Πόλεμος και Ειρήνη
Τα παιδιά της Γης
Μια μάνα-γη τη λέγανε-
είχε απ’ την ίδια γέννα
μια κόρη και λεβέντη γιο,
μα είχαν «άλλο αίμα»
Τ’ αγόρι, έφυγε μακριά
από την αγκαλιά της
κι όλου του κόσμου τα δεινά
τα ’φερε στην ποδιά της
ΠΟΛΕΜΟ το ονόμασε,
μα έγιν’ η ντροπή της,
γιατί μονάχα συμφορές
έσπερνε στο κορμί της
Την έκανε, συχνά να ζει
μέσα σε σκοτωμένους,
σ’ ανάπηρους, σε άρρωστους
και σε ξεριζωμένους
Τον κήπο της τον ένοιωθε,
θάνατο να μυρίζει,
τα δέντρα δεν καρπίζανε
κι αυτή πισωγυρίζει
Την κόρη της τη διαλεχτή
την έβγαλε ΕΙΡΗΝΗ,
που όλοι την αγάπησαν
κι αθάνατη θα μείνει
Έφερνε αγάπη στην ψυχή,
στους τόπους ηρεμία,
πνευματική ανάπτυξη,
γαλήνη ,ευημερία,
μόρφωση και ασφάλεια
και σεβασμό τ’ ανθρώπου,
γι’ αυτό και την ονόμασαν
στολίδι κάθε τόπου
Μάθετε, μάνες, τα παιδιά
ειρήνη ν’ αγαπούνε
και στου πολέμου τα δεινά
ποτέ να μην μπλεχτούνε
Μαρία Βογιατζάκη Ντούζα
Εις’του πολέμου τσι βροντές…
Εις’ του πολέμου τσι βροντές ποιός δεν’ ανατριχιάζει,
στο κλάμα με τα δάκρια στο πόνο που ριμάζει.
Κλειδώνει τσι αυλόπορτες ξεραίνει τα λουλούδια,
νιάτα μαζί με τσ’ ομορφιές τα κάνει αγγελούδια.
Γίνουντε άστρα τ’ουρανού που φέγγουν σαν κεράκια,
και φτερουγίζουνε ψιλά χωρίς νάναι πουλάκια.
Δε τρίζουνε τα μάνταλα οι πόρτες δεν’ ανοίγουν,
τα μάθια σαν σφαλίζουνε παύουνε να ξανοίγουν.
Πως’ χορταριάσαν’ οι αυλές βάτοσαν τα σοκάκια,
πως στράτες εριμάξανε σε μέρες με βραδάκια.
Τραγούδια δεν’ακούγουντε γιατ’ είναι στεργιωμένη,
, του κάτου κόσμου η σιωπή η μαυροφορεμένη.
Τρέχει το δάκρυ τσι ψυχής στάζει σα το φαρμάκι,
εις’ τα μπουμπούκια με τσ’ανθούς στο δροσερό κλαδάκι.
Π’αροδαμούς δε βγάνει μπλιό μου δε απόκλωνάρια,
γιατ’ η αντάρα τσι φωθιάς σκορπά μόνο ριμάδια.
Κόψε περιστεράκι μου τσ’ελιάς πάλι κλαδάκια,
που λέν’ τα φιλαράκια τους τσ’ειρήνης τα λογάκια.
Άνοιξε τσι φτερούγες σου γίνου μαντατοφόρος
πως’ οι λαοί δε θέλουνε τσ’ ορφάνιας νάρθει φόρος.
Κι’ Όσες φωθιές ανάψανε μ’ειρήνη να τσι σβήσουν,
και με τσ’ αγάπης τη ζωή το κόσμο να γεμίσουν.
Μαρία Νικ. Γρυφάκη
Οι δύο φυλές…
Πάνε χρόνια από τότε που είδα μια εξαιρετική ταινία στον κινηματογράφο, συχνά-πυκνά ωστόσο μερικές σκηνές της γυρίζουν στο νου και με ταξιδεύουν σε μια εποχή πρωτόγονη, σε δυο αρχέγονες κοινωνίες.
