Γράφει ο ΑΝΕΣΤΗΣ ΚΑΖΑΖΗΣ*
Συνεργάτης μεγαλοεκδότη αφηγήθηκε τα εξής: «Μια μέρα ανέβηκα στον 7ο όροφο της οδού Φιλελλήνων 1 και πήρα κάτι δέματα από τα γραφεία της ESSΟ Πάπας. Τα κατέβασα στα γραφεία της εφημερίδας που ήταν στον δεύτερο όροφο. Από κει πέρασαν κάποιοι βουλευτές… και τα πήραν». Καλοκαίρι 1965. Η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, έπεφτε.
Δεν έχουν σημασία τα ονόματα. Δεν έχει σημασία ούτε το πιθανό χρηματικό περιέχομενο των δεμάτων. Σημασία έχει, ότι μια επαναδιαπραγμάτευση συμβάσεων για τα διυλιστήρια και η αντικατάσταση του υπουργού Εθνικής Αμυνας, κινήσεις μή αρεστές στον βασιλιά, κατάφερναν να ρίξουν μια κυβέρνηση. Σημασία έχει κυρίως ότι στην πολιτική μας ιστορία, πολλές φορές, ´δέματα – χορηγίες´ έμειναν έκθετα. Και σχεδόν πάντα, σαν από μια διαβολική σύμπτωση, τέτοια δέματα βρίσκονται στο δρόμο των βουλευτών.
Εθνοσωτήριος επανάσταση, Δικτατορία, Χούντα ή Πραξικόπημα; Αυτό που γεννήθηκε στις 21 Απριλίου του 1967, φέρει πολλά ονόματα. Με τον όρο ´Επανάσταση´ χαρακτηρίζεται η γενικευμένη εξέγερση. Εκείνο το πρωινό, 100 περίπου τεθωρακισμένα και επίλεκτες ένστολες δυνάμεις εκτελώντας διαταγές, κατέλαβαν το Υπουργείο Άμυνας.
Ο λαός, που συνήθως συμμετέχει στις επαναστάσεις, ήταν στη δουλειά… ή απλά κοιμόταν ακόμα.
Δικτατορία είναι η απόλυτη εξουσία ενός ηγέτη ή ομάδας που κυβερνά, χωρίς να περιορίζεται από τους νόμους ή το σύνταγμα. Η ισπανικής προέλευσης λέξη Χούντα σημαίνει σύνδεσμος.
Στην Ισπανία ο όρος χρησιμοποιείται ακόμα στη δημόσια διοίκηση. Πραξικόπημα είναι η βίαιη, συνομωτική και αιφνιδιαστική πράξη με σκοπό την μεταβολή του πολιτεύματος. Οποιο και αν είναι το όνομα που χαρακτηρίζει πολιτικά την επταετία 1967 – 1974, αξίζει να θυμηθούμε τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούσε τότε το κράτος και πολύ περισσότερο το αν αυτό στην πορεία, κατάφερε να απεμπλακεί από την ευνοιοκρατία.
Η επταετία, δεν ήταν μόνο κατάργηση ατομικών και πολιτικών ελευθεριών, ποινικοποίηση κάθε φιλελεύθερης και αριστερής ιδεολογίας, εξευτελιστικά βασανιστήρια και εξορίες.
Ηταν και ένα ακόμα μάθημα, ότι η εξουσία είναι γλυκειά, το δημόσιο χρήμα πιθανά αστείρευτο ενώ οι μίζες ποτέ αρκετές.
Επτά χρόνια σκανδάλων και χρηματισμού: Διπλασιασμός βουλευτικών μισθών.
Μοίρασμα των διυλιστηρίων. Κλειστά επαγγέλματα. Θαλασσοδάνεια του συνταγματάρχη Ιωάννη Λαδά, ο οποίος ´έστεψε´ ένα ξάδελφό του στρατηγό και έναν άλλο, γ.γ. του υπουργείου Κοινωνικών Υπηρεσιών. Σκάνδαλο εισαγωγής σάπιων κρεάτων από την Αργεντινή. Δάνεια της ΚΥΠ σε μεγάλες εφοπλιστικές και κατασκευαστικές οικογένειες, με επιβαρυντικούς για τις δημόσιες τράπεζες όρους. Διορισμός του κουνιάδου του Μακαρέζου στη θέση του Υπουργού Γεωργίας. Ο γαμπρός του Παττακού, έγινε σε λίγο χρονικό διάστημα εκατομμυριούχος από ´δουλειές´ του Δήμου Αθηναίων. Ο ένας από τους αδελφούς του Παπαδόπουλου έγινε Υπουργός παρά τω Πρωθυπουργό, ενώ ο άλλος γ.γ. του υπουργείου Δημόσιας Τάξης.
Αυτόν τον δεύτερο, οι ίδιοι οι αξιωματικοί της αστυνομίας αποκαλούσαν ως κύριο ´μπον φιλέ´, λόγω των πλούσιων γευμάτων του σε ακριβά ξενοδοχεία.
Επαχθείς συμβάσεις περί οικονομικής αναπτύξης σε Κρήτη και Πελοπόννησο (ΦΕΚ 1972/Α/88), που δεν εκτελέστηκαν ποτέ. Η δήθεν κατασκευή της Εγνατίας Οδού, που ζημίωσε το δημόσιο με 1,5 δισ. δραχμές. Και τέλος, το ´Τάμα του Έθνους´: Ο μεγάλος ναός του Σωτήρος στα Τουρκοβούνια που ήθελε να κτίσει ο Γ. Παπαδόπουλος ως ´ευχαριστώ´ στον Θεό για την επιτυχία της ´επαναστάσεως´. Εργο που ήθελε να γίνει το τρίτο σημαντικότερο της Αθήνας, μετά τον Παρθενώνα και τον Λυκαβηττό!
Εργο που δεν έγινε ποτέ και όμως στοίχισε 406 εκατ. δραχμές.
Στις μέρες μας, η Δημοκρατία κοντεύει να μπει στα σαράντα. Και μπορεί το πολιτικό σύστημα, στην πραγματικότητα κυρίως το κομματικό, να νοσεί. Αλλά το ίδιο το πολίτευμα έχει τα κατάλληλα αντισώματα που συντηρούν τον θεσμό όρθιο και ετοιμοπόλεμο. Η Δημοκρατία των τελευταίων χρόνων, απέκτησε κι αυτή με τη σειρά της τις δικές της εξαρτήσεις. Βόλεψε και βολεύτηκε: Κουμπάροι στο δημόσιο, ξαδέλφια ξέπλεναν χρήμα, ´τυφλοί´ είδαν το φως επιδομάτων, νεκροί συνταξιοδοτήθηκαν.
Η μαγεία όμως της Δημοκρατίας, είναι ότι μας επιβάλλει σε τακτά χρονικά διαστήματα να γεμίζουμε την κάλπη της και ενίοτε… τις φυλακές της. Και για να γεμίσει η κάλπη, απαιτείται συμμετοχή με καθαρό μυαλό και αποφασιστικό σχέδιο. Απαιτείται το πέρασμα από το μίζερο ´Εγώ´ στο δημιουργικό ´Εμείς´.
Και πάνω απ’ όλα μνήμη ψύχραιμη και σε διαρκή εγρήγορση.
*ankaz2012@hotmail.com
