Πυκνό σκοτάδι γύρω είχε απλωθεί
στον κήπο της Γεθσημανή, που μόνος
είχε απομείνει Αυτός που ’χε σταθεί
πλάϊ στον καθένα, όταν τον χτύπα ο πόνος.
Είχε απ’ τους φίλους όλους προδοθεί
κι είχε απογείρει σαν σπασμένος κλώνος
σε μια γωνιά για να προσευχηθεί,
Αυτός που ’ταν ο Απρίλης ο ζωογόνος.
Πόσες φορές στον κήπο της ζωής
δεν νιώθουμε κι εμείς σαν Ναζωραίοι,
που δίπλα μας δε βρίσκεται κανείς,
όταν προβάλλουν νύχτα οι Φαρισαίοι.
Δε σώζει κάποιου Πέτρου το μαχαίρι,
σαν είναι οι σταυρωτές σου έν’ άγριο ασκέρι.
Μα κι αν η Βία σταυρώσει το θνητό κορμί σου
δε θα μπορέσει να εξοντώσει την ψυχή σου.
Νίκος Μαραγκουδάκης
Φιλόλογος, συγγραφέας,
ακαδημαϊκός
