίηση είναι ζωγραφική που μιλά (“την μεν ζωγραφίαν ποίησην σιωπώσαν, τη δε ποίηση ζωγραφίαν λαλούσαν”), μας λέει σ’ ένα απ’ τα επιγράμματά του ο Σιμωνίδης ο Κείος. Κι αυτό στον νου μου, ενώ απολάμβανα τα ποιήματα για τα λουλούδια της φίλης μου της Ελένης και τα λουλούδια για τα ποιήματα των παιδιών. Από καρδιάς ευχαριστώ σας, καλές μου φίλες Ελένη και Αναστασία, για την υλοποίηση της ιδέας μου.
Συγχαρητήρια για τις υπέροχες ζωγραφιές σας, παιδιά, φιλαράκια καλά! Καλό Μάη σε όλους!
Σας χαιρετώ με αγάπη,
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
Πρωτομαγιά
Πάρτε κυκλάμινα, πευκοβελόνες,
κρίνα απ’ τον άνεμο και ανεμώνες
από τα πλάγια κι από τα ύφαλα.
Από τον όρθρο κόψτε γαρύφαλλα
και ροδοδάφνες απ’ την απέναντι
όχθη του σύμπαντος, την απέραντη.
Κρίνα, τριαντάφυλλα και ασφοδίλια,
αγριοβιολέτες και χαμομήλια,
μελισσοχόρταρα και καρυοφύλλια.
Φέρτε ασπρορόδινες, μπλέ ανεμώνες
απ’ τα χωράφια και τους ανθώνες,
μύρα της άνοιξης να μεταλάβουμε.
Πλέξτε στεφάνια κι απ’ άκρη σ’ άκρη
όλου του κόσμου, στης γης τα μάκρη,
στους πονεμένους χαρά να δώσουμε.
Μενεξεδάκια
Μενεξεδάκια τρυφερά
μες τα χαμόκλαδα φυτρώσαν
και φυλλαράκια τρυφερά,
αργά, δειλά στον ήλιο απλώσαν.
Ανθάκια ανοίξανε μαβιά
μες απ’ την πλούσια φυλλωσιά τους,
τ’ αγέρι σκόρπισε με βια
την πρώιμη μοσχοβολιά τους.
Ας ήταν, Θεέ μου, τα παιδιά
όμοια ν’ απλώνανε τα χέρια
και να γελούνε τρυφερά
στ’ ανθάκια, στα πουλιά, στ’ αστέρια
Κυκλάμινα
Του Μαγιού κυκλάμινα
φύτρωσαν στ’ απάνεμα,
ντροπαλά κι αδύναμα
μες στα ξεροχόρταρα.
Ροζ κορμάκια τρέμουνε,
πεταλάκια φέγγουνε
και στον ήλιο γνέφουνε
να ‘βγει τον παντέχουνε.
Έχυσε το ηλιόγερμα
χίλια, μύρια χρώματα,
σκύψαν τα κυκλάμινα,
φίλησαν τα χώματα.
Δυο χεράκια τρυφερά
κόψαν τα κυκλάμινα
δάκρυσαν τα χρώματα,
κύλησαν μαλάματα.
Θαύματα
Μες τον κήπο
τα λουλούδια έχουν τρελαθεί.
Στα περβάζια οι γαζίες,
οι λεμονανθοί κι οι ντάλιες,
τα παρτέρια, έχουν όλα λωλαθεί
τίναξαν τα πέταλά τους
κι έπεσαν ευθύς στη γη.
Φύσηξε τρελός αέρας και τα σκόρπισε.
Τώρα στ’ άνθη
δένουν τροφαντοί καρποί.
Κι όταν άνοιξη ξανάρθει
κι αρχινίσει τ’ άνθη να ξυπνάει
μελισσούλες θα τρυγήσουνε το μέλι
και θα μαραθούν ξανά
για να δέσουν οι καρποί.
