Γράφει ο δρ ΓΙΑΝΝΗΣ Θ. ΠΟΛΥΡΑΚΗΣ*
Απρίλιος 1826: Οι κάτοικοι του Μεσολογγίου, πολιορκημένοι, αγωνίζονται ενάντια στα στρατεύματα του Ιμπραήμ αλλά και στις ποικίλες κακουχίες, ενώ καθίστανται πραγματικά ελεύθεροι με την πνευματική νίκη ενάντια σε όλα αυτά που τους βιάζουν το προνόμιο της ύπαρξης, αλλά και με την εσωτερική ελευθερία της θέλησης να ξεπεράσουν και να υπερβούν όλα αυτά που απειλούν τη δυναμικότητα της αντίστασής τους, όχι μόνο την πείνα και τη σωματική εξασθένηση, αλλά και κάθε πειρασμό που προσφέρει η ίδια η ομορφιά της ανοιξιάτικης φύσης.
Πραγματοποίησαν τελικά την ηρωική τους έξοδο το ξημέρωμα της Κυριακής των Βαΐων στις 10 Απρίλη 1826, κάνοντας πράξη εφαρμοσμένη τη ρήση του Σολωμού: ´Όποιος πεθαίνει για τη λευτεριά, ποτέ του δεν πεθαίνει?´
Απρίλιος 2012: Ιδιο το σκηνικό της μάνας – Φύσης: Η ανοιξιάτικη πνοή του Απρίλη γεννά αισθήματα και συναισθήματα ανάτασης, ελπίδας, χαράς, έρωτα.
Όμως, ατυχώς, στο σκηνικό αυτό, οι κάτοικοι όχι μόνο του Μεσολογγίου αλλά ολόκληρης της Ελλάδας, βρίσκονται ξαφνικά πολιορκημένοι από πολέμαρχους του οικονομικού πολέμου.
Ακάτεχοι καθώς είναι οι Ελληνες σε πόλεμο δίχως όπλα, φέρονται και περιφέρονται μέσα στα ίδια τους τα σύνορα, σε άρμα που το σέρνουν τα ξενοκίνητα όντα της Τρόικας, και σε δρόμο στρωμένο από αδέξιους (όσο και ύποπτους) ντόπιους πολιτικούς χειρισμούς. Συντροφιά στο άρμα οι λογής – λογής κερδοσκόποι – χρυσοθήρες που θησαυρίζουν στοιχηματίζοντας (και ευχόμενοι) την οικονομική και εθνική καταρράκωση της Ελλάδας?
?Και η πολιορκία συνεχίζεται, 1ον: Με τους Τροϊκανούς να εκδηλώνουν τις προθέσεις τους να μην εφησυχάσουν, πριν να επιβάλλουν στους πολιορκημένους Ελληνες μισθούς Βουλγαρίας, συντάξεις Αλβανίας και κοινωνικά επιδόματα Ρουμανίας και όχι μόνο. 2ον: Με τους Ελληνες πολιτικούς να κάμπτουν την ευλύγιστη μέση τους στα ξένα κελεύσματα, χωρίς να έχουν τα ανάκαρα της αντρίκιας, εθνικής όσο και ελληνοπρεπούς άρνησης, προστατεύοντας το λαό που τους έστειλε στο Εθνικό Κοινοβούλιο, το οποίο μετέτρεψαν σε «Οίκο Ενοχής».
Αντίθετα, αναλώνουν εαυτούς σε μεταξύ τους ´πολιτικές κοκορομαχίες´, ανταγωνιζόμενοι στο πλέον αληθοφανές ψέμα στον χειμαζόμενο λαό, επαληθεύοντας τη ρήση του Στάλιν: ´Οι Έλληνες δεν έχουν συνηθίσει να συζητούν, γι? αυτό αλληλοσφάζονται´.
Και οι εκπρόσωποι στο Εθνικό μας Κοινοβούλιο, κατρακύλησαν στην εσχατιά της κατάντιας να μην κοιτούν να κυκλοφορήσουν χωρίς να γίνονται δέκτες προπηλακισμών από τους πολίτες, ή στόχος θλιβερός γαλακτοκομικών και λαχανικών.
Οποία θλιβερή κατάντια! Αυτή ήταν και η μεγαλύτερη νίκη της Τρόικας: Με τις υπογραφές στα Μνημόνια οδήγησε -πέραν των άλλων- στην πλήρη απαξίωση των κομμάτων εξουσίας και στην επιβολή μιας πολιτικής θολούρας, μέσα από την οποία προβάλλουν πολιτικοί ´παλαιάς κοπής´ οι περισσότεροι (γέννημα-θρέμμα του Συστήματος) και εμφανίζονται ως νεόκοποι? σωτήρες, με τη δημιουργία νέων κομμάτων και κομματιδίων, λες και αυτό είναι το πρόβλημα της χώρας?
Επιτάχυνε δηλαδή (η Τρόικα), το τέλος του μεταπολιτευτικού μοντέλου εξουσίας των κομμάτων.
Και τα κόμματα, αντί να καθίσουν να συζητήσουν ενώπιον του εθνικού κινδύνου του αφανισμού του έθνους, συνεχίζουν να βυσσοδομούν στα πλαίσια μιας ανύπαρκτης -πλέον- ιδεολογίας και μιας βιασμένης Δημοκρατίας, υποταγμένα στα ξενόφερτα σενάρια που ´βλέπουν´ (ή επιδιώκουν) μείωση του ελληνικού χρέους στο 116,5% του ΑΕΠ το 2020 και περαιτέρω μείωσή του κάτω από το 90% το 2030!
