Κότες και πάπιες

Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΕΙΚΤΑΚΗΣ
Η Φύση είναι το βιβλίο της γνώσης μα και των εκπλήξεων. Χαρά σε κείνον που τη μελετά και τη γνωρίζει.
Θα σας διηγηθώ ένα περιστατικό με την όρνιθα και την πάπια.
Εδώ η όρνιθα ήταν ώριμη μάνα κι είχε παιδάκια ορνιθάκια μα και… παπάκια!
Είναι γνωστό βέβαια πως η όρνιθα απεχθάνεται το νερό, ενώ η πάπια το λατρεύει.
Είναι υδρόβιο ζώο. Αν συνυπάρχει με τις κότες, οι τελευταίες δε βρίσκουν νερό να πιούνε.
Θολώνουν το νερό οι πάπιες, του κάνουν αποκλειστική κατάληψη, το χύνουν και το σπαταλούν. Εχω δει στη δυνατή βροχή πάπιες να απολαμβάνουν το υγρό στοιχείο φτερουγίζοντας και σκιρτώντας φανερά από την απόλαυση και τη χαρά τους. Αλλά ας έρθουμε στην ιστοριούλα μας.
Η ιδιοκτήτρια της αυλής είχε βάλει στην κότα να επωάσει ισάριθμα περίπου αβγά κότας και πάπιας. Καμιά δεκαπενταριά σύνολο. Ως γνωστόν είναι επιμελέστερη στην επώαση η όρνιθα από την πάπια. Βγήκαν, λοιπόν, από τ’ αβγά πέντε – έξι από την κάθε μπάντα. Κι κότα δεν τα ξεχώριζε. Την ίδια φροντίδα είχε και για τα μεν και για τα δε.
Τα προστάτευε από τα μιαρά, τα τάιζε, τα πήγαινε περίπατο. Μα άνοιξη ήταν, το ρυακάκι κοντά στο αγροτικό σπίτι, μπόλικο κολυμπιασμένο νερό είχε και η μαμά όρνιθα βολτάροντας τα πέρασε κοντά από το ποταμάκι.
Αυτό ήταν.
Τα μικρά παπάκια ως διά συνθήματος μόλις αντίκρισαν το νερό έτρεξαν και μπήκαν!
Η κοινή μάνα κοτόπουλων και παπακιών σταμάτησε στην όχθη και περίμενε. Το ίδιο έκαναν και τα κοτοπουλάκια· ώρα πολλή σταμάτησα και τα παρατηρούσα. Η μάνα πλησίασε όσο μπορούσε το νερό και κλου – κλου! ελάτε να φύγουμε! Τίποτα δεν καταλάβαιναν τα παπιά. Επαιζαν με χάρη με την προαιώνια αγάπη τους, τσαλαβουτούσαν στο νερό που τους ήρθε ουρανόσταλτο. Ωρα αρκετή τα φώναζε και περίμενε…
Μα εκείνα τίποτα. Και ήρθε η νύχτα σκοτεινή να μαυρίσει το ρυάκι, να σκεπάσει τα λιόδεντρα δίπλα και να κρύψει το αγροτικό σπιτάκι. Μα τα παπάκια -είναι και νυχτόβια ως γνωστόν- έμειναν στο νερό τους και στη νύχτα τους. Και τα δυο αγαπημένα τους. Κι η καημένη η μαμά που δεν τα ξεχώριζε από τα παιδιά της, κλου, κλου, κλου! Δυνάμωσε τη φωνή της -θάθελε να τα μαλώσει κιόλας;- χωρίς να σταματήσει να φωνάζει, πήρε τα αφρουκαστερά της ορνιθάκια κι έφυγε με βαριά καρδιά. Απογοητεύτηκε. Εκείνα την ακολούθησαν πιστά, την κοιτούσαν σαν να τη θαύμαζαν κι αντέγραφαν κάθε κίνησή της.
Σε λίγο, στη γνωστή της γωνιά, άπλωσε τα φτερά της να τα σκεπάσει. Η Φύση ενίκησε το φίλτρο!