Γιορτή της γυναίκας
Φύλλο γροικάς αδύνατο κι ευθύς ο νους πηγαίνει,
στο ήμισι του πληθυσμού, που ζει στην Οικουμένη.
Που εις την διαιώνηση, του γένους των ανθρώπω,
συμβάλει καθημερινά, με πόνο και με κόπο.
Το όνομα αδύνατο, κακώς το έχει πάρει,
αφού σε τούτη τη ζωή, πολλά σηκώνει βάρη.
Δύναμη και υπομονή, έχει θαρρώ περίσσια
και στέκιεται αλύγιστη, όπως τα κυπαρίσια.
Το ρόλο της ανέλαβε, απ’ τη στιγμή τη πρώτη,
που στον πλανήτη βρέθηκε και τον ετροφοδότει.
Γεννοβολά κι αυξάνεται, ο πληθυσμός του κόσμου
και δισεκατομμύρια γυναίκες βλέπ’ ομπρός μου.
Για τα παιδιά της μεριμνά, πολλές φορές μονάχη,
γυναίκες συναντάς παντού, που στέκονται σαν βράχοι.
Γι’ αυτό καθιερώθηκε, μέρα για τη γυναίκα,
κατ’ έτος να γιορτάζεται, μα ‘πρεπε πέντε δέκα.
Φορές να τη γιορτάζουμε και να τηνέ τιμούμε
κι όχι να τη σκοτώνουμε και να την τιμωρούμε.
Μόνο τρελοί δεν βλέπουνε, των γυναικών το ρόλο,
μέσα στην κοινωνία μας, μοιάζουνε των διαβόλω.
Και τις καταπιέζουνε, χωρίς αιδώ καμία,
δίχως να καταγγέλονται, εις την αστυνομία.
Μα τελευταία προχωρούν, ακόμα παραπάνω,
τους αφαιρούνε τη ζωή, εις τον καυγά απάνω.
Ενώ ‘πρεπε αντίθετα, να τους χρωστούν και χάρη,
που μεγαλώνουν τα παιδιά και τα ‘χουμε καμάρι.
Γιάννης Μαλαξιανάκης
Εννιαχωριανός
Γυναίκα είσαι
Αέρινο και απαλό, ανάσας γλυκό χάδι,
πυγολαμπίδα φωτεινή, που λάμπει στο σκοτάδι.
Αστέρι χρυσοκέντητο, φεγγάρι όλο χάρη,
αγγελικό ροδόσταγμα, σπάνιο κεχριμπάρι.
Δροσοσταλιά χαρούμενη, στη κάψα της ζωής μας,
και θαλπωρή στην παγωνιά, ελπίδα της ψυχής μας.
Η αγκαλιά σου μια φωλιά, τους φόβους τιθασεύει,
την αύρα σου τη στοργική, κάθ’ ένας μας γυρεύει.
Μες τις φουρτούνες γίνεσαι, απάγκιο λιμάνι,
του πονεμένου φύλακας, κύμα να μη τον φτάνει.
Αλλά και δέντρο καρπερό, πλάσμα δίχως ψεγάδι,
αφήνεις όπου κι’ αν βρεθείς, τσ’ αγάπης το σημάδι.
Για σένα γράφουν ποιητές, μούσα είσαι ζωγράφων,
και η μορφή σ’ εικόνισμα, όλων των φωτογράφων.
Αγάπης άρωμα σκορπά, η τρυφερή ματιά σου,
κ’ ευλογιμέν’ απ’ το θεό, είναι τα βήματά σου.
Μπροστά στου ήλιου μας το φώς, αυτό αδυνατίζει,
κι’ εσύ τση σκέψης γίνεσαι, φάρος κι’ όλους φωτίζει!
Ελευθερία Κατσιφαράκη
Οφείλουμε συγγνώμες…
… στη μητέρα, στη σύζυγο, στη διαζευγμένη, στη χήρα, στη σύντροφο, στην αδελφή, στη συνάδελφο, στη συνεργάτιδα, στην αγρότισσα, στη μαθήτρια, ….
