Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΠΕΜΠΤΟΥ

(2011 ΕΓΧ 83’)
Μυστηρίου, μεταφορά από το ομότιτλο βιβλίο του Ντάγκλας Κένεντι
Σκην.: Πάβελ Παβλικόφσκι Μουσ.: Κρίστοφερ Γκόρντον ΗΘ.: Κριστίν Σκοτ Τόμας, Ίθαν Χοκ, Τζοάνα Κούλιγκ, Σαμίρ Γκουέσμι, Ντελφίν Σουίγιο

Ο Τομ Ρικς, Αμερικανός ακαδημαϊκός και συγγραφέας, έρχεται στο Παρίσι αποφασισμένος να διεκδικήσει την παλιά του ζωή και να ξανακερδίσει την αγάπη της γυναίκας αλλά και της κόρης του. Τα πράγματα όμως δεν πηγαίνουν όπως θα ήθελε και καταλήγει σε ένα υποβαθμισμένο ξενοδοχείο των προαστίων, υποχρεωμένος να εργάζεται ως νυχτοφύλακας για να κερδίσει τα απαραίτητα. Είναι η στιγμή που, γνωρίζει τη Μάργκιτ, μια όμορφη αλλά μυστηριώδη γυναίκα. Μεταξύ τους αναπτύσσεται μια ιδιαίτερα έντονη και παθιασμένη σχέση, που ωστόσο δείχνει να πυροδοτεί μια σειρά από ανεξήγητα γεγονότα, που αποκαλύπτει μια σκοτεινή δύναμη που ελέγχει ολόκληρη τη ζωή του Ρικς…
Ταινία εσωτερικής λογικής, δυνατού σασπένς και εξαιρετικά περίπλοκης ανάλυσης στο βάθος πεδίου των χαρακτήρων. Τα μυθιστορήματα του Ντάγκλας Κένεντι, σε ένα από τα οποία είναι βασισμένη η ταινία, αποτελούν δυνατά θρίλερ και αποκυήματα ψυχολογικής αποσύνθεσης. Έτσι και στη συγκεκριμένη ιστορία, ο βασικός ήρωας παρά την ακαδημαϊκή του καταγωγή, βρίσκεται βουτηγμένος σε μια προσωρινή απελπισία, που στην ουσία τον σπρώχνει ολοταχώς προς τη μετάλλαξη. Όχι ασφαλώς με την έννοια της επιστημονικής φαντασίας, αλλά με αυτήν της κοινωνικής. Κλεισμένος στον εαυτό του, απομονωμένος από τον περίγυρο, αποξενωμένος από την πολιτιστική του ταυτότητα, ο Ρικς βαδίζει σε αίολο τοπίο με αίολες επιθυμίες. Μπορεί ο σκηνικός του χώρος να αποτελεί το προσωπικό του πνευματικό πεδίο, από την άλλη όμως όψη, ο περίγυρος μοιάζει απογυμνωμένος πασχίζοντας να αποκαλύψει κάτι ονειρικό, κάτι νοσταλγικό που να δικαιολογεί την παρουσία του συγγραφέα ανάμεσα σε αυτόν τον κόσμο. Το ‘πασπαρτού’ που ξεκλειδώνει τη συναισθηματική κατάσταση του Ρικς, είναι η κάμερα που εφαρμόζει τον φακό της στον αμφιβληστροειδή του και από εκεί στην απευθείας ανάθεση των αντικειμένων του στην αίθουσα. Η «Γυναίκα του Πέμπτου», δεν επιτρέπει λαβές, δεν δηλώνει κάτι ξεκάθαρα, οι καταστάσεις γίνονται παράξενες και τρομακτικές χωρίς σχεδόν να το καταλαβαίνει ο θεατής, κατά κάποιο τρόπο τα κινηματογραφικά κτυπήματα έρχονται πισώπλατα. Κι ενώ η ταινία αποτελεί έναν ακόμη κλώνο αντίστοιχων ταινιών, ουσιαστικά διαφέρει αρκετά από αυτές ‘στα σημεία’, εξαιτίας της προσεκτικής επιλογής του σκηνικού χώρου -σπάνια βλέπουμε Παρίσι, εκτός κλισέ- της συμπυκνωμένης της πλοκής και ενός κεντρικού χαρακτήρα μέσα από τα μάτια του οποίου βλέπουμε μια διαφορετική γωνία του κόσμου γύρω του. Ο Ρικς είναι ξένος ανάμεσα σε ξένους. Φτάνει σε μια νέα γι’ αυτόν, μεγάλη και αστραφτερή πόλη, στην οποία όμως αγνοεί τους κανόνες του παιχνιδιού. Τη μια στιγμή αισθάνεται δυνατός και την επόμενη χαμένος. Η πρώτη του σκέψη πάντα κρύβει μια ενδόμυχη υποψία για το κάθε τι, αλλά κυρίως για τις προθέσεις των αλλοεθνών του και αυτός είναι ο λόγος της φιλμικής έμφασης στις προσωπικές σου ‘αποσκευές’. Δεν είναι πολλές αλλά άξιες να τον κρατήσουν σφικτά δεμένο με τα δικά του, σε τέτοιο σημείο που όταν αυτά χάνονται, ο ίδιος μπαίνει στο χωνί της δίνης της απελπισίας. Το Παρίσι στην ταινία είναι κινηματογραφημένο έτσι ώστε να είναι ο αντίλαλος, οι δυνατές σκέψεις του Τομ, πλημμυρισμένες από τη δική του συναισθηματική χρωματική παλέτα, μια παλέτα που ξεχειλίζει από ειλικρίνεια, θαλπωρή, γενναιοδωρία, μια παλέτα που παρά τα χρόνια της δεν έχει χάσει την εφηβική της ευθύτητα. Μια ταινία που υπενθυμίζει πως μερικές φορές η ουσία, βρίσκεται στην απουσία της κινηματογραφικής πληροφορίας που προσθέτει ρυθμό και όταν αυτός ο ρυθμός ταυτίζεται με τη μουσικότητα των λέξεων, τότε το πρόσημο της επικοινωνίας με την αίθουσα γίνεται θετικό… Δείτε την…