Τους ανωμερίτες που ζούσαν σε καλά οργανωμένες σπηλιές, έδειχναν βλοσυροί, αγριωποί, ανήσυχοι, κι ας είχαν στην επικράτειά τους καταρράχτες και λιμνούλες, δένδρα πολλά φορτωμένα καρπούς, και μπόλικο κυνήγι.
Κάτω στη πεδιάδα κοντά στη θάλασσα η γειτονική φυλή. Άλλο κλίμα εδώ. Μικρές αχυρένιες καλύβες, στολισμένες με κοχύλια και κατασκευές από ξύλο, βλέμμα ήρεμο, χαϊμαλιά στα χέρια και στα πόδια των φιλήσυχων κατοίκων της που ζούσαν κολυμπώντας, ψαρεύοντας, χορεύοντας και τραγουδώντας τα βράδια γύρω απ’ τη φωτιά.
Τι περισσότερο εξάλλου χρειάζεται ένας άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος, πέρα από ένα ασφαλές κατάλυμα, τροφή, κατιτί πάνω του να τον ζεσταίνει τις κρύες νύχτες, ομόνοια και συντροφικότητα; Η ειρηνική όμως αυτή περίοδος στο νησί των δυο φυλών, δεν έμελλε να κρατήσει!
Οι αψιμαχίες μεταξύ τους ξεκίνησαν μια μέρα από μια ασήμαντη αφορμή, σύντομα κλιμακώθηκαν, στη διαδρομή τη σκυτάλη πήρε η έχθρα, ο εγωισμός κι η απληστία, χάθηκε ολότελα η σύνεση κι η λογική των δυο αντιπάλων, με αποτέλεσμα να χτυπιούνται αλύπητα μέχρι την ολική αλληλοκαταστροφή τους…Νέκρα πια πάνω στο όμορφο νησάκι, κι όσοι επέζησαν, κουρνιασμένοι σε μια γωνιά με το κοντάρι στο χέρι, καταπονημένοι, μόνοι, δυστυχισμένοι… “Πόλεμος” και “Ειρήνη” λοιπόν!
Τι απ’ τα δυο;
ΑΘΗΝΑ ΚΑΝΙΤΣΑΚΗ
Πόλεμος και Ειρήνη
Πόλεμο κάνουν οι καιροί, άνεμοι μας χτυπούνε,
σύννεφα μαύρα έρχονται και αστραποβροντούνε.
Άνθη που πάντα ήτανε με σκέρτσο ανοιγμένα,
αισθάνονται την χειμωνιά, και νοιώθουν πικραμένα.
Πουλιά δεν τιτιβίζουνε, τα δέντρα δεν καρπίζουν,
Βοριάδες προμηνύοντα, που όλους μας φοβίζουν.
Είναι η άμυνα σκληρή, που πρέπει να κρατάμε,
σαν τα μποφόρια με ορμή, στο άγνωστο μας πάνε.
Δύσκολα προχωρούμ’ εμπρός, με μπόρες, καταιγίδες,
που βρίσκουμε στη στράτα μας, μα έχουμε κι’ ελπίδες.
Ότι θα έρθει ξαστεριά, θα λάμψει το φεγγάρι,
μες της ζωής μας το στρατί, Ειρήνη θα προβάλει.
Μ’ ένα κλαδί από ελιά, στα μακριά μαλλιά της,
και με άγριολούλουδα, γεμάτ’ η αγκαλιά της.
Τότε ο ήλιος θα φανεί, να μας ζεστάνει πάλι,
τ’ αστέρια θα χορεύουνε, θα χουν χαρά μεγάλη.
Η χαραυγή ροδόπεπλη, ξανά θα ξημερώσει,
την αύρα της δίχως φειδώ, στο κόσμο μας ν’ απλώσει.
Και της αγάπης άνεμοι, τη Γη θα γαληνέψουν,
κι’ όσους πολύ πονέσανε, μ’ αγάπη θε ν’ αρνέψουν.
Πολλά εξωτικά πουλιά, γύρω της θα πετούνε,
μ’ όμορφα-φτερουγίσματα, να την υποδεχτούνε.