Οφείλουμε συγνώμες …. για την ενίοτε (διαχρονικά και τωρινά) απρεπή ανδρική συμπεριφορά μας, όπου με την «ιδιότητα» του λεγόμενου «ισχυρού φύλου», νομίζουμε ότι η μυϊκή δύναμη υποκαθιστά την πνευματική δύναμη.
Νομίζουμε ότι το δίκαιο έχει να κάνει με «κληρονομημένες» πατριαρχικές συμπεριφορές! Νομίζουμε …. νομίζουμε ότι θα επιτύχουμε «τα θέλω μας» ενώ τα πράγματα γίνονται χειρότερα.
Οφείλουμε συγνώμες …. για προσωπικές προσβολές σε γυναίκες, για απαξιωτικές συμπεριφορές, για χειροδικίες, για κακοποιήσεις, για βαναυσότητες κάθε μορφής που εκδηλώνονται ποικιλότροπα, ακόμα και με ειδεχθή εγκλήματα γυναικοκτονιών!!
Τα κινήματα, για την ισότητα των φύλων, πέρασαν από πολλές δοκιμασίες και αμφισβητήσεις, που όμως κέρδισαν «έδαφος» στις καρδιές ανδρών και γυναικών.
Όχι ότι δεν υπάρχουν γυναίκες με ανάρμοστες συμπεριφορές, αλλά, θα έλεγα, άλλο οι εξαιρέσεις και άλλο ο κανόνας!
Υπάρχουν μέρη της γης που η ισότητα των φύλων είναι λέξεις άγνωστες και παράλληλα η καταπίεση και ο εξαναγκασμός λειτουργούν σε ημερήσια βάση.
Υπάρχει δρόμος πολύς ακόμα!
Ο στόχος της πλήρους ισότητας, και του σεβασμού των ανδρών προς τη γυναίκα, θα επιτευχθεί αν η ίδια η γυναίκα θα αισθάνεται ότι την εκτιμούμε και είμαστε ειλικρινείς απέναντι της.
Εν τέλει η αλληλοεκτίμηση, η αναγνώριση και ο σεβασμός διασφαλίζουν τις, μεταξύ γυναικών και ανδρών, καλές σχέσεις. Τιμή στη γυναίκα του χθες, του σήμερα και του αύριο!
Γιάννης Μ. Γαβριλάκης
Με αφορμή τις 8 του Μάρτη
Παγκόσμια ημέρα αφιερωμένη στη γυναίκα. Φαίνεται πως τότε μόνο θυμόμαστε, ακόμα και ‘μεις οι ίδιες, ότι υπάρχουμε. Δεν θα αναφερθώ στη θέση της γυναίκας προ αιώνων. Είναι ήδη τοις πάσι γνωστό ότι ήταν υποβαθμισμένη στο σπίτι και στην κοινωνία. Με αγώνες διεκδίκησε και κέρδισε τα δικαιώματα της κυρίως την ισότητα. Το αξίζει άλλωστε.
ΓΥΝΑΙΚΑ!!! Αξία διαχρονική. Μάνα γη που δημιουργεί, που θρέφει, που συντηρεί, που γεννάει!!!
Έχει τη δύναμη να παίξει όλους τους ρόλους, που λόγω φύσης τους παίζει όλους τέλεια. Είναι η μάνα, η σύζυγος, η φίλη, η εργαζόμενη.
Πρόθυμη να ανοίξει την αγκαλιά της για την οικογένεια. Να δώσει αγάπη, στοργή, φροντίδα, κατανόηση, υποστήριξη. Στη συντριπτική πλειοψηφία. Δεν αξίζει να σταθούμε στις ελάχιστες, κάκιστες εξαιρέσεις. Ακόμη και σήμερα στις υπανάπτυκτες χώρες, στις υπό ανάπτυξη, ακόμα και στις αναπτυγμένες χώρες, η γυναίκα χρησιμοποιείται σαν αντικείμενο προς εκμετάλλευση. Βλέπε εμπόριο λευκής σαρκός, βλέπε παιδεραστία. Υπάρχει ακόμα κτηνώδης αντρικός πληθυσμός με διαδικτυακή οργάνωση που τραυματίζει κοριτσίστικες ψυχούλες που πουλάνε το κορμάκι τους, προκειμένου να εξασφαλίσουν το φαγητό της οικογένειας, θλιβερό!!!
