Επιμέλεια στήλης:
Ελευθερια Μουλουδακη
Ενός κακού μύρια έπονται
Λοιπόν, το ξέρεις μου είπε η φιλενάδα στη μεσημεριάτικη συνάντηση ανταλλαγής νέων, που έχουμε καθιερώσει εδώ και κάποια χρόνια, τώρα με την κρίση και μ’ αυτά που λέγονται στις τηλεοράσεις παγκοσμίως, όλοι αρχίζουν και μας αντιμετωπίζουν αλλιώς. Μας απαξιώνουν και μας αμφισβητούν πάρα πολύ εύκολα.
Δεν μας κατατάσσουν στους φερέγγυους. Και η λογική είναι απλή απλούστατη. Λένε στην Ευρώπη, εδώ ως κράτος η Ελλάδα βουλιάζει, λέει ψέματα, δεν τηρεί υποσχέσεις, χρονοδιαγράμματα, πώς μία ελληνική ΜΚΟ θα μπορέσει να φέρει εις πέρας χρηματοδοτούμενα προγράμματα, τηρώντας συμφωνίες και τους κανονισμούς; Με αυτή τη λογική μάς έχει πάρει η μπάλα όλους, μπήκανε και οι ελληνικές ΜΚΟ στον κύκλο των περικοπών και των αρνητικών εισηγήσεων στα κατατεθέντα προγράμματα… Και η αιτία; Η κρίση! Φαντάσου ότι υπάρχει μείωση στα φάρμακα για το ιατρείο μας στην Τανζανία. Πάλι καλά μάς μένει να πούμε…
Το ξέρετε φίλοι, το έχω αναφέρει και παλιότερα, ότι οι Γιατροί του Κόσμου διατηρούν ένα Νοσοκομείο παιδικού διαβήτη στην Τανζανία. Εμείς βάζουμε το ιατρικό προσωπικό και η δανέζικη Novo-nordisk τα φάρμακα. Με την κρίση, λοιπόν, φάνηκε λογικό να γίνουν ακόμη και εδώ περικοπές.
Θύμωνε η φιλενάδα και μόνο που το θυμότανε.
Και αναλογιστήκαμε πόσο αυτή η κρίση επηρεάζει εκτός από εμάς προσωπικά και τον καθένα μας ατομικά, την οργάνωσή μας, μα και την κάθε εθελοντική οργάνωση.
Και μάλιστα πολλών λογιών.
Χάνουμε πρώτα – πρώτα την αξιοπιστία μας.
Ποιος θα μας εμπιστευτεί πια, όταν μας έχουν κάνει βούκινο ακόμα και στην πιο απομακρυσμένη γωνιά του πλανήτη; Η Ελλάδα τούτο, η Ελλάδα εκείνο, που δεν δουλεύουμε, που διασκεδάζουμε, που είμαστε τεμπέληδες, που… που… που… έχουν ανοίξει τον οχετό και δεν συμμαζεύεται.
Πώς θα μας εμπιστευτεί ο ανήμπορος, που πια έχουμε ξεπέσει στα μάτια του, νάρθει να τον γιατρέψουμε;
Πώς θα μας εμπιστευτεί η αδελφή οργάνωση άλλου πολιτισμένου κράτους ότι οι αποστολές μας θα μπορούν να είναι το ίδιο επιτυχημένες, όταν μας λένε ότι δεν μπορούμε να οργανώσουμε τα του οίκου μας;
Και το άλλο σπουδαίο πράγμα. Ποιος ταλαίπωρος και καταπονημένος από την κρίση συνάνθρωπός μας θα μπορεί πλέον να μας συνδράμει με τον οβολό του;
Οι άνεργοι ή η καινούργια κατηγορία οι έφεδροι ή ποιοι, που όλοι βλέπουμε τα εισοδήματά μας να μειώνονται δραματικά;
Τα συζητούσαμε και βλέπαμε τα πράγματα δύσκολα, πολύ δύσκολα.
Και το βράδυ βλέποντας τηλεόραση κάποιος δημοσιογράφος έλεγε ότι άκουσε ότι ο γαλλικός κλάδος μιας ΜΚΟ θα κάνει αποστολή στην Ελλάδα. Και μάλιστα σχολίαζε:
– Καλά θα κάνουν αποστολή στα Πατήσια! Μα τι, μας έχουν ανίκανους ακόμα και να διαχειριστούμε τα δικά μας!
