Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΠΛΕΣΣΑ
Η πολιτική, όταν δεν παράγει πολιτισμό, δεν ανεβάζει την πρόοδο και την ανάπτυξη, δεν ωθεί τον πολίτη στην εξέλιξη, αλλά προσεγγίζει τη βαρβαρότητα. Την πολιτική, όμως, την ασκούν τα κόμματα τα οποία χρειαζόμαστε για να ηγεμονεύει ο πολιτισμός στην κοινωνία.
Τα κόμματα, όπως στο παρελθόν, έτσι και σήμερα, έχουν ταυτισθεί με το κράτος κι έχουν ακολουθήσει τελείως λανθασμένες κατευθύνσεις, όσον αφορά τον νεοφιλελευθερισμό αναπτύσσοντας δομή μιας σύγχρονης επιχείρησης. Ενα τέτοιο πολιτικό μόρφωμα δεν προάγει ούτε παράγει πολιτική, αλλά διαστρεβλώνει την έννοια του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Από τότε που άρχισα να κατανοώ κάπως τα πράγματα δεν πίστεψα ποτέ ότι θα φθάναμε να ζούμε σε μια γενικευμένη τρέλα που οδηγεί στην αυτοκτονία. Ερχεται στον νου μου συχνά μια ρήση του αείμνηστου Κ. Καραμανλή για τα περί ´απέραντου φρενοκομείου´. Παρατηρείται σ? όλα τα κοινωνικά επίπεδα και είναι συμπαθείς (!) ´λόξες´ των πολιτών, που προσπαθούν μ? αυτές ν? αμπαρώσουν τις πόρτες στον ανεμοστρόβιλο, ο οποίος σαρώνει τα πάντα γύρω μας.
Εχουμε συνηθίσει στο να ανεχόμαστε αυτό στο οποίο μας έχουν κατατάξει σε δύο πόλους, σε δύο πυραμίδες. Τις συγκροτούν πολιτικά όργανα περιφερειακά, για να εξασφαλίζουν αυτονομία και κατ? επέκτασιν να χαράζουν πολιτική και μακροζωία της εξουσίας, χωρίς διαφάνεια με κλειστές διαδικασίες μακριά από την ενεργή συμμετοχή του πολίτη.
Στην κορυφή της πυραμίδας αγκομαχούν ν? ανέβουν και να παραμείνουν με κάθε τρόπο οι επίδοξοι αρχηγοί. Αλλά μετά τα δύο μνημόνια, οι δύο πυραμίδες χαμήλωσαν και φύτρωσαν άλλες μικρότερες με περίεργες διαδικασίες, που προαναγγέλλουν κοινωνικοποίηση της πολιτικής, έλεγχο της οικονομίας, κοινωνική δικαιοσύνη, πάταξη της διαφθοράς και εμπέδωση στοιχειώδους διαβίωσης! Η ´δημιουργία´, λοιπόν, ανεξαρτήτων μικρών κομμάτων, πολιτικώς συγγενών, δεν ξέρουμε κατά πόσον θα μάθουν να συνυπάρχουν και να συνεργάζονται, καθόσον οι προϋποθέσεις για συλλογική πολιτική δράση πολύ δύσκολα μπορούν να εξασφαλιστούν.
Πρόκειται για τα δύο κάστρα της Ιπποκράτους και της Συγγρού και τα μικρότερα κόμματα που ξεφύτρωσαν γύρω απ? τον χώρο τους. Τα πρώτα μάχονται μέχρις εσχάτων να κρατήσουν τα ποσοστά τους και να μείνουν στο πολιτικό παιχνίδι, προσκαλώντας πανστρατιά των γαλάζιων και των πράσινων ´βενέτων´. Οι δεύτεροι, που συγκρότησαν αυτόνομες κοινοβουλευτικές ομάδες, οι ´αντιμνημονιακοί´, δημιουργούν ρήγματα, όπως οι ´Ανεξάρτητοι Ελληνες´ του Π. Καμμένου απ? τα δεξιά και ο ´ΣΥΡΙΖΑ´ του Φ. Κουβέλη απ? την κεντροαριστερά. Εκτός της πολιτικής αφαίμαξης που κάνουν απ? τα μεγάλα κόμματα, θα λάβουν και μερίδιο απ? την επιχορήγηση του κράτους για τις εκλογές, διότι τα 7 εκατ. ευρώ, σύμφωνα με τον νόμο, θα τα μοιραστούν όλοι, ανάλογα με την κοινοβουλευτική τους εκπροσώπηση.
Ο εθισμός μας στον θολό και ξύλινο πολιτικό λόγο δεν μας επιτρέπει ν? αντιληφθούμε το μέγεθος μεταξύ των αληθινών και των ψεύτικων υποσχέσεων. Δεν θ? ακούσουμε λέξη περί καταστροφής ούτε εξήγηση για ποιον λόγο θα πετύχουν αύριο, αφού δεν πέτυχαν χθες. Τίποτα για ευθύνες, αλλά για φιλόδοξα επιχειρήματα να ανασύρουν αυτόν τον τόπο απ? το τέλμα, που ?χει βουλιάξει. Θα ακούσουμε δηλώσεις απ? τους υποψηφίους που ενδεχομένως να μας αιφνιδιάσουν. Θα μας λείψουν τα μπαλκόνια. Θα κάτσουμε στα σαλόνια και από εκεί ίσως δούμε και καμιά διαλογική αντιπαράθεση μεταξύ αρχηγών, με παχιά λόγια και αλληλοκατηγορίες.
Στόχος κομμάτων και αποκομμάτων η συσπείρωση της βάσης με προτεραιότητα τον στενότερο κύκλο επιρροής που έχει διαρραγεί. Ο ένας θα αδειάζει τον άλλο και θα προσπαθεί να μειώνει την ποιότητα της πολιτικής του αντιπάλου του. Τα ίδια Παντελάκη μου? Και τούτο ίσως να μην έχει γίνει αντιληπτό, ποια είναι η κατάσταση, πού βρισκόμαστε και όσοι λένε πως σκέπτονταν και ενδιαφέρονται για το καλό μας, δεν έχουν καθόλου διδαχθεί απ? τις χρόνιες δυσλειτουργίες του πολιτικού μας συστήματος. Οι επόμενοι μήνες θα δείξουν ποιοι θα μας σώσουν!
