To νερό… νεράκι

Γράφει η ΑΘΗΝΑ ΚΑΝΙΤΣΑΚΗ
Παραγγείλαμε και στο λεπτό έφθασε η σαλάτα με τα αναψυκτικά. Το καθιερωμένο… συνοδευτικό ποτηράκι, κρύο νερό… πουθενά!
Ηλθε και το κυρίως γεύμα μας, συνεχίζουμε να τρώμε ακάθεκτοι, πίνουμε κρασί ανάκατο με τα γλυκά αναψυκτικά μας, μα η δίψα εκεί!
Τι συμβαίνει επιτέλους;
Ναι! Τώρα το θυμηθήκαμε…
Δεν παραγγείλαμε νερό!
Κοιτάμε ζηλότυπα τα πλαστικά μπουκάλια των διπλανών τραπεζιών, το κεφάλι βαραίνει, το στομάχι το ίδιο, ξεροσταλιάζουμε, μα μας πιάνει κι ένα πείσμα ρωμέικο…
Ε όχι τώρα, να πληρώνουμε και το νερό!
Σκύβουμε το κεφάλι για να μην βλέπουμε τον πλαϊνό να κατεβάζει ολόκληρο το μπουκάλι σε μια ρουφηξιά κι αναπολούμε τα παλιά τότε που το νεράκι ήταν τσάμπα, που και το εύρισκες στις απανταχού παρούσες βρυσούλες και στις ατέλειωτες, δροσερές ραχούλες…
Κλείνουμε τα μάτια κι αρχίζουμε τώρα να βλέπουμε οπτασίες και αντικατοπτρισμούς, με λίμνες και λιμνούλες! Στ’ αφτιά, μας κελαρύζουν τα ποταμάκια, κουδουνίζουν οι παλιοί, τσίγκινοι κουβάδες των πηγαδιών, η δίψα μεγαλώνει, αλλά δεν το παραγγέλνουμε τελικά, το άτιμο, το νεράκι…
Κάναμε σήμερα τη μικρή μας επανάσταση…
Αύριο, με το καλό, θ’ αγοράσουμε μια δωδεκάδα μπουκάλες, για το σπίτι!
Γιατί βέβαια, στις μέρες μας το πολύτιμο νερό αγοράζεται σε… μπουκάλια, μα πολύ φοβάμαι πως, σύντομα, θα μας το πουλούν με το… σταγονόμετρο και θα πούμε, το νερό… νεράκι!