Γράφει ο Μιλτιάδης Κλωνιζάκης*
Και ενώ οι εκλογές πλησιάζουν με βήμα ταχύ, παρά τις όποιες προσπάθειες ορισμένων ´θεσμικών´ και μη, παραγόντων για να μη γίνουν ή να υπάρξει καθυστέρηση για όσο μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, ώστε να συντελεστεί η άνοδος του ΠΑΣΟΚ, παρουσιάζεται έντονο το φαινόμενο της υποστήριξης (έστω και σε θεωρητικό επίπεδο) ακραίων πολιτικών σχηματισμών, που ούτε πρόταση έχουν για τη λύση των προβλημάτων της χώρας αλλά και ούτε μπορούν να φέρουν λύση σ? αυτά.
Ιστορικά βέβαια σε καιρούς παρόμοιους μ? αυτούς που περνάμε σήμερα, τα άκρα υπήρξαν ´καταφύγιο´ για μια μεγάλη μάζα ανθρώπων, που εθελοτυφλώντας έβρισκαν έναν αόρατο ή ορατό ´εχθρό´ ως αιτία για όλα τα κακά που σαν τις πληγές του Φαραώ έπεφταν στη χώρα. Η ελπίδα βέβαια που υπήρχε στο σήμερα είναι ότι θα περίμενε κανείς ότι στον 21ο αιώνα που η Υποχρεωτική Εκπαίδευση έχει καλύψει μέχρι και τις τελευταίες τάξεις του Λυκείου και η ενημέρωση μέσω του Διαδικτύου είναι προσβάσιμη σε πολύ περισσότερους και σε μεγαλύτερο εύρος πηγών απ? ό,τι ήταν παραδοσιακά μέχρι σήμερα. Δυστυχώς όμως όσοι πίστευαν αυτό έπεσαν έξω.
Έτσι λοιπόν νοσταλγοί ολοκληρωτικών καθεστώτων έκαναν την επανεμφάνισή τους υποσχόμενοι καλύτερες μέρες και κάποιοι (οι ίδιοι που κατηγορούν τους Γερμανούς ως Ναζί) άρχισαν να τους ακολουθούν, ξεχνώντας το τι πέρασε η πατρίδα μας σε καιρούς που χούντες και δικτατορίες είχαν τον έλεγχο της χώρας μας.
Γιατί όμως κάποιος να θέλει να βάλει ακραίους πολιτικούς σχηματισμούς στο Κοινοβούλιο; Σε μια προσπάθεια να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους αξίζει να δούμε μια σειρά από μύθους, οι οποίοι αποτελούν τη βάση των υποστηρικτικών επιχειρημάτων για τέτοια κόμματα.
Πρώτος μύθος: ´Η Ελλάδα σε τέτοιες περιόδους ήταν ισχυρή απέναντι σε εξωτερικούς εχθρούς´. Αυτός ο ισχυρισμός έχει καταρριφθεί ιστορικά. Από τις πολεμικές αποζημιώσεις που αναγκάστηκε να πληρώσει στη Βουλγαρία η χώρα μας επί Πάγκαλου, την ανυπαρξία της στη διευθέτηση συνοριακών διαφορών επί Κονδύλη, Μεταξά αλλά και της επταετίας ?67 – ?74 και τέλος την τραγωδία της Κύπρου το 1974, φαίνεται καθαρά ότι κάθε άλλο παρά ´ισχυρή´ ήταν η χώρα μας, ενώ η προετοιμασία της ήταν το λιγότερο πλημμελής και ανοργάνωτη (με αποδεικτικό στοιχείο τα αποτελέσματα στο πεδίο των μαχών).
Δεύτερος μύθος: ´Υπήρχε οικονομική ευημερία´. Αυτό αποτελεί έναν αστικό μύθο (ιδιαίτερα για την περίοδο της χούντας των συνταγματαρχών), που βασίζεται σε μια σημαντική παράλειψη, αυτή της ύπαρξης κρυφού δανεισμού που διοχετεύτηκε στη χώρα μας από τους εξωτερικούς υποστηρικτές της χούντας. Αυτός (ο οποίος προστέθηκε αργότερα στο δημόσιο χρέος ή οδήγησε σε χαριστικές υπογραφές συμβάσεων) έδωσε την ευκαιρία στους υποστηρικτές της να πάρουν τα λεγόμενα ´θαλασσοδάνεια´ (δάνεια δηλ. με μηδενικό επιτόκιο και άνευ εγγυήσεων), την ίδια ώρα που τα επιτόκια δανεισμού στους υπόλοιπους (με ταυτόχρονο έλεγχο του πιστοποιητικού κοινωνικών φρονημάτων) ήταν τεράστια και υπερδιπλάσια του πληθωρισμού της εποχής.
Φαραωνικά έργα άνευ σκοπού (με συμβάσεις κατασκευής που κάνουν ακόμα και το σκάνδαλο των υποβρυχίων να μοιάζει με απάτη μικρής κλίμακας) ήταν επίσης συχνό φαινόμενο, με στόχο να φανεί μια επίπλαστη ανάπτυξη στους οικονομικούς δείκτες.
