Δεκάδες προφήτες, απ´ αιώνες προ είπαν,
όσα θα πάθεις Χριστέ μου, με καθάρια αλήθεια.
Και βγήκαν τα πάντα, οδυνηρά ως το τέλος.
Οι Φαρισαίοι Σου ρίχνουν, του μίσους το βέλος.
Εφθασε η ώρα του Φριχτού Μαρτυρίου
Απ´ τη Γεθσημανή Σε αρπάξαν, με φιλί του Ιούδα και λύσσα θηρίου.
Ο Λαός διδαγμένος… Ολοι φωνάζουν
´Σταύρωσον, Σταύρωσον…´ μανιασμένοι κραυγάζουν.
Το Γολγοθά ανεβαίνεις, στ´ αδικότερο δράμα
Τρομακτική η θυσία. Χωρίς των υπευθύνων μεταμέλεια ή κλάμα.
Στο Σταυρό Σε καρφώνουν, σαν Ληστή, σαν κακούργο.
Ο φθόνος τους λάβα. Τίποτε δεν είδαν από Σένα καινούργιο.
Το στεφάνι τ´ ακάνθινο, Σου τρυπάει το δέρμα,
Στην ανείπωτη οδύνη, αργά θάρθει το τέρμα.
Απ´ το Αγιο Σώμα, αίμα τρέχει κάτω και πέρα.
Πονούνε λίγοι: Διακόνισσες, Ιωάννης κι η πάναγνη δική Σου και του κόσμου Μητέρα.
Και πριν σβήσει η Πνοή Σου, άφεση δίνεις
στους φοβερούς Σου τυράννους, τη συγγνώμη αφήνεις.
Το ´Τετέλεσται´ κλείνει την εδώ παρουσία.
Η χαρμόσυνη Ανάσταση. Και της Θείας Αποκάλυψης,
η βαθιά κι ανερμήνευτη ουσία.
Αντωνία Γ. Τσουρή – Φαλελάκη
