Γράφει ο Α. ΠΛΥΜΑΚΗΣ
Πριν από λίγες ημέρες πληροφορηθήκαμε από τα ´Χ.Ν.´ ότι στη Γενική Συνέλευση του Συλλόγου Δασκάλων και Νηπιαγωγών εκφράσθηκε η αντίθεσή των για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών.
Ο Σύλλογος στην ανακοίνωσή του αναφέρεται σε ένα σωρό άλλα προβλήματα της παιδείας, άσχετα με το θέμα, αλλά δεν αναφέρει γιατί φοβούνται την αξιολόγηση, παρά μόνο ότι πιθανόν με αυτήν να γίνουν απολύσεις. Μα κάθε εργοδότης, όταν ο υπάλληλος δεν αποδίδει, τι άλλο θα κάμει και πόσο μάλλον όταν κάποιος εκπαιδευτικός δεν ανταποκρίνεται στο λειτούργημα όπου ετάχθη. Αντιγράφω στη συνέχεια τι γίνεται με το θέμα αυτό στις Η.Π.Α., όπου, πέρα από τα τρωτά άλλα κουσούρια τους, έχουν όμως παιδεία που φέρνει το 80% των καλύτερων Πανεπιστημίων διεθνώς να είναι αμερικανικά. Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ´Τα Νέα´, Αθήνα, 6-3-2012.
«Ονομα, επώνυμο, το σχολείο όπου διδάσκουν και τη βαθμολογία που συγκέντρωσαν: όλα αυτά τα στοιχεία περιλαμβάνουν οι πίνακες αξιολόγησης των 18.000 και πλέον δασκάλων και καθηγητών στα δημόσια σχολεία που δημοσίευσε ο Δήμος Νέας Υόρκης. Δεν το έκανε οικειοθελώς, του το επέβαλε δικαστική εντολή. Είχε προηγηθεί μια σκληρή νομική μάχη ανάμεσα στα τοπικά Μ.Μ.Ε., που αξίωναν τη δημοσίευση των αξιολογήσεων στο όνομα της διαφάνειας και του δικαιώματος των γονιών να ξέρουν ποιος μορφώνει (;) τα παιδιά τους και στο συνδικάτο των καθηγητών.
Το σύστημα βαθμολόγησης των καθηγητών στα δημόσια σχολεία της Νέας Υόρκης μετρά αρκετά χρόνια ζωής, το εμπνεύστηκε το τοπικό Υπουργείο Παιδείας προκειμένου να καθορίζει το επίπεδο του μισθού κάθε εκπαιδευτικού, αν θα αποκτήσει μόνιμη θέση ή αν, αντιθέτως, θα απολυθεί. Βασίζεται στη βαθμολογία που λαμβάνουν οι μαθητές σε δύο εξετάσεις, οι οποίες πραγματοποιούνται στο τέλος της σχολικής χρονιάς, η μία στον τομέα των μαθηματικών και η άλλη σε εκείνον της κατανόησης κειμένου. Μέσω ηλεκτρονικού υπολογιστή, το σύστημα προσδιορίζει τον βαθμό που μπορεί να ελπίζεται ότι θα πάρει ο μαθητής: αν τον ξεπεράσει, ο καθηγητής λαμβάνει θετική ή πολύ θετική αξιολόγηση. Αν αποδειχθεί κατώτερος των προβλέψεων, η αξιολόγηση του καθηγητή είναι αρνητική.
Οι πίνακες ανέκαθεν προορίζονταν αποκλειστικά για εσωτερική χρήση, τον περασμένο Αύγουστο όμως πολλά τοπικά ΜΜΕ αξίωσαν την αποκάλυψή τους. Η Δικαιοσύνη τους έδωσε τελικά δίκιο και την περασμένη Παρασκευή η Νέα Υόρκη έγινε η δεύτερη πόλη των Η.Π.Α. που δημοσιοποιεί πίνακες αξιολόγησης των εκπαιδευτικών – ανάλογη απόφαση είχε λάβει το Λος Αντζελες το 2010. Το Συνδικάτο Καθηγητών της Νέας Υόρκης αντέδρασε με μια ολοσέλιδη καταχώριση στις ίδιες εφημερίδες που δημοσίευσαν τους πίνακες. Ο υπουργός Παιδείας των Η.Π.Α., πάντως, Αρνι Ντάνκαν, τάχθηκε εκ των υστέρων υπέρ της δημοσιοποίησης των αξιολογήσεων· όπως είπε, η σιωπή γύρω από την ποιότητα των καθηγητών ´δεν αποτελεί εναλλακτική επιλογή´. Υπέρ δήλωσε και ο δήμαρχος της Νέας Υόρκης, ο Μάικλ Μπλούμπεργκ -ο οποίος μάλιστα απειλεί να κλείσει έως και 33 δημόσια σχολικά Ιδρύματα λόγω κακής ποιότητας παρεχόμενων εκπαιδευτικών υπηρεσιών».
