Γράφει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ
Πρόβλημα το κόστος και μεγάλη πρόκληση το πώς θα παράγουμε λιγότερα απορρίμματα.
Θα ξεκινήσω με ένα γεγονός που έγινε πρόσφατα στη Βρετανία. Τα μέλη του Ινστιτούτου γυναικών (211.000 μέλη) οργάνωσαν μια πρωτότυπη διαμαρτυρία. Επέστρεψαν σε σούπερ μάρκετ τις συσκευασίες τροφίμων που μάζευαν επί μία εβδομάδα.
Αν την διαμαρτυρία αυτή τη συνδυάσουμε με την κίνηση κάποιων κρατών να μεταφέρουν τα σκουπίδια τους σε χώρες της Ανατολής ή αν αναλογιστούμε ότι στη χώρα μας έχουμε κάποιες δεκάδες χιλιάδες χωματερές που μολύνουν έδαφος, υπέδαφος με όσα πλείστα επακόλουθα, τότε αντιλαμβανόμαστε ότι ΠΡΩΤΗ μας μέριμνα θα έπρεπε να είναι το πώς θα παράγουμε λιγότερα σκουπίδια.
Ένας κρίσιμος παράγοντας που θα πρέπει να μας βάλει ακόμη περισσότερο σ’ αυτό το δρόμο είναι και το κόστος που επιβαρυνόμαστε όλοι μας, ιδιώτες και επαγγελματίες, για να συγκομιδή, ανακύκλωση και ταφή των σκουπιδιών. Μέσα στα κάθε λογής σκουπίδια, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε τα τοξικά, τα ανακυκλώσιμα ή μη ηλεκτρονικά και τόσα άλλα.
Εμείς άραγε τι ποσοστό ανακυκλώνουμε; Κρίνοντας από τους κάδους ανακύκλωσης της πόλης μας, πρέπει να συμπεράνουμε ότι ανακυκλώνουμε το 25-35%. Εκτός πόλης τώρα τι γίνεται μάλλον το φανταζόμαστε παρά μπορούμε να το υπολογίσουμε.
Στόχος λοιπόν όλων μας, καταναλωτών, εμπόρων, βιομηχανιών και διοικούντων θα πρέπει να είναι το πώς θα παράγουμε λιγότερα σκουπίδια. Διότι:
Οι πλαστικές σακούλες σκοτώνουν τουλάχιστον 100.000 πουλιά, φάλαινες, φώκιες και χελώνες κάθε χρόνο, είτε επειδή μπλέκονται σε αυτές είτε επειδή τις τρώνε.
Φράσσουν τις υδρορροές και τις αποχετεύσεις.
Το 47% από τα ελαφριά σκουπίδια που δεν καταλήγουν σε σκουπιδότοπους είναι πλαστικές σακούλες. (Τις πετάμε όπου βρούμε).
Χρόνος αποσύνθεσης πλαστ. 1.000 χρόνια, χαρτ. 1 μήνας,
2.000 τσάντες πλαστικές ζυγίζουν 13,6 κιλά, ενώ ο ίδιος αριθμός χάρτινες είναι 127 κιλά.
Για να γίνει ένας τόνος τσάντες απαιτούνται 11 βαρέλια πετρελαίου και 13 – 17 δέντρα για τις χάρτινες. Κάθε χρόνο ξοδεύονται 300 εκατ. ευρώ για σακούλες στη χώρα μας.
Για τις πάνες μιας χρήσης απαιτούνται 15 δέντρα ανά παιδί.
Απαιτείται, λοιπόν, μέριμνα από όλους μας για την ελαχιστοποίηση των απορριμμάτων και φυσικά η ουσιαστική ανακύκλωση του 100% των ανακυκλώσιμων.
Μπορούμε να αρχίσουμε από τις πλαστικές σακούλες. Να αποφεύγουμε τη χρήση τους κι επειδή είμαστε δύσκολη στην εξοικείωση ίσως αρκεί το κράτος να φορολογήσει τις σακούλες.
Κάποιες εταιρίες τις χρεώνουν. Καλά κάνουν. Παρατηρείστε ότι εκεί παίρνουμε μόνο τις εντελώς απαραίτητες, ενώ στα σούπερ μάρκετ παίρνουν και μια χούφτα παραπάνω «για τα σκουπίδια τους» στο σπίτι.
Πρέπει να καταλάβουμε το συμφέρον μας. Κι αν δυσκολευόμαστε ας μας βοηθήσει το κράτος με έμμεση φορολογία (όφελος θα έχει).
Να υποχρεωθούν οι βιομηχανίες να χρησιμοποιούν λιγότερα υλικά στις συσκευασίες και φιλικότερα προς το περιβάλλον. Δεν αρκεί να πληρώνουν φόρο ανακύκλωσης, που φυσικά μετακυλίουν στον πελάτη. Να υποχρεωθούν σε οικολογικότερες λύσεις.
Δήμαρχοι, μοιράστε κάδους στο κάθε σπίτι ή επιχείρηση, με αριθμό κι ο καθένας θα πληρώνει ανάλογα με τον όγκο των απορριμμάτων του, όπως στη Γερμανία. Φυσικά όσα εναποθέτουμε στους κάδους ανακύκλωσης δεν μας επιβαρύνουν.
Ας κάνουμε όλοι κάτι, εκτός αν θέλουμε να ζούμε σ’ ένα όλο και πιο βρώμικο σπίτι και φυσικά ένα σπίτι που καταστρέφεται και μολύνεται καθημερινά περισσότερο.
Ας σκεφθούμε τι παραλάβαμε σαν γενιά, και τι θα παραδώσουμε στα παιδιά και στα εγγόνια μας.
