Γράφει ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΛΕΣΣΑΣ
Το ίδιο έργο, τις ίδιες εικόνες, τις έχουμε ξαναδεί πολλές φορές με τους ίδιους πρωταγωνιστές, ν’ αλλάζουν ρόλους με άλλη αμφίεση, για να μην πλήττουμε. Η επαναλαμβανόμενη παράσταση έχει κουράσει 30 χρόνια τώρα. Αρέσει όμως η εξουσία, είναι και προσοδοφόρα, γι’ αυτό επενδύουν με όποιο κόστος στην αλλαγή του πολιτικού σκηνικού. Και ο λαός παγιδεύεται, βραχυκυκλώνεται στις διαπλοκές και στις εξαρτήσεις με αποτέλεσμα να πληρώνει το τίμημα και να χειροκροτεί.
Τώρα τις εκλογές τις σχεδιάζουν οι επικοινωνιολόγοι.
Μοιράζουν τους ρόλους και τους παίζουν οι πολιτικοί όχι στα μπαλκόνια αλλά σε κλειστές αίθουσες και στην τηλεόραση για τους καναπέδες. Αφού δεν υπάρχει κανένα έργο να εγκαινιάσουν, ή να κόψουν κορδέλες, υπόσχονται παροχές, διατυπώνουν προτάσεις ότι θα πάρουν αποφάσεις για να εφαρμοσθούν ηπιότερα μέτρα στο πλαίσιο των δεσμεύσεών μας έναντι της ΕΕ.
Η τακτική της εκλογικής σκηνοθεσίας δεν έχει σταματήσει. Ο εμπαιγμός των εκλογέων προέρχεται απ’ το εκλογικό σύστημα, που δεν εξασφαλίζει γνήσια και δίκαιη έκφραση του λαϊκού φρονήματος. Τα τελευταία χρόνια απετέλεσε όχημα εκλογικού μαγειρέματος. Για 10ετίες η πολιτική ζωή κυλούσε μεταξύ πράσινου και γαλάζιου. Οι αντιπαραθέσεις των εκάστοτε αρχηγών, ήσαν τέτοιες, ώστε δεν υπήρξε ούτε μια φορά ο ένας να αναγνωρίσει το έργο του αντιπάλου του. Ο αντιευρωπαϊστής λ.χ. Ανδρέας κοντραρίστηκε με τον Καραμανλή. Οταν όμως έγινε πρωθυπουργός τα πήγε καλά με τους Ευρωπαίους και πέτυχε τεράστια κονδύλια τα περίφημα ΜΟΠ.
Ο κ. Σημίτης θεώρησε τη συμβολή του Καραμανλή σωστή στην πορεία προς την ΕΕ, όμως όταν τον αντικατέστησε ο Καραμανλής ο νεότερος, αρνήθηκε να παραδεχθεί, ότι οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ είχαν θέσει κάποιους στόχους στην Οικονομία τούς οποίους προεξοφλούσε ως αποτυχημένους.
Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση υπάρχει ο άγνωστος παράγοντας, που ρυθμίζει το αποτέλεσμα. Στην παρούσα περίπτωση δεν μπορεί να ερευνηθεί διότι δεν υπάρχει προηγούμενο. Οποιο αποτέλεσμα προκύψει, δεν μπορεί να έχει τις ίδιες επιπτώσεις με άλλες περιόδους. Οι συνθήκες π.χ. του ’89 δεν είναι οι ίδιες με τις σημερινές. Είχαμε τότε οικονομική κρίση αλλά είχαμε το εθνικό μας νόμισμα. Τώρα έχουμε ένα τεράστιο χρέος, από απόψεως νομισματικής αυτοτέλειας είμαστε εξουδετερωμένοι και μας κατευθύνουν οι κομισάριοι.
Ο προεκλογικός χρόνος είναι ελάχιστος. Οι ψηφοφόροι, που άλλοτε φλυαρούσαν υπέρ του ενός ή του άλλου, τώρα βρίσκονται στη φάση της περισυλλογής και προσπαθούν να διακρίνουν πώς πρέπει να ψηφίσουν για το καλό του τόπου. Οι στιγμές είναι κρίσιμες. Ο λαός θα σταθμίσει τις επιλογές των αρχηγών, την απόδοση των υποψηφίων, αν ενδιαφέρθηκαν για τα προβλήματα του τόπου, θα βαθμολογήσει το έργο τους και θα κρίνει αν έδειξαν μετριοφροσύνη και όχι ξιπασιά και υπεροψία. Ο ψηφοφόρος δεν ξεχνά, πώς χειρίστηκε ο υποψήφιος τα θέματα της εξουσίας, δεν κολακεύεται πλέον από χάδια και δεν ψηφίζει, αλλά καταψηφίζει όσους προκάλεσαν τη νοημοσύνη του.
Αν στις 6 Μαΐου οι Ελληνες δεν θα θέλουν να έχουν κυβέρνηση, δεν θα δώσουν την ψήφο τους στα δύο θεωρούμενα μέχρι στιγμής μεγάλα κόμματα.
Η ανατροπή του δικομματικού συστήματος είναι υπαρκτή, καθόσον έχει αναφανεί ο τρίτος πόλος και στα δύο στρατόπεδα, τα δε μικρότερα κόμματα θα δώσουν μάχη, να περάσουν το όριο του 3% για να μπουν στο Κοινοβούλιο.
Είναι η ώρα να κρίνουν οι ψηφοφόροι τα κόμματα, τα πρόσωπα και να ψηφίσουν κατά συνείδηση.
Δύσκολη απόφαση. Στόχος; Απροσδιόριστος.
Αν ρωτήσετε κάποιον στον δρόμο θα προβληματιστεί να σας απαντήσει. Ξέρουν όμως εκείνοι, που θα συγκροτήσουν Κυβέρνηση, η οποία θα διαχειριστεί μεταμνημονιακή εποχή…
