Πολυσυλλεκτικές εκλογές και συγκυβερνήσεις

Γράφει ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΛΕΣΣΑΣ
Διανύουμε την πιο βραχύβιο προεκλογική περίοδο βουλευτικών εκλογών προς ανάδειξη κυβερνήσεως, απ? την οποία θα εξαρτηθεί το μέλλον της χώρας και η ζωή μας, που η ποιότητά της έχει ήδη καθορισθεί. Τούτο τον καιρό έχουμε διαμορφώσει κάποια πολιτική προτίμηση κι έχουμε βγάλει τα συμπεράσματά μας για την προσωρινή κυβέρνηση, τα παλαιά κόμματα, που την στηρίζουν και τα νεοπαγή που θέλουν και κείνα να κυβερνήσουν. Πρόκειται για την δοτή κυβέρνηση, που μας προσφέρει κουτσουρεμένη Υγεία, μισή ασφάλεια, ασαφή Εκπαίδευση και άνισες ευκαιρίες για εργασία. Θα ήταν, λοιπόν, σχεδόν αδιάφορο εφόσον οι ίδιοι μας διοικούν, να σκοτωνόμαστε και ν? αγωνιούμε για το ποιοι θα είναι αυτοί, που θα πάρουν μετά τα ηνία του κράτους. Δεν θα βοηθηθεί δε το πολιτικό σύστημα, αν πάμε στις εκλογές με αναπαλαίωση και όχι με ανανέωση των στελεχών των κομμάτων.
Θα πάμε να ψηφίσουμε στις 6 Μαΐου. Κι ύστερα; Την επομένη, που θα μάθουμε τ? αποτελέσματα, θα θυμηθούμε τα χιλιοειπωμένα: Τις εκτιμήσεις, τα μηνύματα, που στέλνουν οι υποψήφιοι, γιατί πρέπει να υπάρξει βιώσιμη κυβέρνηση, για να μην ξαναπάμε σε εκλογές, τους λόγους των ευρωπαίων για εσωτερικές προσεγγίσεις προς άλλου είδους ´καθαρές λύσεις´ εθνικής αναγκαιότητας, για να είμαστε πολιτικά νόμιμοι και ιδεολογικά ικανοποιημένοι. Δημοκράτες είμαστε, ψηφίζουμε ό,τι αποφασίζουμε, μας έχουν μάθει το ´συναξάρι´ της Οικονομίας, μας εξορκίζουν στο να αρνηθούμε τις λαϊκίστικες συμμαχίες των ακροδεξιών και των ακροαριστερών συμμαχιών. Το κυριότερο στοιχείο, που θα κυριαρχήσει σε αυτές τις εκλογές, είναι η υπενθύμιση, να ξεχάσουμε με κάθε τρόπο, ότι βαδίζουμε προς το χάος. Οτι δεν πρόκειται να οδηγηθούμε στα χειρότερα και ο κατήφορος θα σταματήσει.
Οι δημοσκοπήσεις βλέπουν, ότι η μελλοντική βουλή θα είναι πολυκομματική, πράγμα που δυσκολεύει τα μέγιστα τον σχηματισμό βιώσιμης κυβέρνησης με κυριοτερο ερώτημα, ποιος θα γίνει πρωθυπουργός.
Η ετυμηγορία του λαού σε οποιαδήποτε κατεύθυνση πλειοψηφίσει, πρέπει να τύχει του ανάλογου σεβασμού. Και τούτο θα συμβεί αν κάθε μια απ? τις πολιτικές δυνάμεις, που θα αναδειχθεί, θα έχει καθορίσει τι είναι, τι θέλει και με ποιους μπορεί να συμμαχήσει.
Οι πολυσυλλεκτικές επιλογές, είναι κατανοητό ότι αποσκοπούν σε μια κατ? ανάγκην πολιτική για την θεραπεία της Οικονομικής κρίσης. Οι κυβερνήσεις, που προκύπτουν σε τέτοιες περιπτώσεις χαρακτηρίζονται από πολιτικούς αναλυτές ως θνησιγενείς.
Το βέβαιον είναι ότι θα επιδιωχθεί ο επηρεασμός των ψηφοφόρων, ώστε να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα χωρίς το συναίσθημα της τιμωρίας αλλά του φόβου, μήπως συμβούν τα χειρότερα. Το μαντάτο έρχεται απ? την κα Λαγκάρντ του ΔΝΤ, η οποία υπέδειξε, εμμέσως πλην σαφώς, να μην ψηφισθούν τα περιφερειακά κόμματα. Να περιμένουμε τις συμβουλές και των άλλων της τρόϊκας, όταν πλησιάζει η κρίσιμη ώρα.
Αυτών δεν ιδρώνει το αυτί τους περί επεμβάσεως στα εσωτερικά μας. Γι? αυτούς πρέπει να θυσιασθεί η ψήφος, για να μην ανατραπεί το πρόγραμμα και η προοπτική να εισπράξουν τα δανεικά.
Για το ποιος γίνεται πρωθυπουργός, σε περίπτωση πολυκομματικής κυβέρνησης, έδωσε την απάντηση ο κ. Σαμαράς με τον νεοπαγή πολιτικό όρο, που εξυπηρετεί τον ίδιο, την ´αρχή της υπεροχής´. Πιστεύει να έρθει πρώτο το κόμμα του. Μια άλλη εκδοχή είναι να γίνει ο αρχηγός του κόμματος, που είχε τη μεγαλύτερη άνοδο, ή του νεοσύστατου σχηματισμού, που ταρακούνησε το σύστημα. Σε περίπτωση τρικομματικής μπορεί να γίνει πρωθυπουργός ο αρχηγός του ενδιάμεσου κόμματος που επηρεάζει περισσότερο τα άλλα δύο.
Αν δεν υπάρξει ασυμφωνία, να επιλεχθεί εξωκοινοβουλευτική προσωπικότητα, περίπτωση Ζολώτα.
Μπορεί όμως να γίνει πρωθυπουργός άτομο ευρείας ανταπόκρισης, όπως ο κ. Παπαδήμος.
Τέλος, εάν ναυαγήσουν οι πιο πάνω επιλογές, πάμε για επαναληπτικές εκλογές. Ο,τι χειρότερο!