Γράφει η ΑΝΤΩΝΙΑ Ι. ΤΣΟΥΡΗ – ΦΑΛΕΛΑΚΗ
Καμιά ποιητική φράση, στην Ορθόδοξη Λειτουργία, τη συγκίνηση, το δέος, το δάκρυ, τόσο βαθιά δεν αναμένεται και δεν συγκλονίζει, όσο αυτή η μοιρολογική φράση, την οποία ο υμνωδός στο στόμα της Παναγίας έβαλε.
Κι όσο αυτό, από γυναικεία καλλίφωνα χείλη αποδίδεται, τόσο περισσότερο την ψυχή και την ακοή αγγίζει. Και ανάτασης στιγμές αποτελεί.
Κι αυτός ο στίχος με διαφορετική έννοια και σ’ άλλη μεγάλη της Χριστιανοσύνης γιορτή τα Χριστούγεννα, το ´Αγια Νύχτα…´ από τα γήινα για λίγο σ’ αρπάζουν και πνευματική έξαρση σου δημιουργούν.
Γι’ αυτό κι όταν στα Χανιά, με μετάθεση ήρθα τα πρώτα χρόνια στην Αθήνα ανεβαίναμε και στο Νοσοκομείο ´Βασιλεύς Παύλος´ αυτές τις κορυφαίες της χριστιανοσύνης γιορτές, εκκλησιαστικά απολαμβάναμε. Καθηγητές Πανεπιστημίου, ιατροί, νοσηλευτικό προσωπικό, βοηθητικό, διοικητικό, άρρωστοι, περιπατικοί, συνοδοί των νοσηλευομένων, συντεταγμένοι απ’ όλους τους θαλάμους ψάλλοντες περνούσαμε.
Και τα δάκρυα κι η επίκληση, για βελτίωση και ανάρρωση την καρδιά σου συγκλόνιζαν και κομμάτιαζαν. Ανεπανάληπτες μνήμες! Θέε μου τι ήταν εκείνη η υμνολογική.
Κι εδώ μια πρόταση στης Εκκλησίας τους ιερατικά υψηλά υπεύθυνους με βαθύτατο σεβασμό θα κάνω: 1) Του Επιταφίου τα εγκώμια, 2) Των Χριστουγέννων τους μελωδικότατους εξω-λειτουργικούς ύμνους και 3) Το ´Ασπιλε, αμόλυντε, Αχραντε…´ νέες γυναίκες μουσικά καταρτισμένες, να τα ψάλλουν. Διαφορετική πνευματική επίδραση δημιουργούν. Γιατί η ανδρική φωνή είναι λίγο σκληρή. Και τη μελωδική αύρα ελαττώνει. Συγγνώμη κι ευχαριστώ.