Πρέπει να δοθούν κι άλλοι παγκόσμιοι αγώνες για να κερδηθεί ο σεβασμός, τουλάχιστον στην όποια γυναίκα, απ’ όπου κι αν κατάγεται.
ΓΥΝΑΙΚΑ!!! Αξία διαχρονική!
Νανά Μπακόλα
Γυναίκα
…Αρχή ζωής
Δένδρο ζωής το σώμα σου
κι εγώ ένα κλωνάρι
που μου’δωσες απλόχερα την ύπαρξη της χάρης
…και δεκανίκι στον μονόδρομο
Ο άνθρωπος άσχετα από πλούτη, δύναμη και εξουσία,
βρίσκει στο πρόσωπο της μάνας ένα ψυχολογικό στήριγμα και δεκανίκι.
…πηγή στου έρωτα την κρήνη
αποτελεί ανεξάντλητη πηγή στην ψυχολογική βρύση του έρωτα.
…έμπνευση στον δημιουργό
πόσα και πόσα γυναικεία πρόσωπα έχουν εμπνεύσει
δεκάδες καλλιτέχνες, ή έχουν αποδοθεί σε γλυπτό
όπως το περίτεχνο άγαλμα της Αφροδίτης της Μήλου.
…μάνα αγαπημένη, ερωμένη
στο τρισδιάστατο πρόσωπο της γυναίκας
συναντά καθείς τη μάνα, ή την αγαπημένη ή την ερωμένη
στο μονόδρομο της ζωής
Δρ. Γιάννης Θ. Πολυράκης
Γυναίκα-Μάνα-Μανούλα-Μητέρα-Μαμά-Γιαγιά…
Ένα λουλούδι που όπου έχει ριζώσει και ανθίσει μόνο προσφέρει, μέχρι να ολοκληρώσει, το κύκλο τσι ζωής του.
Υμνείτε με λόγια καρδιάς και με ψυχής από ανθρώπους με συναισθηματικές αξίες που έχουν τη δύναμη να φανερώνουν, το πλάσμα αυτό, που χτίζει κοινωνίες, ανάλογα τα πιστεύω σε ήθη, με έθιμα και του επιπέδου του κάθε πολιτισμού σε όλο το Κόσμο.
Αυτό είναι η Γυναίκα, η Μάνα, Η Μανούλα, η Μαμά κα εκείνη η Γιαγιά… Η Γυναίκα, η Σύζυγος, η Μητέρα, η Αδελφή, η Φίλη και όχι μόνο είναι μια απαραίτητη παρουσία για τη κοινωνία σε όλους τους τομείς, που ολοκληρώνει την οικογένεια και θεμελιώνει όμορφους κόσμους, σε όλους τους τομείς, όταν τύχει άξια σεβασμού, με αγάπης.
Τη Γυναίκα δεν έχει δικαίωμα καμιά ταραγμένη προσωπικότητα, να βασανίζει να εκβιάζει, ρημάζοντας ψυχές, οικογένειες, με σπίτια, με τη ζήλια, το φθόνο, τη καχυποψία και τη χειροδικία. Που δυστυχώς όλα αυτά είναι σημεία των καιρών, με υπεύθυνους που πρέπει να μη συνεχίζουν να αδιαφορούν. Γιατί από όλες τις γυναίκες του κόσμου μόνο μιά υπήρξε η Μήδεια…
Μία Μάνα σαν όλες τις Μάνες του κόσμου μας έχει γεννήσει. Μία Μανούλα σαν όλες τις Μανούλες του κόσμου μας έχει ζεστάνει, με την αγάπη της μέσα στη στοργική αγκαλιά της. Μία Μητέρα σαν όλες τις Μητέρες του κόσμου γίνετε θυσία και στερείτε τα αγαθά τις ζωής με τις ανέσεις για το χατίρι των παιδιών της.