Τρίτος μύθος: ´Σε περιόδους ολοκληρωτικών καθεστώτων, υπάρχει χαμηλή εγκληματικότητα´. Η εγκληματικότητα δυστυχώς δεν είναι συνάρτηση της αστυνομοκρατίας, όσο και αν πολλοί πιστεύουν το αντίθετο. Αν ήταν έτσι στη Μ. Βρετανία που υπάρχει πεζή αστυνόμευση και ο μεγαλύτερος αριθμός καμερών ανά χιλιάδα κατοίκων στον δυτικό κόσμο θα έπρεπε οι εγκληματικές δραστηριότητες να ήταν μηδενικές, πράγμα που δεν ισχύει. Από τη στιγμή που υπάρχει εκτεταμένη φτώχεια, υψηλή ανεργία και υποαπασχόληση (όπως στην περίοδο που ζούμε) είναι δεδομένο ότι θα υπάρξει αύξηση της εγκληματικότητας. Αυτό που ίσως αλλάζει είναι η υφή της παραβατικότητας. Παράλληλα δε εν καιρώ δικτατορίας, έχουμε και την παρουσίαση πλαστών στοιχείων, ώστε να δημιουργείται στον μέσο πολίτη το αίσθημα της ασφάλειας.
Τέταρτος μύθος: ´Επί Χούντας δεν υπήρχαν ρουσφέτια και διακρίσεις´. Αν τα ´θαλασσοδάνεια´ στους ´φίλους´ με μηδενικό επιτόκιο την ίδια ώρα που ο απλός πολίτης (αν δεν τον ´έκοβαν´ λόγω πολιτικών πεποιθήσεων) δανειζόταν με 15 – 20%, η αποπομπή και η πρόσληψη δημοσίων υπαλλήλων με βάση τα πολιτικά πιστεύω, τα φακελάκια στην Αστυνομία και τις δημόσιες υπηρεσίες για έκδοση διαβατηρίων και πιστοποιητικών σε ´δύσκολες´ περιπτώσεις κ.ο.κ. δεν αποτελούν ενδείξεις διακρίσεων και ρουσφετιών, τότε αλήθεια τι είναι;
Πέμπτος μύθος: ´Η άκρα Δεξιά έχει πατριωτικό χαρακτήρα και ήταν εκεί που το χρέος την καλούσε στα εθνικά ζητήματα´. Δυστυχώς ούτε κι αυτό ήταν αλήθεια: Επί γερμανικής Κατοχής, η ομάδα ´Χ´ (του στρατηγού Γρίβα που πάντως διέπρεψε στον απελευθερωτικό αγώνα της Κύπρου) και οι συναφείς ´εθνικοσοσιαλιστικές´ ομάδες, αποτέλεσαν τους βασικότερους συνεργάτες των Γερμανών, αμαυρώνοντας ακόμα και την τιμημένη ευζωνική στολή φορώντας την σε μάχες εναντίον τόσο του ΕΑΜ όσο και του ΕΔΕΣ. Παράλληλα, ουδεμία ουσιαστική προσπάθεια για συμμετοχή στην Εθνική Αντίσταση, δεν έγινε από τις πολιτικές δυνάμεις που εξέφραζαν τον χώρο αυτό. Σε νεότερες, δε, περιόδους περιορίστηκε σε μισθοφορικές συμμετοχές στον εμφύλιο πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας (πράγμα που ακυρώνει πρακτικά την έννοια της ´συμπαράστασης?), ενώ ακολούθησε ασθματικά την Αριστερά (την οποία κατ? άλλα κατηγορεί συνεχώς για ´εθνική μειοδοσία´) στην ανακίνηση θεμάτων όπως το Βορειοηπειρωτικό, της προστασίας της ελληνικής μειονότητας στην Τουρκία και της κάλυψης της ΑΟΖ.
Σ? αυτά καλό είναι να θυμηθούμε και άλλα ´παρατράγουδα´, όπως η κλήση των δημοκρατικών (με πολιτικές συμπάθειες που καλύπτουν τις παρυφές της Δεξιάς μέχρι τ? άκρα της Αριστεράς) πολιτών στο Αστυνομικό Τμήμα ´διά υπόθεσίν τους´, οι εξαφανίσεις ´πολιτικών αντιπάλων´ σε μπουντρούμια και κέντρα βασανισμού χωρίς καν μια προειδοποίηση, οι εν ψυχρώ δολοφονίες, η απαγόρευση έκφραση γνώμης, η απαγόρευση κυκλοφορίας, η απαγόρευση συγκεντρώσεων πάνω από συγκεκριμένο αριθμό ατόμων χωρίς την άδεια της Αστυνομίας, η ύπαρξη του ´χαφιέ της γειτονιάς´ για οποιαδήποτε κίνηση φαντάζει ´ύποπτη´, η ύπαρξη προληπτικής λογοκρισίας σε έντυπα, ραδιοφωνικές εκπομπές και μουσική και τέλος η ύπαρξη του ´αποφασίζομεν και διατάσσομεν´ για οτιδήποτε απασχολεί οποιονδήποτε, χωρίς καν μια επίφαση δημοκρατικού διαλόγου, η οποία υπάρχει ακόμα και σήμερα?
Αν παρ? όλα αυτά, κάποιοι επιμένουν και νοσταλγούν το ´ολοκληρωτικό´ παρελθόν τότε τι να πούμε: Σε μια πραγματική δημοκρατία, επιτρέπεται κι αυτό, χωρίς η νοσταλγία από μόνη της ν? αποτελεί ποινικό αδίκημα. Το αντίθετο πάντως δε θα μπορούσε να συμβεί.
*πρόεδρος Ελληνικής Δημοκρατικής Νεολαίας (Ε.ΔΗ.Ν), υποψήφιος βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ – Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο
