Η άρνηση του θανάτου

Γράφει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ
Ανάγκη επιμερισμού ευθυνών για το χθες και συνειδητών επιλογών για το αύριο. Δανείζομαι τον τίτλο από το βιβλίο του Ερνεστ Μπέκερ διότι κατ’ ουσίαν θα είναι το σλόγκαν που θα παίξει το βασικό ρόλο στις εκλογές. Διότι καθώς μένουμε προσηλωμένοι κυρίως στο υλιστικό μέρος της ζωής, προσέχουμε ή μάλλον φοβόμαστε τον θάνατο. Και η οικονομική στέρηση φέρνει προ των θυρών την μορφή του θανάτου.
Κι έρχεται το επόμενο ερώτημα να προβληματίσει: ποιός θα πείσει του πεινασμένους;
Και με τα δύο αυτά ερωτήματα θα οδηγηθούμε όλοι μπροστά στις κάλπες και στην αναγκαστική επιλογή κόμματος και υποψηφίου βουλευτού. Και λέω αναγκαστική διότι αυτή την φορά είναι ανεπίτρεπτη η επιλογή του άκυρου ή του λευκού. Αυτή η επιλογή βοηθά ποσοστιαία το πρώτο κόμμα και κανέναν άλλο. Ποιος λοιπόν θα βγάλει τον πεινασμένο από την κατάσταση της πείνας και ποιός μπορεί να απομακρύνει την μορφή του θανάτου μπροστά από τον απελπισμένο λαό;
Ο πεινασμένος δεν πείθεται πλέον με λόγια, ούτε με υποσχέσεις του τύπου ´θα´. Ο πεινασμένος, ο απελπισμένος, ζητά αμεσότητα, ζητά λύση εδώ και τώρα κι όχι κάποτε. Όπως και αυτός που βλέπει τον θάνατο σαν λύση απαλλαγής από τα προβλήματα ή τον βλέπει να πλησιάζει επειδή τα οικονομικά του έφτασαν σε αρνητικό σημείο δεν αρκείται σε πολιτικές υποσχέσεις, όπως γινόταν μέχρι τώρα.
Όταν ο απελπισμένος ζητά και βλέπει σαν μόνη λύση τα όπλα, που δεν είναι φυσικά λύση, αλλά ποιός θα πείσει τον απελπισμένο για λύσεις πιο ήπιας μοφής και φυσικά λύσεις σε βάθος χρόνου;
Η μέχρι τώρα εμπειρία έχει δείξει ότι οι υποσχέσεις φτάνουν από την μία εκλογική αναμέτρηση στην επομένη και διαιωνίζονται σε μέγα βάθος χρόνου.
Τώρα όμως, σήμερα, οι υποσχέσεις δεν πείθουν, και κυρίως από τους παλιούς θιασώτες του ´θα´. Άλλωστε οι παλιοί λάτρεις του θα κρύφτηκαν.
Δεν τολμούν να κυκλοφορήσουν ανάμεσα στους ψηφοφόρους τους. Γιατί άραγε; Γιατί φοβούνται την οργή του πεινασμένου; Αφού λένε ότι φταίνε ´οι άλλοι´!!
Και το ερώτημα παραμένει: ποιος θα πείσει τους πεινασμένους και τους απελπισμένους Έλληνες για ένα καλύτερο αύριο; Κι όταν λέμε αύριο εννοούμε αύριο, κι όχι κάποτε στο βάθος του χρόνου. Διότι αν δεν πεισθεί ο πεινασμένος για ένα βελτιωμένο αύριο μπορεί να γίνει απρόβλεπτος και να οδηγηθεί στην οποιαδήποτε πράξη απελπισίας. Ο χαμένος δεν έχει πλέον τι άλλο να χάσει και βλέποντας τη φιγούρα του θανάτου να πλησιάζει θα ξεσηκωθεί για να απομακρύνει την επικίνδυνη φιγούρα όσο πιο μακρυά μπορεί. Έχει άλλη πειστική λύση;
Η μορφή του πεινασμένου, του απελπισμένου, αυτού για τον οποίο ο χάρος βγήκε παγανιά, δεν επιτρέπει στους παλιούς λάτρεις του ´θα´ να κυκλοφορήσουν, να τους πλησιάσουν, να τους πουν κάτι. Αλλωστε τι να τους πουν; Σας φέραμε μεν εμείς εδώ αλλά θα σας βγάλουμε πάλι εμείς; Μα ούτε οι ίδιοι δεν το πιστεύουν και για τον λόγο αυτό δεν κυκλοφορούν και κρύβονται. Αυτό δείχνει και την ευθύνη τους για τις μέχρι σήμερα ´επιτυχίες´.
Όλοι περιμένουν ανάσταση αλλά για ποιους τελικά θα έρθει; Θα έρθει για τον πεινασμένο και απελπισμένο λαό ή για τους πολιτικούς του ´θα´;
Τα αποτελέσματα των εκλογών θα δείξουν αν ο λαός είναι έξυπνος, ξύπνιος και συνειδητός ή αν αυτοί που μας οδήγησαν ως εδώ είναι πιο καπάτσοι και παραμυθάδες.
Καιρός να φανούν οι υπεύθυνοι και οι ευθύνες τους, καιρός να βγούν δραστήριοι πατριώτες που να αγαπούν τον λαό κι όχι τον εαυτό τους μόνο και φυσικά και ο κάθε ψηφοφόρος να αναλάβει και τις δικές του μέχρι σήμερα ευθύνες και να μην τις ρίχνει μόνο εύκολα στους άλλους και αναλογιζόμενος τις ευθύνες του να κρίνει τις αποφάσεις που πρέπει να λάβει τώρα που ο κόμπος όχι μόνο έφτασε στο χτένι, αλλά άρχισε να σπάει δόντια του χτενιού.
Ευκαιρία για επιμερισμό ευθυνών όλων μας και συνειδητών επιλογών σήμερα και αύριο μήπως και αποφύγουμε την πείνα, την απελπισία, τον θάνατο, σαν άτομα και σαν λαός.
Οι ευθύνες μας πρό των πυλών και η επιλογή μας προ της κάλπης.