Γιατί ναι απαραίτητη, κι’ όλοι την απαιτούμε,
ΕΙΡΗΝΗ θέλουμε γι’ αυτό και την περιφρουρούμε.
Και τ’ όνομά της γράφουμε, βαθιά μες την καρδιά μας,
αλλά και την διδάσκουμε, πρωτίστως στα παιδιά μας.
“Αρνέψουν” = ησυχάσουν, ηρεμίσουν.
Ελευθερία Κατσιφαράκη
Πόλεμος
Πόνος, φτώχεια, δάκρυα, αίμα,
ένας κόσμος γεμάτος δυστυχία και ψέμα.
Όταν οι λαοί πολεμούν,
έχουν σκοπό να αυτοκαταστραφούν.
Λέξη φοβερή, απ’όλες η πιο τρομακτική.
Την αρμονία της ανθρωπότητας απειλεί.
Είναι συνεργάτης του Κακού,
το θάνατο σκορπάει παντού.
Μόνο κορμιά κείτονται γύρω πεσμένα,
παιδιά ορφανά, νηστικά και ταλαιπωρημένα.
Οπλοστάσια κάνουν χρυσές δουλειές, βόμβες χώρες εξολοθρεύουν
και κάποιοι εξουσιάζουν και τους αδύναμους διαφεντεύουν.
Στο σκοτάδι αν συνεχίσουν οι άνθρωποι να ζουν,
οι πολιτισμοί τους αργά ή γρήγορα θα αφανιστούν.
ΑΚΡΟΣΤΙΧΙΔΑ ΧΑΪΔΕΜΕΝΟΠΟΥΛΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑ
Οι λαοί θέλουν Ειρήνη Οι ηγέτες προετοιμάζουν πόλεμο
Εκεί που λαοί στις χώρες τους ζουν ειρηνικά,
εκεί που οι πολίτες δημιουργούν πολιτισμό,
εκεί που οι άνθρωποι δημιουργούν έργα αξιοθαύμαστα σε κάθε τομέα,
εκεί που οι ημέρες και νύκτες έρχονται και παρέχονται ήρεμα και γαλήνια,
αίφνης η δύναμη του κακού αρχίζει να υφαίνει τον ιστό της με στόχο να εμπλέξει, ανθρώπους και δημιουργικά έργα, σε τραγικές και ολέθριες καταστάσεις.
Η ανθρώπινη ιστορία στη γη έχει να επιδείξει άπειρες περιπτώσεις μακροχρόνιων ή σύντομων πολέμων. Ανόητων πολέμων. Παράλογων αποφάσεων με τραγικές συνέπειες
καταστροφών και θανάτων. Ξεριζωμού και προσφυγιάς. Απέραντης φτώχειας και δυστυχίας.
Τα αίτια και οι αφορμές έχουν καταγραφεί στην ιστορία και οι λόγοι ομοιάζουν.
Κυρίαρχο αίτιο το στοιχείο της ανθρώπινης αλαζονείας.
Η καταπάτηση πλούσιων εδαφών και ο έλεγχος στρατηγικών στόχων, είναι
στις βλέψεις κάθε αλαζόνα της εξουσίας.
Αλαζόνες ηγέτες μεθοδεύουν την προετοιμασία και εφευρίσκουν / δημιουργούν την κατάλληλη ευκαιρία για να κηρύξουν τον πόλεμο.
Τεράστια και τα συμφέροντα των πωλητών όπλων που χρηματίζουν, που υποδαυλίζουν, που εκμεταλλεύονται τους πολεμοχαρείς ή τους αφελείς ηγετίσκους.
Όλοι μαζί, εθισμένοι στην τυφλή βία, συμπαρασύρουν και υποβάλουν άμαχους πολίτες σε ατελείωτα βάσανα, σε ατελείωτα δράματα.
Νικητές δεν υπάρχουν στους πολέμους. Μόνο χαμένοι, που μαζεύουν τα κομμάτια τους από το καταστροφικό που απόμεινε.
