Κεντρίζουν αχτίνες απελπισίας, τα μάτια μου.
Τρομαγμένο πουλί, σε μουχλιασμένο τοπίο
Ανθρώπινη σιλουέτα! Πλάσμα του Θεού…
Ποιος; Αλλη μορφή.
Είναι πλάσμα του Θεού!
Ρακένδυτος από την κουρελιασμένη μοίρα του.
Το χιόνι του πλήγωσε το διάβα της ζωής.
Οι κεραυνοί έκαψαν τ’ αγνά όνειρά του.
Και τώρα βροχή μολυσμένη.
Σου εκτείνει το λιπόσαρκο και τρεμάμενο χέρι…
Ναι! Ενα κοκαλιάρικο δέντρο, εδώ στο φανάρι.
Μια μαδημένη ψυχή.
Ανακατεύεσαι με την αγωνία.
Στη μακρινή καταχνιά, η μάνα του, ο πατέρας του…
Ευτυχισμένοι! Ο γιος μου!
Και… τότε: Αγγιγμα ψυχής…
Ιωάννης Σ. Μοσχονάς