Η Μαμά σαν όλες τις Μαμάδες του κόσμου έχει στη ψυχή, στη καρδιά και στην αγκαλιά της το. πιο πολύ σίγουρο, ήρεμο και ασφαλή καταφύγιο ζωής για τα παιδιά της μα και η Γυναίκα, όταν γίνει Γιαγιά… Που είναι σαν όλες τις Γιαγιάδες του κόσμου, για τα εγγονάκια της. Που τα χαϊδεύει ζεστά, τους κάνει όλα τους τα χατίρια και γλυκά- γλυκά τα κοιμίζει, με τα Ωραιότερα παραμύθια.
Συγκλωνιασμένα με μεγάλη φαντασία, Αγάπη και Γιαγιαδίστικη, στοργή που μόνο αυτή ξέρει να διηγείται έτσι πολύ όμορφα. Κάθε Γυναίκα είναι ξεχωριστή μα και αναντικατάστατη, όπως είναι και ο κάθε άνθρωπος με καμιά εξαίρεση, σε όλο το Κόσμο. Η Παναγία Γυναίκα γέννησε το γιό του Θεού στη γη που έγινε, η ελπίδα και η παρηγοριά του κόσμου στη κάθε δύσκολη στιγμή…
Μαρία Νικ. Γρυφάκη
Στη γυναίκα
Έξι ημέρες ο Θεός μ’ υπομονή επελέκα
και εις τον κόσμο χάρισε για δώρο, τη γυναίκα
Παράξενους συνδυασμούς σκέφτηκε, να της βάλει
κι ειν’ η καρδιά της μαλακή κι η θέληση ατσάλι
Και αγαπά κι εργάζεται, πονεί μα και αντέχει,
δε λογαριάζει κούραση και γι’ άλλους πάντα τρέχει
Νοιάζεται γι’ όσους αγαπά και δίνει την ψυχή της
και της αρκεί μια αγκαλιά, για την ανταμοιβή της
Είν΄ εύθραυστη, μα δυνατή, πονά μα δεν το λέει,
μπροστά σου κάνει, πως γελά, μόνη σαν μείνει, κλαίει
Αντέχει πείνα, στέρηση, ξεριζωμό, ορφάνια,
στου χάρου τα χτυπήματα, στέκει με περηφάνια
Κάποτε γίνεται αυτή και μάνα και πατέρας
και το μπορεί στα δύσκολα, μόνη να δώσει πέρας
Είν’ η γυναίκα, η μάνα σου, η κόρη, η αδερφή σου,
δώρα δε θέλει, μα ΖΗΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΣΟΥ
Στη γυναίκα αγρότισσα
Όκτώ του Μάρτη έρχεται
κι ας θυμηθούμε όλοι
τις ηρωίδες της ζωής,
που ζουν μακριά απ’ την πόλη
Την ελληνίδα αγρότισσα,
που στις δουλειές της τρέχει,
και με λιοπύρι και βοριά,
φυσά, χιονίζει ή βρέχει
Γι’ αυτό…
Της μάνας μου την κούραση
ποτέ δε θα ξεχάσω,
που χιλιοβασανίστηκε,
εγώ για να σπουδάσω
Σήμερα υποκλινόμαστε,
με σεβασμό μπροστά τους
κι ευχόμαστε, όπου βρίσκονται,
να ‘χουν χαρές κοντά τους
Μαρία Βογιατζάκη Ντούζα
Η γυναίκα με το καροτσάκι
Τρεμάμενα χέρια, αραιωμένα μαλλιά, σκυφτή σιλουέτα…
Τη συναντάμε σχεδόν παντού! Σε λαϊκές, σ’ εμπορικούς δρόμους, στα στενά της πόλης να βαδίζει προσεκτικά, αδύναμα, σέρνοντας το φορτωμένο καροτσάκι της με τα τρόφιμα της εβδομάδας.
Συχνά-πυκνά θα σηκώσει το κεφάλι, θα σε κοιτάξει και θα θυμηθεί τα παλιά της, τότε που με γοργό βήμα έσερνε το καρότσι με το μωρό, με το άλλο χέρι κρατούσε το νήπιο, κι οι τσάντες με τα ψώνια παλαντζάριζαν στις άκρες των δακτύλων της. Τώρα που τα παιδιά πήραν το δρόμο τους κι ο σύζυγος έφυγε, βάζει τα δυνατά της να κάνει μόνη τα ψώνια, να πληρώνει τους λογαριασμούς, να πηγαίνει στο γιατρό της χωρίς να βάζει παιδιά κι εγγόνια σε κόπους περιττούς… Προσπαθεί να μη γίνει βάρος!
