Δράμα συνθέτει η μοίρα μες στο Μεσολόγγι:
Ίσκιοι απ? την πείνα οι μαχητές πάνω στο κάστρο
κι ενώ στην πλάση ανθούν βουνά, κάμποι και λόγγοι
δώθε απ? τα τείχη της ελπίδας σβήνει τ? άστρο.
Θαρρούν οι βάρβαροι πως όλα έχουν πεθάνει,
πως της Ελλάδας πια δεν θ? ακουστεί η φωνή
και πως τ? αμάραντο ξεράθηκε στεφάνι
που από τη δάφνη τους της πλέξαν οι ουρανοί.
Μα ξάφνου της απελπισιάς τα μαύρα νέφη
σαν αστραπές σκίζουν του κάστρου οι μαχητές
κι ένας Χριστός πελώριος πάνωθε τούς γνέφει
και τους φτερώνει προς της Δόξας τις κορφές.
Μοίρα σου, Ελλάδα, να σού ορμούν τ? Άδη τ? ασκέρια
και να Σε ζώνουν με θανάσιμους κλοιούς,
μα τ? άσβηστα που μέσα σου φέγγουν αστέρια
θ? ανοίγουν «Έξοδο» στου Σκότους τους φραγμούς.
Νίκος Μαραγκουδάκης
φιλόλογος, συγγραφέας,
ακαδημαϊκός
