Επιμέλεια στήλης: Ελευθερια Μουλουδακη
20/11/2011 Ημέρα για τα δικαιώματα του παιδιού
Στην εποχή μας, που έχει γίνει της μόδας για όλα τα θέματα να κάνουμε μια επιτροπή και να καθιερώνουμε μια μέρα εορτής, το κάναμε κι αυτό. Κάναμε μια σύμβαση που αναφέρονται όλα όσα θα πρέπει να ισχύουν σχετικά με τα παιδιά και τα δικαιώματά τους και καθιερώσαμε και μια μέρα για να θυμώμαστε τη σύμβαση αυτή.
Η Σύμβαση είναι μια διεθνής συνθήκη ανθρωπίνων δικαιωμάτων που λέει πως όλα τα παιδιά γεννιούνται με βασικές ελευθερίες και δικαιώματα. Μια τέτοια συνθήκη αποτελεί μια συμφωνία μεταξύ ανθρώπων ή κρατών που όλοι συμφωνούν να υπακούουν στον ίδιο νόμο. Η Σύμβαση καθορίζει το εύρος των δικαιωμάτων τα οποία οφείλουν να απολαμβάνουν τα παιδιά οπουδήποτε. Θέτει τις βασικές προϋποθέσεις για την ευημερία των παιδιών στα διάφορα στάδια της ανάπτυξής τους και είναι ο πρώτος παγκόσμιος, νομικά δεσμευτικός, κώδικας δικαιωμάτων των παιδιών στην ιστορία.
Μια σύμβαση που περιέχει τα αυτονόητα για τα παιδιά που σε όλα τα πλάτη και μήκη της γης είναι η ελπίδα του πλανήτη για ένα καλύτερο αύριο. Ναι, τα παιδιά πρέπει κατ’ αρχήν να μπορούν να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες για τροφή, στέγη, ιατρική φροντίδα, να είναι ίσα, να μην υπόκεινται σε διακρίσεις, να μπορούν να επιβιώσουν και να αναπτυχθούν σε ένα περιβάλλον που θα τα βοηθήσει να ολοκληρωθούν φυσικά, πνευματικά, ηθικά και κοινωνικά και να μπορούν να εκφράσουν ελεύθερα τη γνώμη τους. Ολα αυτά είναι πάρα πολύ ωραία στη θεωρία. Η πραγματικότητα, όπως συνήθως, απέχει λίγο από αυτήν. Τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι αυτονόητα για εκατομμύρια παιδιά που δεν έχουν να φάνε ή δεν έχουν πρόσβαση στο νερό, που δεν μπορούν να πάνε σχολείο ή χειρότερα που πέφτουν θύματα trafficking, εμπορίου ή σεξουαλικής κακοποίησης ή παραμέλησης ή εργάζονται σε αντίξοες συνθήκες ολημερίς.
Η UNICEF, με ετήσιες εκθέσεις, αναφέρει τα πεπραγμένα παγκοσμίως. Γενικά λένε υπάρχει κάποια πρόοδος σχετικά με τα παιδιά. Αλλά μένουν ακόμα τόσα άλλα να γίνουν. Οι εκθέσεις βρίθουν αριθμών και ποσοστών. Τόσα εκατομμύρια παιδιά πέθαναν, τόσα εξορίστηκαν, τόσα γεννήθηκαν με AIDS. Τα νούμερα είναι εντυπωσιακά, αλλά άψυχα. Ομως αντιλαμβάνεσαι διαβάζοντας μια περίληψη των εκθέσεων αυτών το εύρος της έρευνας. Κατ’ αρχήν διαπιστώνεις ότι άλλα προβλήματα απασχολούν τα παιδιά στις υποανάπτυκτες ή αναπτυσσόμενες χώρες και άλλα στις πολιτισμένες χώρες της υποτιθέμενης ευημερίας και του υλικού κόσμου.