Τι ωραία που ‘ναι της ζωής τα θαύματα!
Ζωγραφιά
Ολόδροσα τα γιούλια,
γερμένα στα πεζούλια,
σκορπούνε ευωδιές.
Μ’ ολόμαβια χειλάκια,
κρυφά δίνουν φιλάκια
μες απ’ τις φυλλωσιές.
Στη χλόη που πρασινίζει,
δροσούλα λαμπυρίζει
κυλώντας απαλά.
Ολάνθιστα τα κλώνια,
γλυκολαλούν τ’ αηδόνια
κρυμμένα στα κλαδιά.
Οι μέλισσες βουίζουν
στα λούλουδα καθίζουν,
το μέλι τους ρουφούν.
Τ’ αέρι σαν φυσήξει
με βία θα τα μαδήσει
στο χώμα ν’ απλωθούν.
Άνθινη πλημμύρα
Τι όμορφος, Θεέ μου, είναι ο κόσμος!
Ανθοβολάει το κρίταμο κι ο δυόσμος,
έχουν οι κάμποι και τα πλάγια λουλουδίσει,
οι κήποι κι οι ροδώνες όλοι ανθίσει.
Ω! Πόσο όμορφη, Θεέ μου, είναι η πλάση!
Να μπόραγε η ματιά μου να χορτάσει
με τούτη εδώ την άνθινη πλημμύρα
που ευωδιά τριγύρω μύρια μύρα.
Εαρινό
Οι κάμποι έχουνε ανθίσει
κι οι μέλισσες έχουν μεθύσει.
Μέγας ναός η φύση μοιάζει,
μοσχοβολάει και το περβάζι.
Ο ήλιος έλιωσε τα χιόνια
και τα παιδιά τρυγούν τα κλώνια
της πασχαλιάς που ευωδιάζει
και τα ζουζούνια τώρα κράζει.
.
Ανθοβολούν τα άσπρα κρίνα,
οι αγραμπελιές, τ’ άγρια σκίνα
κι ως πέφτει σιγαλά το δείλι
αποκοιμιέται το τριφύλλι.
«Ο ωραίος κάλλει…»
Η άνοιξη του κόσμου
άνθισεν εντός μου,
η αγάπη ζει.
Έξω ο κόσμος λάμπει,
τα βουνά κι οι κάμποι
άνθισαν μαζί.
“Ο Ωραίος κάλλει”
η καρδιά μου ψάλλει,
πλέον δεν πενθεί.
Άστραψε του ανθρώπου
τ’ άστρο του προσώπου
σαν λουλούδι ανθεί.
Άπλωσεν η μέρα
φέγγος στον αιθέρα,
θάλλουν τα δεντρά.
Σώπασε απ’ τη νύχτα
το σκυλί που αλύχτα.
Τι καλή χαρά.
Έξω ο κόσμος λάμπει,
άνθισαν οι κάμποι
και βουνά μαζί!
Άνθισε κι εντός μου
η χαρά του κόσμου.
Η αγάπη ζει.
Γύρω γύρω όλοι
Μου ‘χει κάτσει στο μυαλό
τόσα χρόνια τώρα
να ξομπλιάσω τη χαρά.
και δροσάτα φιόρα
μάζεψα απ’ τις ερημιές
αγκαλιές το δείλι
κι απ’ τα πλάγια θυμαριές,
φλόμο κι ασφοδίλι,
για να πλέξω πλουμιστό
άνθινο στεφάνι,
στα μαλλάκια των παιδιών
η χαρά να βάνει.
Τα μικρά μας τα παιδιά
που προσμένουν χρόνια
να τελειώσει ο πόλεμος,
να ρθουν τα χελιδόνια,
ξέγνοιαστα να παίζουνε,
να χουν πάντα σκόλη,
χέρι χέρι να πιαστούν:
“Γύρω, γύρω όλοι .
