Του Γ. Ουντράκη
Και τι χώρα αφήνεις πίσω σου Δημήτρη;
Εσύ τη νοιαζόσουν τη χώρα, την τραγούδησες, την σιργούλεψες, την χάιδεψες απαλά στα μαλλιά.
Μια χώρα χωρίς Αγγέλους, χωρίς μαγκίτες, χωρίς πνοή στο φιλί…
Μια χώρα-καροτσάκι, που δεν έχει βραχνάδα στη φωνή, χωρίς τσιγαροπνίχτες και νταλκαδιάρηδες…
Πού φεύγεις και μας αφήνεις;
Δίχως ασίκικο τραγούδι μόνο με τους Λελέδες της τρόικα, την κουτσουκέλα της Ιστορίας.
Και εσύ Δημήτρη, ως άλλος μαθητής, ταξίδι μορτένιο ξεκινάς, μακριά από τη γη των βουβών, το ξεροσφύρι των λογιστικών αναλύσεων, την χλαπάτσα της “δημοσιονομικής εξυγίανσης”.
Εμείς θέλαμε βουή του απάνω κόσμου, τραγούδι και χαλασμό Κυρίου, έρωτα και ανέσπερο φως…
Πού φεύγεις και μας αφήνεις δίχως το καμουτσίκι της φωνής σου;
