Tου ΧΡΗΣΤΟΥ ΠΛΕΣΣΑ
Το γεγονός της σύλληψης του κου Τσοχατζόπουλου, το ´βαρύ πυροβολικό´ του Ανδρέα, που ακολουθώντας τα βήματά του καθιερώθηκε κι αυτός με το μικρό του όνομα και τον οποίο θεωρούσαμε πρότυπο, θα συζητηθεί σε όλο το φάσμα του πολιτικού μας βίου.
Που περιλαμβάνει το αμαρτωλό σύστημα διακυβέρνησης, την ευκολία συντελέσεως παρανομιών, την αντιμετώπιση της ατιμωρησίας και την εκτόνωση της κραυγαλέας επιθυμίας της κοινωνίας για επιβολή κυρώσεων.
Πολλά έχουν να ειπωθούν, γιατί εκείνοι που ήξεραν δεν μίλησαν, ούτε έκαναν πως έπεσαν απ’ τα σύννεφα έστω. Ισως γιατί αναζητούσαν άλλοθι πίσω απ’ τον αυτοκαταστραφέντα Ακη.
Το τι επιδιώχθηκε με την επιλογή του χρόνου και του τρόπου σύλληψης είναι στην κρίση του καθ’ ενός να το σκεφθεί. Ερμηνείες, μπορεί να δοθούν πολλές και αλληλοσυγκρούομενες. Πάντως στο πρόσωπό του εστιάζεται η μεταπολιτευτική κοινωνία της πολιτικής του εύκολου πλουτισμού των ημετέρων στην Ελλάδα της αρπαχτής. Εγινε η σύλληψη, ημέρα διάλυσης της βουλής και προκηρύξεως των πρόωρων εκλογών. Ημέρα που εκλήθη ο Ιησούς ν’ απολογηθεί στους Αννες, στους Καϊάφες και τους Πιλάτους με τη διαφορά, ότι επρόκειτο περί αθώου Ανθρώπου. Εγινε ημέρα έναρξης των προεκλογικών κινητοποιήσεων των κομμάτων. Επρεπε να υπάρχει ένας αντίλογος στην επιθυμία των βοώντων πολιτών περί κάθαρσης του πολιτικού συστήματος.
Και υπερίσχυσε να αναδειχθεί ως εξιλαστήριο θύμα ο κ. Τσοχατζόπουλος τον οποίον, ενώ τότε όλοι τον στήριζαν και τον ανεχόντουσαν ως τον ´μπιστικό´ του Ανδρέα, που εξέφραζε το μοντέλο της σοσιαλιστικής κοινωνίας, τώρα τον θεωρούν ´καμένο χαρτί´.
Ο ίδιος εκπροσωπούσε έναν μηχανισμό μιας αδιάφανης νομής της εξουσίας, την οποία υπηρέτησε με κίνητρο την ιδιοτέλεια μαζί με κομματικά στελέχη, συνδικαλιστές και άλλους παρατρεχάμενους, που εμόλυναν την δημόσια διοίκηση. Δεν χωρεί δε αμφιβολία, ότι μόνος του με τον επιδεικτικό και άφρoνα τρόπο διαβίωσής του οδήγησε τον εαυτό του, μοιραίως, στη δυσφήμιση και στο χείλος της καταστροφής.
Αυτή τη συγκυριακή στιγμή προσφέρεται ένας πολιτικός, να άρει τις αμαρτίες του όλου συστήματος, ως προθήκη εντυπωσιασμού εντός και εκτός Ελλάδος και για τα δύο κόμματα εξουσίας, τα οποία δέχονται τεράστια πίεση από παντού και ευρίσκονται υπό σωρείαν διλημμάτων. Οριστικοποίησε την εποχή της ´μίζας´ χωρίς την τήρηση των προσχημάτων, χρησιμοποιώντας δαιδαλώδεις δρόμους μέσω εξωχώριων εταιρειών.
Είπε καθ’ οδόν προς τον ανακριτή: ´κάποιοι δεν έχουν βάλει μυαλό!´ Από εκείνη τη στιγμή δεν ξαναμίλησε. Τι εννοούσε άραγε; Πρόκειται για αιχμή προς απειλήν; Πιστεύει όμως κανείς, ότι μόνος του έκανε τις προμήθειες των υποβρυχίων 214 και των εξοπλιστικών TOR M1; Τώρα, που βρέθηκε η άκρη στο κουβάρι, μπορεί, η θεωρούμενη κάθαρση, να παρασύρει κι άλλα πρόσωπα, που θα βλέπουν εφιάλτες στον ύπνο τους.
Και το ευτράπελο είναι, ότι στις εκλογές θα ξανακούσουμε τα ίδια περί οριστικής αντιμετωπίσεως της ατιμωρησίας, περί τροποποιήσεως του νόμου περί ευθύνης υπουργών και το άρθρο 86 του Συντάγματος, που είναι το βασικότερο στοιχείο, στο οποίο στηρίζεται το ακαταδίωκτο και η παραγραφή των αυθαιρεσιών των υπουργών.
Ομοίως και τα περί λειτουργίας της αδέκαστης Δικαιοσύνης. Κουβέντες αδάπανες και αβασάνιστες υποσχέσεις. Μεγάλα λόγια, που περνάνε μέχρι να κλείσει η κάλπη κι ύστερα ξεχνιούνται.
Τοποθέτησαν οι ηγέτες προσφορά στο θυσιαστήριο της προεκλογικής σκοπιμότητος το δώρο του Θεού, τη ζωή ενός ανθρώπου, δικού τους ανθρώπου!
Μήπως εκτιμάται ότι αν μπουν δύο ή τρεις στη φυλακή, θ’ αλλάξουν τα πράγματα;
Ο μηχανισμός μπορεί να τέθηκε σε προσωρινή αναστολή, λόγω κρίσης, όμως παραμένει ανέγγικτος, αφού τους ίδιους ψηφίζουμε. Εμείς είμαστε το πρόβλημα κι εμείς πρέπει ν’ αλλάξουμε!