Αυτή η διαπίστωση είναι λυπηρή, αλλά φυσική. Οπως έλεγαν και οι παππούδες μας δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται. Αμα πέσει το αψηλό το δέντρο σπεύδουν όλοι να το κατακόψουν.
Ετσι και εμείς τώρα. Πάνω που παίρναμε τα απάνω μας, που είχαμε αρχίσει κι εμείς οι ίδιοι να πιστεύουμε ότι κάτι κάνουμε και κάτι καταφέρνουμε ήρθε αυτή η κατραπακιά του μνημονίου και της κρίσης.
Και αν μέμφομαι, ιδιαιτέρως, για κάτι τους πολιτικούς μας, αυτό είναι που μας στέρησαν με τον τρόπο που διαχειρίστηκαν και συνεχίζουν να διαχειρίζονται τα πράγματα, την περηφάνια και την αξιοπρέπειά μας. Και τι είναι ο άνθρωπος χωρίς αυτές τις αρετές που του δίνουν αυτοσεβασμό και τον κάνουν να πιστέψει στον εαυτό του;
Γιατί αυτό χρειαζόμαστε. Να γίνουμε όλοι μια γροθιά και να πιστέψουμε στον εαυτό μας, να πιστέψουμε ότι παρ’ όλα όσα συμβαίνουν, εμείς μπορούμε να τα καταφέρουμε. Να μην χάσουμε την ελπίδα. Και να τους αναγκάσουμε όλους να μας σεβαστούν.
Εξάλλου μην ξεχνάτε, το έθνος μας διαπρέπει στα δύσκολα.
Μπεμπ. Α.
Επενδύσεις στην Αφρική…
Αλλαξαν στον κόσμο μας οι κλιματολογικές συνθήκες και ευθύνεται το ανθρώπινο μυαλό και χέρι γι’ αυτό σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό, βλέπε, υπερθέρμανση του πλανήτη, λειώσιμο πάγων, πυρηνικές δοκιμές, πόλεμοι, με καταστροφικές συνέπειες για όλους, αλλά κυρίως για τις δυτικές εκείνες χώρες, που θέλουν να διασφαλίσουν τη βιωσιμότητα των επιχειρήσεών τους και τη μελλοντική παραγωγή τροφίμων και βιοκαυσίμων… εξασφαλίζοντας παράλληλα υψηλό το επίπεδο των υπερκερδών τους…
Τι κάνουν λοιπόν;
Ψάχνουν να βρουν χώρες που τους επιτρέπουν να επενδύσουν στην καλλιέργεια της αγροτικής γης με τη μορφή της ενοικίασης με χρονομίσθωση 90 ετών.
Και ποιες είναι οι χώρες με άφθονη διαθέσιμη γη;
Μα οι χώρες της Αφρικής. Και δεν είναι και τόσο δύσκολο να πεισθούν οι κυβερνήσεις των φτωχών χωρών να συνάψουν συμφωνίες με τους κολοσσούς των πολυεθνικών και των ξένων κυβερνήσεων που με το πρόσχημα της εισροής κεφαλαίων, της δημιουργίας θέσεων εργασίας στην επένδυση της αγροτικής παραγωγής παίρνουν την άδεια και τη νομιμοποίηση να κατασπαράξουν, να αρπάξουν τη γη από τους Αφρικανούς μικροκαλλιεργητές, οι οποίοι αντιδρούν στα σχέδια αυτά. Σε αυτό τον χορό των επενδύσεων έχουν μπει και Πανεπιστήμια Harvard και Vanderbilt που με το πρόσχημα των ερευνών στις αγροτικές καλλιέργειες έχουν εκδιώξει χιλιάδες αγρότες.