Στις φτωχές χώρες τα προβλήματα των παιδιών είναι περισσότερο βιοποριστικά. Δεν υπάρχει τροφή και νερό από λίγο ως καθόλου, δεν υπάρχει στέγη, δεν γίνονται εμβόλια, οι μεταδιδόμενες αρρώστιες θερίζουν. Τα παιδιά πολλές φορές εξορίζονται, απάγονται από αντιπάλους και χρησιμοποιούνται ως στρατιώτες εναντίον των δικών τους ανθρώπων. Δεν έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση, πέφτουν θύματα βίας, αναγκάζονται να δουλεύουν σε σκληρές συνθήκες εργασίας. Στις πιο ανεπτυγμένες χώρες το σκηνικό αλλάζει. Εδώ δεν λείπουν τα μέσα βιοπορισμού. Εδώ δεν λείπει το φαΐ και το νερό, εδώ πρωτεύουν η ψυχολογική φτώχεια και στέρηση. Μεγαλώνουν σε διαμερίσματα μακριά από τη Φύση, δέσμια και έρμαια της τηλεόρασης και των βιντεοπαιχνιδιών, παραμελημένα συναισθηματικά, από τους γονείς που τρέχουν να μαζέψουν όσο μπορούν περισσότερα υλικά αγαθά μιας και το χρήμα έχει γίνει η πρωταρχική τους επιδίωξη. Δεν ξεχνώ το ανέκδοτο που κυκλοφορεί και λέει πως ένα παιδί κάνοντας μια βόλτα στην εξοχή, φώναξε βλέποντας ένα γουρουνάκι «μπαμπά – μπαμπά δες ένας ζωντανός κουμπαράς».
Ομως παντού σόλα τα πλάτη της γης σε όλες τις κοινωνίες η παιδική πορνεία είναι κάτι που το χρησιμοποιούν όλοι ακόμα και οι συγγενείς των παιδιών που βλέπουν με τον τρόπο αυτό έναν τρόπο εύκολου πλουτισμού ή έναν τρόπο να ζήσουν τα παιδιά τους ένα καλύτερο μέλλον (ή έτσι νομίζουν).
Και παντού σ’ όλο τον κόσμο τα παιδιά χρησιμοποιούνται ως φθηνό εργατικό δυναμικό. Στις αναπτυσσόμενες χώρες με τα μικρά τους δαχτυλάκια που φτάνουν πιο καλά τους κόμπους από τα χέρια των ενηλίκων φτιάχνουν χαλιά, ενώ στις ανεπτυγμένες φτιάχνουν μπάλες ποδοσφαίρου και ολυμπιακά αναμνηστικά για τους πλούσιους και σπόρτσμαν του πλανήτη που καθόλου δεν ενδιαφέρονται για το ποιος έφτιαξε τα ακριβά τους τα παιχνίδια και μόνο θεωρητικά κόπτονται και νοιάζονται για τα δικαιώματα οποιουδήποτε γενικότερα και των παιδιών ειδικότερα.
Ομως κάθε παιδί δεν είναι αριθμός, είναι μια αυτόνομη μονάδα, ένας εν δυνάμει μελλοντικός πρωθυπουργός ή νομπελίστας ή ο καινούργιος Πικάσο. Το ίδιο μπορεί να είμαι και ένας μελλοντικός Τζακ Αντεροβγάλτης ή ο μεγαλύτερος κλέφτης του αιώνα.
Για τα παιδιά του τρίτου κόσμου δεν ξέρω τι μπορούμε να κάνουμε. Εχουμε αρκετή ευαισθησία ώστε να συμμετέχουμε σε τηλεμαραθωνίους μέχρι τώρα τουλάχιστον και νομίζω μόνο με αυτό τον τρόπο στέλνοντας χρήματα ή υιοθετώντας παιδιά από τις χώρες αυτές, όπως προτείνουν κάποιες ΜΚΟ, μπορούμε να κάνουμε κάτι.
Το γνοιάσιμο και η αγάπη νομίζω πως είναι η λύση για τα δικά μας τα παιδιά της δικής μας κοινωνίας. Θυμάμαι πάντα όταν πριν χρόνια άκουγα σε διαλέξεις της σχολής γονέων, τον ψυχολόγο να λέει:
– Να μην ξεχνάτε να λέτε στα παιδιά σας πως τα αγαπάτε. Και όταν παρατηρούσαμε εμείς, ότι βρε παιδί μου δεν είναι και απαραίτητο, αφού είναι αυτονόητο ότι τα αγαπάμε, μας επέπληττε. – Να τους το λέτε. Η αγάπη δεν είναι αυτονόητη. Ισα – ίσα που τα παιδιά έχουν τεράστια αμφιβολία αν τα αγαπάμε πραγματικά. Να τα αγαπάμε λοιπόν και να τους το λέμε. Αλλά να βάζουμε και όρια στις απαιτήσεις και στα θέλω τους. Μην στενοχωριέστε γι’ αυτό. Τα όρια δεν τα βλάπτουν. Αντιθέτως τα κάνουν και αισθάνονται ασφαλή.