Τα Χανιώτικα Νέα συμμετέχουν στην Πρωτοβουλία Journalism Trust Initiative (JTI) των Δημοσιογράφων Χωρίς Σύνορα, έχοντας συμπληρώσει και δημοσιεύσει την Αναφορά Διαφάνειας. Η Πρωτοβουλία JTI είναι ένα διεθνές πρότυπο και έχει ως στόχο την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης του κοινού στα ΜΜΕ μέσω της ανάδειξης και προώθησης της αξιόπιστης δημοσιογραφίας,
Συμμετέχοντας στην πρωτοβουλία αυτή, αναλαμβάνουμε την ευθύνη να συμβάλλουμε στην καταπολέμηση της παραπληροφόρησης και να προάγουμε την αξιοπιστία και την ηθική στη δημοσιογραφία. Με αυτόν τον τρόπο, στηρίζουμε τις βασικές αρχές της ελευθερίας του τύπου και της δημοκρατίας, προσφέροντας στους πολίτες έναν αξιόπιστο πυλώνα πληροφόρησης.
Όταν γράφετε για άλλες χώρες, καλά θα κάνατε πριν συγκρίνετε να ερευνήσετε τις συνθήκες για να μην λαμβάνετε απαντήσεις όπως την παρακάτω. Στην Ν. Υόρκη, συγκεκριμένα, που έτυχε να έχω εργαστεί σε τοπικά σχολεία την περίοδο 1999-2001 οι συνθήκες που παρέχονται στους εκπαιδευτικούς ακόμα και σε σχολεία των πιο υποβαθμισμένων περιοχών δεν συγκρίνονται με τις δικές μας μέχρι σήμερα. Ο κάθε εκπαιδευτικός είχε το δικό του γραφείο, ΗΥ, τηλεφωνο, σε ξεχωριστό ήσυχο χώρο. Επίσης τη δική του ΑΙΘΟΥΣΑ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ. Σε διάστημα κάθε σχολικού έτους μάς χορηγούσαν άδειες για να παρακολουθούμε δύο (2) σεμινάρια επαγελματικής ανέλιξης (professional develpoment) ένα 3ήμερο και ένα ημερήσιο ώστε να ενημερωνόμαστε για τις εξελίξεις τόσο στο επιστημονικό όσο και στο παιδαγωγικό πεδίο. Ο κάθε εκπαιδευτικός είχε να ασχοληθεί μόνο με το έργο του, όχι γραμματειακές δουλειές, όχι εκδηλώσεις, ούτε καν απουσίες. Ως καθηγητής Πληροφορικής έιχα τόσους μαθητές όσους και ΗΥ (15) και γαι τις βλάβες υπήρχε τεχνικό τμήμα. Υπήρχε σχολικός νοσοκόμος, ψυχολόγος, γραμματείς, όλα εντός σχολείου. Υπήρχε καθηγητής μόνο για πολιτιστικές εκδηλώσεις, άλλος μόνο για επισκέψεις και εκδρομές. Να μην γράψω για βιβλιοθήκες, εργαστήρια κάθε ειδικότητας, αθλητικές εγκαταστάσεις, μαγειρεία και εστιατόρια. Αναφέρομαι στο μέσο δημόσιο γυμνάσιο μέσα στην πόλη κι όχι σε ιδιωτικό σχολείο απ αυτά που βλεπουμε στις ταινίες (που κι αυτά με ποιο ελληνικό ιδιωτικό συγκρίνονται). Μισθός; Τότε στα 30.000 δολλάρια το έτος ήτοι: 2500 τον μήνα μικτά. Όχι πολλά, αλλά όχι και τίποτα.
Το περασμένο έτος επισκέφθηκα με την γυναίκα μου, επίσης εκπαιδευτικό, ένα επαρχιακό σχολείο της Τσεχίας για να οργανωθεί ανταλλαγή επισκέψεων. Και μόνο από την κτηριακή υποδομή μάς “έπεσαν τα μούτρα”. Στην Τσεχία, μια πρώην χώρα του ανατολικού μπλοκ με όλα τα στερεότυπα που έχουμε για εκεί.
Για ποιά αξιολόγηση λοιπόν μιλάμε στην Ελλάδα; Αυτή των λειψών “σχολείων”; Αυτή των συνεχώς μεταβαλλόμενων συστημάτων; Αυτή των άχρηστων υπουργών;