ΕΝΤΟΣ ΕΚΤΟΣ … & ΕΠΙ Τ ΑΥΤΑ

Η κρίση για τους κυβερνώντες φαίνεται να αποτιμάται, μέχρι στιγμής, μονάχα στα γκισέ της Εφορίας, στα θησαυροφυλάκια των Τραπεζών και στα ταμεία των διεθνών Οργανισμών.
Το άγχος για την εκταμίευση της περίφημης 6ης δόσης στοιχειώνει τις τελευταίες ημέρες του 2011, με τα «ψιλά γράμματα» της συμφωνίας να παραμένουν ανερμήνευτα.
Οι άνεργοι υπάρχουν μόνο ως αριθμοί και οι άστεγοι μετριούνται με ποσοστά. Στη στατιστική της κρίσης δεν χωράνε  συναισθηματισμοί…
Από την άλλη, το θέατρο των εξελίξεων φαίνεται να έχει προ πολλού μεταφερθεί στις Βρυξέλλες και η πολιτική να έχει μεταναστεύσει σε άγνωστους τόπους.
Παρ’ όλα αυτά, το πρόβλημα που απειλεί με αφανισμό την ευρωπαϊκή «γαλήνη» δεν μοιάζει να είναι και τόσο ελληνικό, όπως προσπάθησαν με τόση επιμονή να μας πείσουν τα τελευταία δύο χρόνια.
Η πηγή του κακού για τη Γηραιά Ηπειρο (ή και πέρα από τον Ατλαντικό) αποδεικνύεται μέσα από τα γεγονότα ότι δεν ήταν οι (ισοπεδωτικά βαπτισμένοι) «υπεράριθμοι» και «τεμπέληδες» δημόσιοι υπάλληλοι, οι «φοροφυγάδες» συνταξιούχοι και ελεύθεροι επαγγελματίες, οι «υψηλόμισθοι» μισθωτοί ή οι άνεργοι που έπιναν «προκλητικά» τον πρωινό καφέ τους σε δημόσια θέα…
Κι αυτό διότι -ενώ μας είχαν πείσει ότι και στο χρέος ακόμα είμαστε «έθνος ανάδελφον» και τα οριζόντια «χαράτσια» η οδός της εξιλέωσης για τα δεινά που φορτώσαμε την ανθρωπότητα- άρχισαν να προστίθενται στη λογιστική του χρέους η μια χώρα μετά την άλλη: Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία, ενώ έπονται από κοντά και άλλοι εταίροι.
Και το ερώτημα που αναδύεται πλέον δεν είναι φυσικά αν και σε αυτές τις πατρίδες ζουν «υπεράριθμοι» και «τεμπέληδες» δημόσιοι υπάλληλοι, «φοροφυγάδες» συνταξιούχοι κ.λπ. Είναι, εάν και πότε θα αποφασίσουμε να μιλήσουμε για την καρδιά του προβλήματος: Τις ολέθριες νεοφιλελεύθερες συνταγές και τις μεταμοντέρνες καπιταλιστικές χίμαιρες που μέσα από απρόσωπες αγορές, Οίκους Αξιολόγησης και χρηματιστηριακά τεχνάσματα, σπέρνουν απόγνωση και δυστυχία…