Και όταν του λέγαμε για τις τύψεις που είχαμε γιατί δουλεύαμε πολλές ώρες και δεν τους αφιερώναμε πολύ χρόνο συνέχιζε. – Σημασία δεν έχει ο ποσοτικός αλλά ποιοτικός χρόνος. Γι’ αυτό να τους μιλάτε και να τους εξηγείτε το γιατί δεν μπορείτε.
Και τον ακούγαμε και μετά αρχίζαμε και λέγαμε για τις δικές μας καταστάσεις. Κάθε μια έλεγε τον πόνο της -το παιδί μου τούτο, το παιδί μου εκείνο. Και όταν ακούγαμε η μια της άλλης τα προβλήματα αντιλαμβανόμαστε ότι τελικά δεν ήταν τόσο αξεπέραστα και της γειτόνισσας το παιδί έχει κι αυτό δυσκολίες, οπότε δεν είναι μόνο το δικό μας βλαστάρι που μας βασανίζει. Αντιλαμβανόμαστε επίσης ότι και πολλά θέματα τα δημιουργούσαν οι δικές μας απαιτήσεις για τελειότητα ή η δική μας επιθυμία να προβάλουμε στα παιδιά μας τα δικά μας θέλω. Οπως ισχυρίζεται με σθένος ένας φίλος εκπαιδευτικός: Τα παιδιά είναι μια χαρά. Δεν έχουν κανένα πρόβλημα. Οι μαμάδες έχουν όλα τα προβλήματα!
Πολύ απαξιωτική θεώρηση του πράγματος, νομίζω. Ωστόσο είναι γεγονός, ότι ο σύγχρονος τρόπος ζωής έχει κάνει προβλήματα πράγματα που σε άλλες κοινωνίες είναι ζητούμενο.
Δεν θα ξεχάσω στην πρώτη μου επαφή με πρωτόγονους ανθρώπους μια συνομιλία που είχα με τους συνταξιδιώτες μου.
Σε κείνο το περίφημο ταξίδι λοιπόν ταξιδεύαμε όλη μέρα με αυτοκίνητο μέσα σε μια κοιλάδα στην Αφρική σε υποτυπώδεις δρόμους και πηγαίναμε να δούμε χωριά ιθαγενών. Συναντούσαμε λοιπόν το χωριό, σκηνές καμωμένες από δέρματα ζώων, οι γυναίκες έξω από τη σκηνή να μαγειρεύουν, τα μικρά παιδιά να παίζουν μεταξύ τους και να κυλιούνται στα χώματα και στις λάσπες, φωνάζοντας και γελώντας. Δεν έχετε ακούσει ωραιότερο και πιο ανέμελο γέλιο. Τα μεγαλύτερα παιδιά ήταν επιφορτισμένα με δουλειές της οικογένειας, όπως να φέρνουν ξύλα για τη φωτιά ή να φέρνουν νερό από το πλησιέστερο μέρος που υπήρχε. Πράγμα που δεν ήταν το ευκολότερο αφού το πλησιέστερο ποτάμι μπορεί να ήταν ώρες μακριά.
Παρατηρώντας την απλοϊκή αυτή ζωή, το βράδυ κάνοντας την ανασκόπηση της ημέρας αναρωτιόμαστε πως θα ένοιωθε το παιδί αυτό που ξόδεψε όλη την ημέρα του για να πάει μέχρι το ποτάμι και να γυρίσει το βράδυ πίσω με ένα πλαστικό μπιτόνι κίτρινου χρώματος, νερό, αν μπορούσε να βρεθεί σ ένα από τα σπίτια μας και γύριζε ένα ρουμπινέ και έτρεχε άφθονο καθαρό νερό. Ή αν πατούσε ένα κουμπί και το σκοτάδι γινόταν μέρα.