Και συνεχίζει τον αγώνα… Όλοι τη βλέπουν, μα κάνεις δεν τη προσέχει, εκτός από εκείνους που άτσαλα πέφτουν πάνω της και την αναγκάζουν να κατέβει στο ρείθρο του δρόμου για να μη πέσει!
Βιαστικέ διαβάτη της ζωής, μη δυσανασχετείς που σου κόβει τη φόρα έτσι αργά που βαδίζει! Μην τη σπρώχνεις για να προσπεράσεις το καρότσι της που προηγείται!
Κι αν τύχει ν’ ανεβαίνεις μαζί της τα σκαλιά της πολυκατοικίας μη κάνεις τον αδιάφορο! Πες της μια «Καλημέρα» και δώσε ένα χεράκι στο σήκωμα του καροτσιού!
Σίγουρα θα σε κοιτάξει μ’ ευγνωμοσύνη και θα πάρεις την ευχή της! Τι καλύτερο;
Αθηνά Κανιτσάκη,
“Προσφορά άνευ όρων”
Μια ημέρα τον χρόνο, είναι αφιερωμένη για τη γυναίκα! Από τη μεριά της, η γυναίκα αφιερώνει 365 ημέρες στην οικογένεια. Αξίζει να πούμε ένα ευχαριστώ σε εκείνες που προσφέρουν!
Σε εκείνες που δημιουργούν, στηρίζουν, υπηρετούν και μετέχουν στην οικογένεια, που είναι το κύτταρο της κοινωνίας.
Οι περισσότερες γυναίκες, έχουν ρόλους, όπως της μητέρας, της συζύγου, της νταντάς, της μαγείρισσας, της οικονόμου, της εκπαιδευτικού, της συμβουλάτορος, της συμπαραστάτιδος, της αγρότισσας, της νοσοκόμας και σε τόσους άλλους ρόλους που καλείται καθημερινά να προσφέρει.
Επίσης, μετέχει σε κοινωνικούς τομείς, έχει την εξωτερική εργασία της, είτε από ανάγκη για ένα εισόδημα, είτε από την ανάγκη έκφρασης, παραγωγικότητας και δημιουργία καριέρας.
Επάξια λοιπόν, έχει μια ημέρα τον χρόνο για να υπογραμμισθούν αυτά που προσφέρει και να μην τα θεωρούμε δεδομένα, αν και είναι δεδομένη η προσφορά των περισσότερων, μέσα από την καρδιά τους.
Είναι τόσα τα πεδία που συμμετέχει πλέον μια δραστήρια γυναίκα, μετά τις βασικές κατακτήσεις της κοινωνικά, που θα υπάρχει πάντα η ανάγκη για κατάκτηση θέσεων, στόχων, αποδοχής, εκτίμησης και ανταμοιβής, ηθικής και οικονομικής.
Αν παγώναμε για λίγο τις γυναίκες, έστω και για μια εβδομάδα, να μην κάνουν τίποτα, τότε και μόνο τότε, θα βλέπαμε τη διαφορά.
Τότε θα εκτιμούσαμε στ’ αλήθεια την προσφορά τους σε κάθε λεπτό μέσα σε ένα 24ωρο.
Μπορώ να φανταστώ το σοκ που θα δεχθεί το κάθε σπίτι, πολλές επιχειρήσεις και κατά συνέπεια η καλοκουρδισμένη κοινωνία μας.
Βεβαίως, όλα αυτά, χωρίς τη διάθεση σύγκρισης με τους άνδρες.
Είναι άλλο κεφάλαιο. Απλά θα ήταν δίκαιο να εκτιμάται η προσφορά της γυναίκας, χωρίς να είναι δεδομένη και να ανταμείβεται και να διευκολύνεται αναλόγως (ηθικά και οικονομικά).
