Περνώντας τυχαία από αγριαγκιναρόκηπο πέρασαν στη μνήμη μου και θυμήθηκα παλιές γνώριμες σκέψεις με τους χαρακτηριστικούς ήχους ´χρατς κλικ´, καθαρίζοντάς τις «με τσίτωσε πάλι». Σε καμιά δεκαριά μέρες, που γίνονται οι άγριες αγκινάρες, θα αρχίσουμε πάλι τα ίδια, μαυρισμένα χείλια, σχόλια, κουτσομπολιά και οι τσικουδιές να δίνουν και να παίρνουν. Χαρακτηριστικό της εποχής στα καφενεία και στα σπίτια να τρώνε κοκαλιστές τις άγριες αγκινάρες και σε πολλούς γαστρολάγνους να τρέχουν τα σάλια τους καθώς η αύρα τους προκαλεί ηδονή στους γευστικούς κάλυκες του ουρανίσκου. Αλλωστε τα μπουμπούκια με τις αξέχαστες γευστικές εμπειρίες, που είναι υπαίτια της αποπλάνησης της γεύσης καθώς και με τη γευστική νοστιμιά εξαπατά τους γευστικούς κάλυκες του ουρανίσκου μας και τους παρασέρνει σε ένα γευστικό χάος. Η πικρή, άγουρη γεύση, σε συνδυασμό με τον χυμό λεμονιού, παραδοσιακά συνδυάζεται πολύ καλά με τα πράσινα κουκιά και την τσικουδιά! Δύσκολα να τιθασεύσεις την άγρια νοστιμιά με μαλακά τυριά καθώς προκαλεί αναστάτωση στον ουρανίσκο. Επίσης, μπορεί να μεταβάλει τη γεύση του κρασιού, της σαλάτας και των κρεάτων.
Κάθε που έρχεται η εποχή τους και βλέποντας τις φρέσκιες άγριες αγκινάρες στον πάγκο του μανάβη στη λαϊκή λιγώνω, αναζητώντας τρόπους πως θα τις μαγειρέψω και με τι υλικά θα τις συνδυάσω.
Γιάννης Αποστολάκης,
Chef Μ.Α.Ι.Χ.,
μέλος του Δ.Σ. του Δικτύου Κρητικής Γαστρονομίας
