Γράφει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ
Δεν υπάρχει Ανάσταση χωρίς Γολγοθά, λέει ο Καζαντζάκης. Η Ανάσταση είναι ο στόχος κι ο Γολγοθάς το μέσον, η διαδρομή για τον στόχο, η διαδικασία.
Ξεχνάμε όμως, διαπιστωμένα, τον στόχο μας, την επιδίωξή μας και μένουμε προσκολλημένοι στην διαδικασία, τα Πάθη δηλαδή, το Γολγοθά. Και μάλιστα μένουμε κολλημένοι σε μια διαδικασία του εγώ μας, στα καθημερινά μας μόνο πάθη και δυσκολίες. Κολλάμε σε σημεία του καθημερινού μας δρόμου μας κι όχι στο που οδηγεί αυτός ο δρόμος. Ξεχνάμε το τι μας περιμένει στο τέρμα του δρόμου και επαναπαυόμαστε στην προσκόλληση των «εμποδίων» που συναντάμε στον δρόμο μας.
Συμβαίνει δυστυχώς τις περισσότερες φορές να μένουμε προσκολλημένοι στην «λακκούβα» που συναντήσαμε, να κοκορευόμαστε για το πώς την υπερπηδήσαμε, πώς την υπερνικήσαμε και να το θεωρούμε μέγα κατόρθωμα.
Ξεχάσαμε το αληθινό στόχο μας, χάσαμε το δρόμο και αρχίσαμε να δημιουργούμε νέους στόχους. Βλέπουμε πλέον μόνο τις γύρω λακκούβες κι όχι το δρόμο. Χάσαμε την πραγματικότητα και δημιουργήσαμε ένα νέο κόσμο, μια νέα «πραγματικότητα», η οποία στέκει πολλή μακριά από την αλήθεια.
Οι πέντε-έξη λακκούβες γύρω μας είναι μακριά από την αληθινή μας πορεία, δεν είναι ο δρόμος μας αλλά μέρος του μόνο. Αυτό το σκηνικό επαναλαμβάνεται και τις ημέρες αυτές. Παρακολουθούμε, συμμετέχουμε στον Γολγοθά, εξωτερικά τις πιο πολλές φορές, και δεν συμμετέχουμε στην Ανάσταση. Συμμετέχουμε στο δρόμο αλλά μένουμε εκεί και χάνουμε την Ανάσταση, που είναι και ο τελικός στόχος «η νίκη του Θείου στην ύλη».
Αν αναλογισθούμε την συμμετοχή μας στα «δρώμενα» της Μ. Εβδομάδας, θα διαπιστώσουμε μια προσήλωση πέντε ημερών στο Γολγοθά, στα Θεία Πάθη και μόνο 15 λεπτά μας αφιερωμένα στην Ανάσταση.
Φθάσαμε, αναφέρομαι στο μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας μας, να έχουμε ταυτίσει την Ανάσταση με την λήψη του Αγίου Φωτός, το φιλί της Αγάπης, (διαδικασία 15΄), και μετά; Μετά μαγειρίτσα, αυγά κόκκινα, αρνί, φαγητό, γλέντι. Ότι δηλαδή θέλει το σώμα και το εγώ μας. Μένουμε στις λακκούβες και χάνουμε το Υπέρτατο. Εκτελούμε τα θέλω του εγώ, των δαιμονίων κι όχι της ψυχής.
Φτάσαμε στο σημείο αυτό διότι αναζητάμε το στόχο μας κατεβαίνοντας πολλή χαμηλά, στη λάσπη του δρόμου, πολλή χαμηλά, στο επίπεδο του δρόμου. Απ’ εκεί δεν μπορούμε να δούμε μακριά. Δεν μπορούμε να δούμε όλο το δρόμο και έτσι ξεχνάμε το τέρμα του, την Ανάσταση.
Μένουμε στα Πάθη και μάλιστα τόσο τοπικά, τόσο περιορισμένα που δημιουργούμε ένα καινούριο κόσμο που τον κάνουμε την νέα μας πραγματικότητα, την νέα αλήθεια μας και σ’ αυτόν πιστεύουμε ότι βρίσκουμε την ολοκληρωμένη μας πορεία.
Ποιος θα μας ξεκολλήσει; Ποιος θα μας βγάλει από εκεί; Ποιος θα μας σηκώσει ψηλά για να δούμε όλο το δρόμο, όλη την αλήθεια και να αναπροσδιορίσουμε την πορεία μας;
Σίγουρα φράσεις όπως «Πατέρα μου γενηθήτω το θέλημά σου» μας δίνουν προβληματισμό, μας δίνουν ευκαιρίες για βαθιά σκέψη. Μας δίνουν ευκαιρίες να σηκωθούμε μόνοι μας.
Μπορεί να μας δώσει το ξεκόλλημα μια βαθιά μελέτη της διαδικασίας των ημερών. Μια μελέτη της πορείας του Ιησού στα Πάθη, στο Γολγοθά αλλά και στην Ανάσταση. Διότι, ναι μεν η Ανάσταση έρχεται μέσα από τα πάθη και το Γολγοθά αλλά η Ανάσταση σαν αναγέννηση, σαν νίκη του Θείου επί της ύλης, σαν επίτευξη του σκοπού ζωής, είναι που έχει την αξία.
Και όπως εις τον εργαζόμενο ο μισθός δεν είναι χάρις αλλά χρέος έτσι και για την Ανάσταση χρειάζεται η διαδρομή, η διαδικασία, τα πάθη του καθενός για να επιτευχθεί η Ανάσταση.
Χρειάζεται λοιπόν να επαναπροσδιορίσουμε την δική μας Ανάσταση, τον δικό μας στόχο και φυσικά την δική μας πορεία στη ζωή και τον λόγο ύπαρξής μας.
Η ευκαιρία είναι μπροστά μας και μπορούμε να την εκμεταλλευτούμε.
