Το θέατρο του παραλόγου

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΟΥΡΓΙΕΡΑΚΗ
Δεν έχουν περάσει δυόμισι χρόνια από την αλήστου μνήμης κυβέρνηση Καραμανλή, η οποία κατέστρεψε τη χώρα τόσο οικονομικά όσο και πολιτικά.
Οι άνθρωποι, που κανονικά θα έπρεπε να κρύβονται από ντροπή για όσα διέπραξαν εις βάρος της χώρας και του λαού, όχι μόνο διεκδικούν δημόσιο λόγο, αλλά και προκαλούν:
– Οπως ο πρωθιερέας της καταστροφής Αλογοσκούφης, ο οποίος αποποιείται κάθε ευθύνη για το έλλειμμα του 2009, επειδή -λέει- αποχώρησε από την κυβέρνηση στις αρχές του ίδιου χρόνου! Πέντε χρόνια πριν, όταν μαγείρευε το έλλειμμα από κοινού με εκείνον τον άσχετο Κοντοπυράκη, τα ξέχασε!
– Ή, όπως ο Παπαθανασίου, που διαλαλούσε και διαλαλεί χωρίς τσίπα μέχρι σήμερα από τα τηλεοπτικά παράθυρα, ότι το έλλειμμα ήταν κάτω από τα 6% πριν από τις 4 Οκτ. 2009, δηλαδή πριν από τις εκλογές, ενώ γνώριζε από τις επιστολές που είχε λάβει από τους πρώην επίτροπο Οικονομίας κ. Χοακίν Αλμούνια και από τον πρώην επικεφαλής της Eurostat ,κ. Βάλτερ Παντερμάχερ, ότι το έλλειμμα ήταν ήδη διψήφιο.
Δηλαδή, την εποχή που ο Καραμανλής και η κυβέρνησή του μας παραμύθιαζαν όλους μας ότι το έλλειμμα είναι 2,5%, μετά 3%, έπειτα 3,5% κ.ο.κ. βάσει των στοιχείων που έγραφε στο γόνατο ο θλιβερός Κοντοπυράκης, το έλλειμμα ήταν ήδη ΔΙ-ΨΗ-ΦΙ-Ο!
Αλλά το θέατρο του παραλόγου και η διάλυση του κράτους δεν σταματάει εδώ:
Διαβάζουμε ότι στο ΙΚΑ διαπίστωσαν, πως
– Υπήρχαν γυναίκες που ελάμβαναν πέντε φορές σε έναν χρόνο επιδόματα εγκυμοσύνης!
– Ανέργους που έπαιρναν ταυτόχρονα επιδόματα ανεργίας από τρία διαφορετικά υποκαταστήματα του ΟΑΕΔ.
– Μαϊμούδες συνταξιούχοι (30 χιλ.).
– Επιχειρήσεις στη Βόρειο Ελλάδα που εμπορεύονταν ένσημα.
Για να μην μιλήσουμε για τις επιδημίες αναπηριών που έχουν προσβάλει συγκεκριμένες περιοχές της χώρας, που ανέρχονται και αυτοί σε περίπου 30 χιλ.
Απ’ αυτόν τον ευρύτατο κύκλο απάτης και κλοπής, που επικράτησε στη ζώνη μόνο της ασφάλισης, της υγείας και της πρόνοιας, το κράτος έχανε κοντά στο ένα δισ. ευρώ τον χρόνο.
Αν τώρα συνυπολογισθούν και οι μεγάλες απάτες που καλύπτονταν πίσω από αυτή την ατμόσφαιρα ανοχής και συγκάλυψης, τότε οι συνδεδεμένοι χώροι της υγείας και της ασφάλισης πρέπει να συγκροτούσαν απίστευτο κύκλο υπερδαπανών κάθε χρόνο.
Γνώστες των πραγμάτων υποστηρίζουν ότι από το 2004 και εντεύθεν το 50% της υπεραύξησης του δημοσίου χρέους παρήχθη στους διασυνδεδεμένους χώρους της υγείας και της κοινωνικής ασφάλισης. Τους οποίους υπηρέτησαν βέβαια συγκεκριμένα γνωστά πολιτικά πρόσωπα.