Αντίστοιχα, συμπληρώνω τώρα εγώ, τι θα γινόταν αν ένα από τα παιδιά μας βρισκόταν σ’ ένα τέτοιο χωριό; Θα μπορούσε να τα βγάλει πέρα εργαζόμενο με αυτό τον τρόπο, βοηθώντας την οικογένεια του;
Νομίζω πως και στις δύο περιπτώσεις ένα ψιλοεγκεφαλικό δεν θα το γλυτώναμε.
Ομως πέρα από τα αστεία η μέρα των δικαιωμάτων των παιδιών υπάρχει και εορτάζεται κάθε χρόνο στις 20 του Νοέμβρη επέτειο που υιοθετήθηκε, από το σύνολο σχεδόν του πολιτισμένου κόσμου η σύμβαση για τα δικαιώματα των παιδιών μας. Και είναι αξιομνημόνευτο ότι χρειάστηκαν 1989 χρόνια μετά τη γέννηση του Χριστού για να καθιερωθεί μια τέτοια σύμβαση και να δεσμευτούν, υποτίθεται, τα κράτη για την εφαρμογή της σύμβασης αυτής. Οπως όλοι ξέρουμε το κάθε κράτος κάνει αυτό που το συμφέρει οικονομικά και τις συμβάσεις τις πιο πολλές φορές τις γράφει κανονικά ή τις χρησιμοποιεί προς όφελός του, όταν είναι να εισπράξει επιδοτήσεις ή να δείξει ότι είναι αρκετά πολιτισμένο ώστε να εφαρμόζει τη συνθήκη αυτή.
Υπάρχουν βέβαια και 2 χώρες που αν και έχουν υπογράψει τη σύμβαση, ωστόσο δεν της έχουν δώσει νομική υπόσταση. Μια υποανάπτυκτη με χρόνια εμφυλίου πίσω της και μια υπερ πολιτισμένη υπερδύναμη: η Σομαλία και οι ΗΠΑ. Κάτι λέει αυτό νομίζω.
Μπεμπ. Α
Αύξηση 17% σημειώθηκε στις αιτήσεις ασύλου στα ανεπτυγμένα κράτη το πρώτο εξάμηνο του 2011
ΓΕΝΕΥΗ, 18 Οκτωβρίου 2011 – Κατά 17% αυξήθηκαν οι αιτήσεις ασύλου στα ανεπτυγμένα κράτη το πρώτο εξάμηνο του 2011, σύμφωνα με έκθεση της Ύπατης Αρμοστίας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες που δημοσιεύτηκε σήμερα. Η πλειονότητα των αιτούντων άσυλο προέρχεται από κράτη όπου μαζικοί εκτοπισμοί συνεχίζονται επί πολλά έτη.
Σύμφωνα με την έκθεση της Ύπατης Αρμοστίας, το πρώτο εξάμηνο του 2011 (από την 1η Ιανουαρίου έως τις 30 Ιουνίου 2011) υποβλήθηκαν 198.300 αιτήσεις. Την αντίστοιχη περίοδο πέρσι είχαν υποβληθεί 169.300 αιτήσεις.
Καθώς το ποσοστό των αιτήσεων παραδοσιακά αυξάνεται το δεύτερο εξάμηνο κάθε έτους, η Ύπατη Αρμοστία εκτιμά ότι μέχρι το τέλος του 2011 θα έχουν υποβληθεί 420.000 αιτήσεις -ο υψηλότερος αριθμός των τελευταίων οκτώ χρόνων.
Το 2011 χαρακτηρίζεται από μείζονες κρίσεις εκτοπισμών στη Δυτική, Βόρεια και Ανατολική Αφρική. Στην έκθεση διαπιστώνεται αύξηση αιτημάτων ασύλου από πολίτες της Τυνησίας, της Ακτής του Ελεφαντοστού, της Λιβύης (4.600, 3.300 και 2.000 αιτήματα αντιστοίχως), όμως ο αντίκτυπος των κρίσεων αυτών στα ποσοστά αιτήσεων που υποβλήθηκαν στα ανεπτυγμένα κράτη είναι περιορισμένος.