Φανταστείτε ότι από το 2001 μέχρι σήμερα έχει νοικιαστεί η πουληθεί σε κυβερνήσεις ή σε Ιδρύματα ή σε πολυεθνικές εταιρείες από κυβερνήσεις της Αφρικής έκταση που αναλογεί πάνω από 560 εκατομμύρια στρέμματα, έκταση δηλαδή όσο όλη η Βορειοδυτική Ευρώπη με συμφωνίες δισεκατομμυρίων δολαρίων. Πόσα από αυτά καταλήγουν στους πολίτες; Πόσα από αυτά διατίθενται για κατασκευές κοινωνικών δομών;
Μόνο στην Ουγκάντα, τα τελευταία 4 χρόνια περίπου 2 εκατομμύρια στρέμματα παραχωρήθηκαν ή ενοικιάστηκαν σε ξένους επενδυτές, άσε που η Ουγκάντα προ πολλού, πριν του Αμιν, είχε αποικιστεί από Ινδούς, οι οποίοι κατέχουν τη μεγαλύτερη παραγωγή ζάχαρης και τσαγιού. Οι νεότεροι επενδυτές στη χώρα είναι ακόμη πρέσβεις και πρόξενοι που είδαν τις επενδυτικές ευκαιρίες στην καλλιέργεια της γης και τόλμησαν.
Η λεγόμενη ανάπτυξη ουδόλως βοήθησε να βγει ο κόσμος από την εξαθλίωση, τη φτώχεια, απεναντίας αποδυνάμωσε τις ατομικές καλλιέργειες σπρώχνοντας βυθίζοντας τον κόσμο σε απόγνωση, αφού η κυβέρνηση κάτω από τις πιέσεις να αντικατασταθεί το εθιμοτυπικό καθεστώς ιδιοκτησίας που θεωρείτο ως παρωχημένο, άνοιξε ο χορός της ιδιωτικοποίησης της γης και οι αγρότες βρέθηκαν να χάνουν τη γη τους, να πωλείτε η γη τους χωρίς καν να ρωτηθούν. Ποιοι ωφελήθηκαν άραγε από τη λεγόμενη αγροτική ανάπτυξη; Θέλει και ερώτημα; Μόνο οι χρηματοοικονομικοί οργανισμοί και τα συμφέροντά τους, οι διεθνείς επενδυτές και φυσικά οι διεφθαρμένοι παράγοντες, πολιτικοί και κυβερνήτες που αφθονούν στη χώρα. Ποια τα θύματα; Οι εκατοντάδες χιλιάδες καλλιεργητές, οι οικογένειές τους, η τοπική κοινωνία και αγορά που στέρεψε όχι μόνο από αγαθά, αλλά και από διαθέσιμη αγοραστική ικανότητα. Η βόρειος Ουγκάντα ζει έναν λοιμό που μπορώ να τον ονομάσω ανθρωπιστικό. Και τι εννοώ με αυτό; Τα προϊόντα που παράγει η χώρα αγοράζονται από τις ΜΚΟ και στέλνονται στο Κέρας της Αφρικής στις χώρες όπως η Σομαλία, που υποφέρουν αυτή τη στιγμή περισσότερο. Δεν θα αργήσει λοιπόν και η Β. Ουγκάντα να μπει στη λίστα των Μ.Κ.Ο. παροχής τροφής όπως (WFP).
Ερχεται και η έκθεση της OXFAM (Land and Power: The growing scandal surrounding the new wave of investments in land) και επιβεβαιώνει ότι στην Ουγκάντα τους τελευταίους μήνες 22.000 μικροκαλλιεργητές εκδιώχτηκαν με τη βία από τα σπίτια τους μετά από την παραχώρηση της γης τους στη βρετανικών συμφερόντων εταιρεία New Forests Company. Στην εταιρεία, λοιπόν, αυτή έχουν επενδύσει μεγάλες Τράπεζες, όπως η HSBC, η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, αλλά και η Agri Vie – Agri business Fund, που χρηματοδοτείται από την Παγκόσμια Τράπεζα, αρνείται κατηγορηματικά τις κατηγορίες και αναφέρεται στους καλλιεργητές ως καταπατητές, υποστηρίζοντας πως η παραχώρηση της γης ήταν νόμιμη και οι εκδιώξεις είναι θέμα της τοπικής κυβέρνησης… Και όταν μιλάμε για εκδιώξεις, μιλάμε για άγριο ξυλοδαρμό από τις αστυνομικές δυνάμεις, κάψιμο των σπιτιών και των ζώων τους. Το αποτέλεσμα; Να μένουν χωρίς σπίτι, χωρίς ζώα, χωρίς γη, στην εξαθλίωση, στην ουσία χωρίς δικαίωμα περιουσιακού στοιχείου στο όνομα της ανάπτυξης των λίγων της απληστίας κυβερνήσεων και πολιτικών που πρέπει να κατονομαστούν πια στην ιστορία ως προδότες της χώρας τους.