Να μη ξεχάσουμε και τους διορισμούς των 250 χιλιάδων υπαλλήλων μέσα στα πεντέμισι χρόνια (5 ½) που κανείς δεν χρειαζόταν. Εγιναν μόνο και μόνο για να «διορίσουμε τα δικά μας τα παιδιά», όπως διατυμπάνιζε χωρίς αιδώ ο ανεκδιήγητος  Βύρων Πολύδωρας. Που, αν λογαριάσουμε, ότι κόστιζε ο κάθε ένας στο δημόσιο τον μήνα 2.000 ευρώ, βέβαια μαζί με τις κοινωνικές παροχές, τότε μαζεύεται τον χρόνο ένα ποσό 6 δισεκατομμύρια.
Αλλά το θέατρο του παραλόγου δεν σταματά μέχρις εδώ, αλλά, δυστυχώς, συνεχίζεται:
Τώρα, εν όψει των εκλογών ορισμένοι απ’ αυτούς πάλι μιλούν για διορισμούς, εν όσω ξέρουμε όλοι πως ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων πρέπει να μειωθεί και μάλιστα κατά 150 χιλ. τουλάχιστον, μέχρι το 2015, όχι μόνο επειδή μας το προτείνει η τρόικα.
Σαν να μην έφταναν όλα τα άλλα είχαμε και την αυθόρμητη (καθοδηγούμενη) βία των «αγανακτισμένων», που με τη σιωπηλή συγκατάθεση των κομμάτων της Αριστεράς έγινε κοινωνικά ανεκτή. Βάζοντας έτσι τα θεμέλια της διάλυσης του πολιτεύματός μας. Γιατί όλοι αυτοί που σιωπούσαν θα έπρεπε να γνώριζαν πως δημοκρατία και βία δεν συμβαδίζουν. Ετσι άνοιξαν ορθάνοιχτα τις πόρτες της βίας στις διάφορες εθνικιστικές ομάδες που σήμερα απειλούν ντόπιους και ξένους.
Δεν πρέπει να εκπλήσσει το γεγονός ότι οι Ευρωπαίοι φοβούνται να έρθουν στην Ελλάδα πλέον για τουρισμό και ως εκ τούτου, όπως προβλέπεται, θα έχουμε μείωση του τουρισμού κατά ένα εκατομμύριο επισκέπτες.
Και όμως, σαν να μη φταίνε σε τίποτα έρχονται όλοι αυτοί για να μας σώσουν από την οικονομική κρίση, όπως λένε. Λες και είναι μικροπράγματα για την ελληνική οικονομία η απώλεια ενός εκατομμυρίου τουριστών. Στο τέλος φοβούμαι μήπως η σωτηρία τους θα μας οδηγήσει στο να γίνουμε και εμείς μια χώρα αλά «βόρεια Κορέα».
Και τώρα και οι μεν και οι δε, οι λαλίστατοι δωσίλογοι της αστικής δεξιάς και οι σιωπηλοί χειροκροτητές της βίας των «αγανακτισμένων» της παραδοσιακής αριστεράς ανακάλυψαν τις εκλογές σαν αντίδοτο στην κρίση.
Φαίνεται παράδοξο, αλλά έτσι είναι, όταν θέλουμε να κάνουμε στα «άρπα κόλλα» εκλογές, κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες που ζούμε, τότε οι εκλογές καταλήγουν σε φάρσα. Αραγε, θα είναι δυνατόν να γίνουν εκλογές χωρίς βία; Μα αν θα υπάρξει βία, τότε κινδυνεύει η ύπαρξη του ίδιου του πολιτικούς μας συστήματος. Αραγε, μήπως το επιδιώκουν αυτοί που θέλουν σώνει και καλά τώρα εκλογές;
Δυστυχώς, κάτω από το πρίσμα κομματικών σκοπιμοτήτων και μόνο άλλη μια φορά θα καθοριστούν οι εκλογές, έτσι που παραγνωρίζονται βασικοί κανόνες και σπιλώνεται η ιδέα της δημοκρατίας και υποβαθμίζεται το ιερότερο στοιχείο της, που είναι η ετυμηγορία του λαού.
Η θολή ατμόσφαιρα που διαμορφώνεται και η απειλή της υποβόσκουσας βίας τους βολεύει κι όχι μόνο δεν σιωπούν, αλλά πολλοί απ’ αυτούς, χωρίς ίχνος τσίπας διεκδικούν και δημόσιο ρόλο.
Εύχομαι να λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο, ο οποίος σ’ αυτή την περίπτωση είναι ο λαός.