Κύριες χώρες προέλευσης των αιτούντων άσυλο, στα 44 κράτη που εξετάζονται στην έκθεση, παραμένουν σε μεγάλο βαθμό οι ίδιες με τα προηγούμενα χρόνια: Αφγανιστάν (15.300 αιτήματα), Κίνα (11.700 αιτήματα), Σερβία [και Κόσσοβο σύμφωνα με την απόφαση 1244 του Σ.Α. του ΟΗΕ] (10.300 αιτήματα), Ιράκ (10.100 αιτήματα), Ιράν (7.600 αιτήματα).
«Το 2011 υπήρξε μια χρονιά κρίσεων εκτοπισμών που όμοια της δεν έχω ξαναδεί ως Ύπατος Αρμοστής» δήλωσε ο επικεφαλής της Ύπατης Αρμοστίας Αντόνιο Γκουτέρες. «Οι επιπτώσεις αυτών των κρίσεων στις αιτήσεις ασύλου σε ανεπτυγμένα κράτη είναι μέχρι στιγμής μικρότερες απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς, αφού οι περισσότεροι από τους εκτοπισμένους βρήκαν καταφύγιο σε γειτονικά κράτη. Παρόλα αυτά είμαστε ευγνώμονες στα ανεπτυγμένα κράτη που συνέχισαν να σέβονται το δικαίωμα των ανθρώπων να ακούγεται το αίτημά τους για άσυλο».
Σε επίπεδο ηπείρων, η Ευρώπη δέχτηκε το μεγαλύτερο ποσοστό αιτήσεων (73%). Σημαντική μείωση αιτήσεων σημειώνεται στα κράτη της Ωκεανίας: 5.100 αιτήσεις το πρώτο εξάμηνο φέτος έναντι 6.300 αιτήσεων την ίδια περίοδο πέρσι.
Σε επίπεδο κρατών, οι περισσότερες αιτήσεις (36.400) έχουν υποβληθεί στις ΗΠΑ και ακολουθούν η Γαλλία (26.100), η Γερμανία (20.100), η Σουηδία (12.600) και το Ηνωμένο Βασίλειο (12.200). Η Σκανδιναβία ήταν η μόνο περιοχή της Ευρώπης όπου φέτος μειώθηκαν οι αιτήσεις ασύλου. Υπερδιπλασιάσθηκαν οι αιτήσεις στη Βορειο-ανατολική Ασία με 1.300 αιτήσεις στην Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα έναντι 600 πέρσι.
Στην έκθεση δεν εξετάζεται πόσες αιτήσεις οδηγούν σε χορήγηση ασύλου ούτε τα ευρήματα σχετίζονται με ποσοστά μετανάστευσης. Η έκθεση «Επίπεδα και Τάσεις Ασύλου στα Ανεπτυγμένα Κράτη το 1ο εξάμηνο του 2011» (´Asylum Levels and Αρμοστείας για τις Παγκόσμιες Τάσεις (´Global Trends Report´) που δημοσιεύεται κάθε χρόνο τον Ιούνιο. Στη φετινή έκθεση διαπιστώθηκε ότι το 80% των προσφύγων φιλοξενούνται σε αναπτυσσόμενα κράτη. Trends in Industrialized Countries, First Half 2011´) συμπληρώνει την ετήσια Έκθεση της Ύπατης.
ΓΡΑΦΕΙΟ ΧΑΝΙΩΝ ΠΙΝΑΚΑΣ ΑΣΘΕΝΩΝ ΑΝΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ 14/11/2011 18/11/2011
ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ 19
ΑΛΓΕΡΙΑ 6
ΜΑΡΟΚΟ 13
ΑΙΓΥΠΤΟΣ 2
ΡΩΣΙΑ 2
ΕΛΛΑΔΑ 3
ΣΥΡΙΑ 3
ΓΕΩΡΓΙΑ 1
ΑΓΓΛΙΑ 1
ΣΥΝΟΛΟ 50
Ευχαριστούμε
Τα αδέλφια του Μιχάλη Κεχαγιά του Αγγέλου δώρισαν το ποσό των 150 ευρώ αντί μνημόσυνου του αδελφού τους.