Γιάννης Μ. Γαβριλάκης
Ο Ήχος των Ημερών
Μάνες μαυροντυμένες, προσεύχονται…
Τα παιδιά που ταχτάριζαν
στις αγκαλιές τους χθες,
πάνω στον ανθό τους τράβηξαν
για τον πόλεμο
και στον ανθό τους πάνω θα απομείνουν.
Κάθε παιδί ένα μικρό σύμπαν κι ο κόσμος όλος.
Κι εκεί που καμάρωναν τα βλαστάρια τους,
έληξε ο χρόνος.
Δεν πρόλαβαν ν’ ανθίσουν και νέοι,
ούτε να μοσχοβολήσουν.
Σπωροί ξεφύτρωσαν παντού ως το βάθος ορίζοντα
παλαιοί, στη ρίζα του ονείρου
και οι νέοι που βιάστηκαν να ρθούν
νωρίς στην άγουρη συνάντηση
ιστορίες δύο κόσμων κάτω απ’ την ίδια πέτρα.
Και γι’ αυτούς που στήνουν τους σταυρούς,
σιμώνει η ώρα τους:
από καημό, πόλεμο ή πίκρα,
από αδικία, ατυχία ή άλλη αιτία
κάποια στιγμή η ζωή δραπετεύει
απ’ όλα τα σπίτια.
Κι αν τούτος ο κόσμος αναστηθεί μια μέρα,
θα διαπιστώσει πως οι άνθρωποι
θα ξαναμπούν στον τάφο
κι αυτοί που πάλι θα γλιτώσουν :
τα κοράκια των παλατιών,
τα χρυσαφένια μπαλκόνια τους
και ο ήχος των ημερών
23/3/2022 – Χανιά
ΕΛΙ ΝΑΪΜ ΓΑΤΤΑΣ
Πόλεμος και Ειρήνη
Πόλεμος εξεκίνησε, εν έτει δύο χιλιάδες
είκοσι δύο κι ανέτειλαν, ημέρες αποφράδες
Kι, εν’ όλοι υποφέραμε, λόγω της πανδημίας,
κάποιοι να λύσουν διαφορές, είχαν επιθυμίας.
Μ’ αντί να κάτσουν να τα βρούν, όμορφα και ωραία,
σ’ ένα τραπέζι στρογγυλό, σαν μια καλή παρέα,
διαλέξανε τον πόλεμο και βρόντηξαν κανόνια,
που είχαμε ν’ ακούσομαι, τώρα και κάποιοι χρόνια.
Χιλιάδες είναι οι νεκροί, στο μέτωπο στρατιώτες
κι άμαχοι στα μετόπισθεν, από τις βολές τις πρώτες.
Μα τα μεγάλα θύματα, είναι τα μικρά παιδάκια,
στις πόλεις π’ αντιστέκονται και εις τα χωριουδάκια.
Τραυματισμένοι αρκετά και με κομμένα μέλη,
τρέχουν στα καταφύγεια, ανθρώπινη αγέλη.
Κάθε φορά π’ ακούγανε, ν’ηχούνε οι σειρήνες,
που κάποτε συμπίπτανε με τοκετού υδίνες.
Σχολεία κτυπήθηκαν ή μία και Νοσοκομεία,
όπως και παιδικοί σταθμοί, πολέμου ανομία
Πολλοί εγκαταλείπουνε τη ριμαγμένη χώρα
για ν’ αποφύγουν συμφορές και του πολέμου …δώρα.
Ευθύνες έχουν οι λαοί και χώρες οι μεγάλες,
που έχουν εργοστάσια και προμηθεύουν μπάλες.
Συμφέροντα υπάρχουνε, πίσω από κάθε άκρη,
πετρέλαιο αέρια μετρούν πιά από το δάκρυ.
Από την αφιδάτωση, πολλά παιδιά παιθένουν,
μα οι μεγάλοι και τρανοί, μέσ’ σε παλάτια μένουν.
Μέσα στην κρίση αυγάτισαν, οι κατομμυριούχοι
και δεκαπλασιάστηκαν οι μ’ έχοντες τσαρούχι.
Ο πόλεμος δημιουργεί προβλήματα μεγάλα
κι ειρήνη χτίζει όνειρα που έρχονται στάλα στάλα.
