Γράφει η ΓΙΟΥΛΑ ΚΑΝΙΤΣΑΚΗ*
Πως συμβαίνει μερικές φορές καθώς προχωράμε αμέριμνοι στον δρόμο και μας φαίνεται ότι όλοι όσοι συναντάμε είναι πιο ευπαρουσίαστοι ή καλοντυμένοι από εμάς, πιο αδύνατοι ή άλλοτε πάλι ότι αποπνέουν έναν αέρα αυτοπεποίθησης και ικανοποίησης που τόσο πολύ θα θέλαμε και εμείς οι ίδιοι να διαθέτουμε!
Αλλά και στην ίδια μας τη γειτονιά, τα αμάξια των γειτόνων μας μοιάζουν πιο αστραφτερά και τα σπίτια τους πιο πολυτελή. Στη δουλειά, ο συνάδελφος φαίνεται να έχει εξασφαλίσει τη θέση του, ενώ η δικιά μας φαντάζει αβέβαιη και επισφαλής. Οι οικογένειες των άλλων μοιάζουν πιο ευτυχισμένες και λειτουργικές.
Και δεν είναι περίεργο ότι ακόμα και όταν έχουμε βγει έξω, είμαστε σίγουροι ότι η διπλανή παρέα διασκεδάζει περισσότερο, ενώ το γέλιο τους αντηχεί πιο πηγαίο και οι συζητήσεις τους φτάνουν στ’ αφτιά μας πιο βαθυστόχαστες και ουσιώδεις από τις δικές μας…
Και όμως είναι ακόμα πιο παράδοξο, ότι αν μ’ έναν μαγικό τρόπο κατορθώναμε να τρυπώσουμε στο μυαλό του διπλανού μας και να προσπελάσουμε τις πιο μύχιες σκέψεις του, τότε με κατάπληξη θα τον αντιλαμβανόμασταν να φθονεί τη φαινομενική ευτυχία κάποιου άλλου ή και εμάς των ίδιων ακόμα!
Το ερώτημα είναι απλό: Θα καταφέρουμε άραγε ποτέ να ξεφύγουμε απ’ αυτό το πανάρχαιο σύμπλεγμα του ανικανοποίητου και να συνειδητοποιήσουμε ότι η όποια ευτυχία, δεν βρίσκεται στο να γίνουμε κάποιοι άλλοι, άλλα στο να εκτιμήσουμε επιτέλους τα όσα έχουμε και να αποδεχτούμε ολόψυχα αυτό που πραγματικά είμαστε…
*φιλόλογος