Και ο μέσος Έλληνας, διερωτάται: ´Πού είναι ο Ηγέτης, να χτυπήσει γροθιά και να απαιτήσει -μάλιστα να απαιτήσει- τις πολεμικές αποζημιώσεις (επιτέλους) αλλά κυρίως το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο της ναζιστικής Γερμανίας εκ μέρους της υπόδουλης Ελλάδας, το οποίο παραμένει ενεργό και που μαζί με τους τόκους θα επιλύσει σε μεγάλο βαθμό το οικονομικό πρόβλημα της χώρας;´
Αλλά, βλέπετε, πανούργοι οι νεο-Γότθοι, φρόντισαν να υπάρχει στο άρθρο 7(1) της δανειακής σύμβασης η απαγόρευση του συμψηφισμού ή της επιβολής ανταπαίτησης, ορίζοντας: ´?όλες οι πληρωμές που θα πραγματοποιηθούν από τον δανειολήπτη, καταβάλλονται στο ακέραιο, χωρίς μείωση λόγω συμψηφισμού ή ύπαρξης ανταπαίτησης?´ Και ο μέσος νους, διερωτάται: ´Πού είναι μωρέ οι Αρχηγοί που καθοδήγησαν και λευτέρωσαν την Ελλάδα με τα λιανοτούφεκα και τώρα κιντυνεύει να χαθεί σε καιρό ειρήνης;´
Και οι απορίες συνεχίζονται: ´Πού είναι ο Ηγέτης, να εξορύξει τον υπεδάφιο και υποθαλάσσιο ορυκτό πλούτο μας -κάθε είδους- γεγονός, που όχι μόνο θα βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο και τους Ελληνες από την ομηρεία των κερδοσκόπων και των τραπεζιτών, αλλά θα καταστήσει πάμπλουτη τη χώρα;´
Δεν έχουν τελειωμό οι απορίες και τα ερωτηματικά. Ένα πάντως είναι το σίγουρο: Η παντελής απουσία προφίλ Ηγέτη (με ότι εμπεριέχει ο όρος) από το Πάνθεον των μνηστήρων της εξουσίας που καλούνται σε λαϊκό αντροκάλεσμα στις 6 του Μάη, για να οδηγήσει με ασφάλεια το πλοίο έξω από τις συμπληγάδες?
Και μέσα στο θολό τούτο τοπίο και στη θολούρα του αύριο σε ορίζοντα δεκαετιών, οι νέοι μας, βλέποντας ένα μέλλον αβέβαιο, παίρνουν το δρόμο της ξενιτιάς, και αποστερείται η μάνα – Ελλάδα τα οφέλη της νεανικής ικμάδας, λάφυρο στην όποια ελληνοδέχτρα ξένη χώρα! Στον αντίποδα, τα ´περήφανα γηρατειά´ αλλοτινής πλανεύτρας προσφώνησης, ψάχνουν εναγωνίως στις δίπλες της τσέπης και μετρούν τα κέρματα που δεν αρκούν για τα φάρμακα του μήνα! Μα και οι ενδιάμεσοι στην ηλικία, οι εν ενεργεία υπάλληλοι μετρούν τις απώλειες του μήνα στο μισθό, υπό το κράτος της δαμόκλειας εφεδρείας!
Και τέλος, οι συνταξιούχοι, αναρωτιούνται, ποιο συνταγματικό δικαίωμα τους περιέκοψε τις εισφορές ολάκερης ζωής κι αναμετρούν κι εκείνοι τις απώλειες του μήνα, με την πίκρα της ανανταπόδοτης στάσης της πατρίδας? Και μέσα στ? άλλα, ψιθυρίζονται επαχθέστερα μέτρα τον ερχόμενο Ιούνιο.
Η πολιορκία, σφίγγει ολοένα και ασφυκτικότερα τον κλοιό της με τους άνεργους να πληθαίνουν καθημερινά και την Πλατεία Κλαυθμώνος να επικαιροποιείται, μα και να αποκτά αδελφές σε κάθε πόλη, σε κάθε γωνιά της ελλαδικής γης?
Την ίδια ώρα, όλες οι παραπάνω κοινωνικές τάξεις στενάζουν υπό το βάρος αλλεπάλληλων και πολυποίκιλων φόρων και επαχθών χαρατσίων, που πρέπει να καταβληθούν από την ήδη κατακερματισμένη οικονομία τους επειδή σε αντίθετη περίπτωση τα αντίμετρα από την Πολιτεία είναι σκληρά, φέρνοντας στο νου το ´δόγμα´ του Βρετανού συγγραφέα Terry Pratchet, ότι δηλαδή:
´Η φορολογία είναι ένας σοφιστικέ τρόπος να απαιτείς λεφτά απειλώντας´, αλλά φαίνεται ότι οι αρμόδιοι αγνοούν και την (απλή) ρήση του Αμερικανού συγγραφέα Austin O?Malley: ´Όταν βάζεις φόρους και όταν κουρεύεις πρόβατα, καλό είναι να σταματάς πριν γδάρεις το πετσί.´
Είμαστε, ελεύθεροι πολιορκημένοι λοιπόν. Σαν μονάδες, σαν μάζες, σαν ολότητα ψυχών μέσα στα ίδια τα ελλαδικά σύνορα.
Και η Κυριακή των Βαΐων, αργεί να βγάλει τον Αυγερινό της?.
*γεωπόνος – συγγραφέας
