Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΟΚΚΙΝΑΚΟΥ
Ποιος είναι τούτος που αναλίσκεται περήφανος;
Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά;
Τάκης Σιμόπουλος (ο καιόμενος)
Πολλοί είπαν ότι η αυτοκτονία δεν είναι λύση. Μερικοί πολιτικοί προσπάθησαν να ερμηνεύσουν το θέμα με βάση την ψυχοπολιτική προσέγγιση του Πάγκαλου «Ολοι μαζί τα φάγαμε».
Πολύ φοβάμαι ότι δεν μας βοηθάει η Ψυχιατρική επιστήμη να ερμηνεύσουμε με ακρίβεια και επάρκεια κοινωνικά φαινόμενα. Είναι σαν να παρακολουθείς το περιβάλλον μέσα από ένα μακαρόνι. Αναμφίβολα ο αυτόχειρας δεν ήθελε να βάλει τέρμα στη ζωή του επειδή ήταν απελπισμένος, επειδή λειτουργούσε κάτω από το βάρος ενός μελαγχολικού ιδεασμού. Ηθελε να κάνει -και το έκανε- μια δημόσια αυτοκτονία ως πράξη νοήματος, ως συμβολιστικό ενέργημα με ιδεολογικές προεκτάσεις. Ηθελε να κάνει μια ´παρέμβαση´.
Επομένως αν πολιτογραφηθεί ως αυτοκτονία η πράξη του πρόκειται μάλλον για αλτρουιστική αυτοκτονία. Εκανε κάτι για εμάς, για όλους εμάς. Τους πολίτες της απάθειας, της μοιρολατρίας, της ενσωμάτωσης σε ένα αδιέξοδο κοινωνικό μόρφωμα, τον ´ελληνικό καπιταλισμό´. Προτίμησε τον ακαριαίο θάνατο αντί του επιβραδυνόμενου αναξιοπρεπούς τέλους με αυτοεξευτελισμό και βάσανα. Η κοινωνία ταϊλανδοποιείται. Χλιδή για τους λίγους και απελπισία και ανέχεια για τους πολλούς. Γιατί όμως τα κόμματα της διαχείρισης προβλέπεται να πάρουν πάνω από 50% των ψήφων; Μα γιατί δεν πρόκειται απλώς για μια λανθασμένη επιλογή των πολιτών ούτε πρόκειται για μια ψήφο με ´υπολογισμό´ με ´πίσω σκέψη´. Δυστυχώς πρόκειται για την απόλυτη υπαρξιακή αλλοτρίωση του είναι μας, έτσι που να μην θέλουμε ή να μην μπορούμε να δούμε πως ότι γίνεται σήμερα είναι απότοκος ενός συγκεκριμένου κοινωνικοπολιτικού συστήματος.
Ακόμα και η σοσιαλδημοκρατία σε λίγα χρόνια θα έχει σαρωθεί από τον άγριο καπιταλισμό των αγορών και του χρηματιστηριακού κεφαλαίου. Να μας αφυπνίσει ήθελε ο 77χρονος. Εγινε είδηση σε όλα τα τηλεοπτικά δίκτυα του κόσμου. H τουφεκιά ακούστηκε στα πέρατα του κόσμου, αλλά δεν ακούστηκε στα 150 μέτρα απέναντι στην ελληνική Βουλή. Σημείο των καιρών. Αναλώθηκε περήφανος, κατά τον ποιητή. Χωρίς το ανθρώπινο σώμα του να πονά. Ως ουρανομήκης σιωπή, ως αγωνιώδης κραυγή, ως σπαρακτικό λάθος
Δεν είναι απονενοημένο διάβημα, αλλά ενέργημα έμπλεον νοήματος, για τη διαχείριση των φόβων μας, για την αποσάθρωση της ζωής μας, για την υπονόμευση της πολιτικής δράσης, για την αλληλεγγύη, για την ουτοπία.
Δεν ήταν παρά μία ελεύθερη επιλογή ενός ελεύθερου πολίτη, εναλλακτική ενός αργού θανάτου, ενός αδιεξόδου και μιας ζωής χωρίς νόημα. Δεν ήταν παρά ένα καντηλάκι θλίψης για τον σημερινό εκπεσμό της κοινωνίας και της πολιτικής.Δεν μένει παρα στις επόμενες εκλογές οι πολίτες να αποφασίσουν ποιος τράβηξε τη σκανδάλη.
