Γράφει ο Μανωλης Μπουζακης
Περιδιαβαίνει τα κανάλια και μπαίνει περήφανα στα σπίτια μας, ευδαιμονίστρια και ατάραχη, ένα κορίτσι ίσαμε ?κει πάνω, η μικρή μας Βεζυροπούλα! Θα μπει λέει στα Ανάκτορα καθώς μπαίνει στα σπίτια μας και θα συνεργαστεί ακόμη και με τον Διάολο για να σώσει την Πατρίδα. Τέτοια άκουγα και ήμουν έτοιμος να αλλάξω Πατρίδα? όταν ήρθε ο Τροπαιολάτρης Γεώργιος και μου εξήγησε πόσο σοβαρή υπόθεση είναι να έχουμε Κυβερνήτη κάποιον που θα μπορεί να ορθώσει το μπόι του, για να λουφάξουν οριστικά οι λογής Γκαουλάιντερ που έχουν επιτεθεί κατά του ηρωικού μας έθνους και επιμένουν να μας πιουν όσο αίμα μας έχει απομείνει, μετά τις απανωτές αφαιμάξεις, που πραγματοποίησαν στο αδύναμο κορμί του, οι πρόγονοί τους? αλλά και τ? αδέρφια μου, ο πατέρας μου κι ο παππούς μου?
Ο Γεώργιος υψώνει το λάβαρο και? εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, προστάζει? Εμπρός..!
Μαύρο λοιπόν στη Βεζυροπούλα? σταυρό στον Τροπαιολάτρη Γεώργιο..! Αυτά φώναζα και μ? άκουσε ο Φλογοβόλος Πάνος. Βγάζει το ναπολεόντειο καπέλο του, το κρατεί με το δεξί του χέρι σε θέση ημιέκτασης και εκβάλλει κραυγήν μεγάλην: Ουαί υμίν, μου λέγει. Θύμα! Είσαι θύμα της άγνοιας και των προκαταλήψεών σου. Ο Γεώργιος είναι πολύ λίγος, μου εξηγεί ο Πάνος. Η Πατρίδα χρειάζεται Ακρίτες. Τον παρατηρώ προσεκτικά, δεν διακρίνω να φορεί τον γνωστό, ριγέ μανδύα, ούτε βλέπω δίπλα του τους κυρίους με τις άσπρες μπλούζες και παίρνω αποφασιστικά, τις κρίσιμες αποφάσεις μου. Ακρίτας λοιπόν κι εγώ! Κένταυρος και Διγενής μαζί σου, ω Φλογοβόλε Πάνο..!
Έπεσα ξέπνοος τον ύπνο του δικαίου και ξύπνησα αξημέρωτα, πλην ενθουσιασμένος από το μέγεθος των υπερβάσεών μου? όταν βλέπω μπροστά μου, σιδερόφρακτες, τις φάλαγγες των μαντάκων* της αυγής. Εμείς θα πάρουμε πίσω το αίμα που μας έκλεψαν οι άτιμοι, μου λένε?. Έλα μαζί μας..! επιμένουν. Ένα μπουκάλι ζεστό αίμα θα ?χεις κάθε πρωί δίπλα στο μαξιλάρι σου? Αίμα απίστων, αλλόφυλων, βαρβάρων..!
Έκλεισα τα μάτια κι είδα την πρωινή μου κούπα γεμάτη με το αχνιστό αίμα των προαιώνιων εχθρών του έθνους και χωρίς δεύτερη σκέψη το αποφάσισα. Μαζί σας, εθνοσωτήρες μαντάκοι! Μαζί σας, για να ?ναι πάντα χρυσή η Αυγή του έθνους μας?
Έπεσα και ξανακοιμήθηκα? ο ύπνος κάνει πάντα καλό… Και ?κει που απολάμβανα τον πιο γλυκό και ειρηνικό ύπνο, ακούω τον βόμβο των μελισσών. Ξυπνώ κι είμαι στην κορυφή ενός αμμόλοφου στη μέση μεγάλης, απέραντης ερήμου. Χίλιες οι μέλισσες, τρεις μπουμπούροι κι εφτά σφήκες? Τι ψάχνετε εδώ, καλές μου μέλισσες; τους λέγω. Το μέλι ψάχνουμε, μου λένε. Μόνο εμείς το ξέρουμε το μέλι και μόνο εμείς περνούμε τη ζωή μας τρυγώντας μέλι αμόλυντο?
Κοιτώ ζερβά, κοιτώ δεξά και βλέπω μόνο άμμο? Τα λουλουδάκια της ερήμου λιγοστά?
Άμμο θωρώ, άμμο πατώ και μέλι δεν μυρίζω, λέω στις ερημίτισσες μέλισσες? Δεν ξέρεις εσύ μου λένε και? βζίιιιιιιιζζζτττττ και ξανά βζούουουουττττττ? πετούν δεξά, πετούν ζερβά? και εξαφανίζονται?
Πετάχτηκα από το κρεβάτι μου και ψάχνω ακόμη για τις καλές μου μέλισσες. Τις Μέλισσες της Ερήμου? Είναι κι ο εγγονός μου κι οι φίλοι του κι φίλοι των φίλων του? Το λατρεύουν τα μικρά παιδιά το αμόλυντο μέλι..!
Λέω, πριν ξαναπέσω για ύπνο, να συνεχίσω το ψάξιμο…
*μαντάκοι= τσιμπούρια
