Προσωπικές σιωπές

Γράφει ο ΑΝΕΣΤΗΣ ΚΑΖΑΖΗΣ*
«Δεν πειράζει που δεν έχουμε εμείς. Εχει ο Θεός και κάποτε θα αποφασίσει να δώσει και σε μας». Τον συναντώ μέσα στον ήλιο. Με τον ορίζοντα της θάλασσας πίσω του να υπενθυμίζει το άπειρο. Με όρεξη για σχόλια. Αναμόχλευση κριτικής διάθεσης που πρέπει να ξυπνήσει το μυαλό από τη χαύνωση του ´καθημερινού´.
«Ολα είναι καθημερινά» μου υπενθυμίζει με φιλοσοφικό ύφος Σαββατοκύριακου. «Η καθημερινότητα είναι μια παγίδα που στήνουν οι ίδιοι οι άνθρωποι για να ακινητοποιήσουν εκεί μέσα την αδράνειά τους, ακόμα περισσότερο. Δικαιολογίες ψάχνουμε να καταναλώσουμε την αμηχανία μας. Κι εγώ με τη σειρά μου, ήσυχο σημείο ψάχνω για τον καφέ μου».
 Νευρικά μάτια πίσω από φακούς προστασίας σαρώνουν την προκυμαία. Στη μια γωνιά, θόρυβος από πολλούς που μιλούν μόνο για να φωνάξουν. Κλειδιά κινητής κι ακίνητης περιουσίας, αστράφτουν έκθετα σε τραπέζια παρέας. Στη μέση, τουρίστες αφημένοι σε λυτρωτικό φως, εξαργυρώνουν βορειοευρωπαϊκά εργασιακά ωράρια. Στην άλλη άκρη, πιτσιρικάδες ρισκάρουν την πτώση τους στο νερό, επιδεικνύοντας δεξιοτεχνία επαγγελματία ποδηλάτη. Τρεις γλάροι κάθισαν στη θάλασσα, με πλάτη στην πόλη. Το κάθετι με τις απαραίτητες αποστάσεις ασφαλείας.
 Βρίσκουμε θέση με κατάλληλη οπτική γωνία. Στο κάδρο, προσόψεις υπενθυμίζουν την ομορφιά του παλιού, περαστικοί λογοδοτούν σε χρονικά πλαίσια βόλτας, καμπαναριό σιωπά σε προετοιμασία Απριλιάτικης κατάνυξης. «Στη Βουλή, υπάρχει λένε κάτι που ονομάζεται Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας». Οταν έχεις βάσιμες υποψίες ότι ο συνομιλητής θα προβεί σε μονόλογο, απλά περιμένεις. «Σε μια χώρα που απέδειξε στον υπόλοιπο κόσμο ότι δεν διαθέτει κανένα σχεδόν θεσμό, έχουμε επιτροπή που δήθεν ασχολείται με πλαίσια ευνομίας. Ακόμα κι αν διαθέταμε θεσμούς, για να μην κατηγορηθώ για μηδενισμό, τότε μάλλον δεν τους αφήσαμε ποτέ να λειτουργήσουν. Τους φτιάξαμε έτσι κατά πως μας βολεύουν. Επίφαση νόμου μόνο, διάτρητο από παράθυρα να φυσήξει άνεμος διαφθοράς. Διαφάνεια. Μεγάλη λέξη για μικρούς ανθρώπους. Δεν μπορεί να υπάρξει διαφάνεια, όχι γιατί ένα κακό κομματικό χέρι τραβάει την κουρτίνα και κρύβει το φως. Αλλά γιατί εμάς τους ίδιους πολλές φορές δεν μας βολεύει η διαφάνεια. Προτιμάμε να βρούμε μια μικρή σκοτεινή γωνιά. Ποντικάκια που επιλέγουν να τρων ό,τι προλάβουν από ένα σύστημα που μουχλιάζει, παρά να μένουν τελείως νηστικά. Και ξέρεις τι λένε; Οτι ικανός για το χειρότερο δεν είναι αυτός που πεινά, αλλά κυρίως αυτός που έμαθε σε τρία γεύματα και ξαφνικά του αφαιρούν το ένα».
«Γενικεύεις», παρατηρώ. Μια ανάσα μόνο να δώσω στον θυμό του, που μπορεί να μην τον συμβουλεύει πάντα με τον καλύτερο τρόπο. Μ’ ακούει, αλλά δεν με βλέπει. Κοιτάζει μια γύρω του, φρέσκο νερό ηρεμεί τη γλώσσα του και συνεχίζει. «Τι θα πει γενικεύω; Δεν μιλώ στο όνομα κανενός. Μιλώ για όλους αυτούς, για όλους εμάς που βολευτήκαμε στο δήθεν αρκετό. Που αποδεχθήκαμε ένα ολόκληρο τραπεζικό σύστημα στην ανοιχτοχεριά του. Κι όταν αυτό αποφάσισε να μαζευτεί, αρχίσαμε την επανάσταση κατά του κεφαλαίου. Που αποδεχθήκαμε ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα στο επαναλαμβανόμενο πάρε δώσε του με γνωστά συμφέροντα. Και που όταν η κατάρρευσή του άρχισε να γίνεται αυτονόητη, πάλι αυτά τα συμφέροντα βοηθήθηκαν πρώτα. Διαφορετικά γιατί όλοι οι κατέχοντες γνώριζαν για την κρίση πριν από το 2008 κι εμείς χρειάστηκε να φτάσει Απρίλιος του ’10 για να μάθουμε λίγα στοιχεία της πτώσης που ερχόταν;  Μια ντουζίνα κανάλια και δεκάδες ραδιόφωνα μας ενημέρωναν, έγκαιρα και έγκυρα. Γιατί κανένα από αυτά δεν κατάφερε έστω πριν λίγο να μας προειδοποιήσει για αυτό που θα ακολουθούσε; Και είναι τώρα οι ίδιοι, στα ίδια υψηλά πόστα, δημοσιογράφοι και πολιτικοί που συνεχίζουν να μιλούν, μόνο και μόνο γιατί ούτε την σιωπή τους δεν μπορούν να αντέξουν. Και με κλισέ για τον ´βουβό πόνο´ μπροστά από το δέντρο της αυτοκτονίας με κάνουν να πονώ περισσότερο. Γιαυτή την αυτοκτονία βγήκα σήμερα για καφέ. Μνημόσυνο κάνω στην πραγματικότητα. Σε άκρως κλειστό κοινωνικό κύκλο. Που αν το κάνει ο καθένας μας, κάτι θα αλλάξει σ´ αυτόν τον τόπο».
 Σταμάτησε να μιλά. Έμεινα και γω ακίνητος στη θέση μου. Στο πιο περίεργο, στο πιο προσωπικό μνημόσυνο που βρέθηκα ποτέ. Και που δεν επιθυμώ να ξαναζήσω.  
*ankaz2012@hotmail.com