…Μια αφρικανική ιστορία θα μου πείτε… Οχι… για σκεφτείτε λίγο. Ζήσαμε (όσοι έζησαν δηλαδή, ήταν στα κόλπα) την ανάπτυξη, τα ξένα κεφάλαια, τώρα ζούμε τις πιέσεις των επενδυτών, των δανειστών της χρεοκοπίας, η προδοσία είναι εδώ.
ΕΜ
ΓτΚ και «Πράξις»
Αλλες εποχές θα δίσταζε να μπει. Στα σοκάκια του Περάματος, εκεί όπου τα αντικρινά σπίτια απέχουν τρία βήματα, είναι δύσκολο να κρατήσεις μυστικά. Η οικονομική κρίση, όμως, λύγισε τις όποιες αναστολές. Πρώτα έβαλε λουκέτο στο μαγαζί της, μετά της έκοψαν το ρεύμα και προχθές περίμενε στο ιατρείο μιας εθελοντικής οργάνωσης μαζί με τον δίχρονο εγγονό της για δωρεάν εμβολιασμό. «Ζούμε με τη σύνταξη του άντρα μου. Ο γιος μου είναι άνεργος και ανασφάλιστος και τα εμβόλια του παιδιού κοστίζουν. Δεν μπορούμε να πάμε σε Νοσοκομείο», είπε η Νικολέτα Καραντάνη στους εθελοντές των Γιατρών του Κόσμου. Δεν ήταν η μόνη Ελληνίδα που ζητούσε τη βοήθειά τους. Στο πολυϊατρείο του Περάματος βρέθηκαν την περασμένη Τρίτη νέοι και ηλικιωμένοι. Ενας οικοδόμος με στίγματα από μπογιές στη φόρμα εργασίας είχε φέρει τα τρία παιδιά του. Κάποιος άλλος έφυγε αγκαλιά με μια κούτα γεμάτη φάρμακα για την οικογένειά του.
Εχουν περάσει σχεδόν δύο χρόνια από τότε που οι Γιατροί του Κόσμου έστησαν αυτό το ιατρείο στο ισόγειο που φιλοξενούσε τις Υπηρεσίες Πρόνοιας του Δήμου Περάματος. Είχαν επιλέξει την περιοχή για να βοηθήσουν τους αλλοδαπούς αλιεργάτες της ιχθυόσκαλας. Τώρα, η οικονομική κρίση αλλάζει τα δεδομένα. Ολο και περισσότεροι Ελληνες ζητούν τις υπηρεσίες τους.
Φέτος μέχρι τώρα οι Γιατροί του Κόσμου δέχθηκαν 30.000 νέους ασθενείς στα ιατρεία τους στο Πέραμα και στην Ομόνοια. Από αυτούς, 30% ήταν Ελληνες. Παλαιότερα το αντίστοιχο ποσοστό δεν ξεπερνούσε το 7%. Την ίδια τάση καταγράφει και η εθελοντική οργάνωση «Πράξις». Οι επισκέψεις Ελλήνων για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη έχουν αυξηθεί 20% στις εγκαταστάσεις της στην Αθήνα και 15% στη Θεσσαλονίκη τον τελευταίο χρόνο.
«Κανονικά τώρα θα ήμασταν στη Σομαλία, αλλά η κρίση έχει δημιουργήσει ανάγκες εδώ. Η Ελλάδα έχει προτεραιότητα», λέει ο πρόεδρος των Γιατρών του Κόσμου, Νικήτας Κανάκης. «Εχω βρεθεί σε σπίτια οικογενειών που ζητούν βοήθεια. Εχω δει ψυγεία άδεια. Αλλους να ζουν χωρίς ρεύμα ή θέρμανση». Οπως παρατηρεί ο Γιώργος Παπαδάκης, εθελοντής γιατρός στο κέντρο του Περάματος, οι περισσότερες επισκέψεις γίνονται από οικογένειες με ανεμβολίαστα παιδιά. «Δεν έχουν κάνει τα βασικά. Για ιλαρά, τέτανο ή παρωτίτιδα. Δεν τα δέχονται στο σχολείο χωρίς αυτά. Κοστίζουν, όμως, περίπου 300 ευρώ, αν είσαι ανασφάλιστος», λέει. Αρκετοί από τους γονείς έχουν χρέη στο ΤΕΒΕ και δεν τους επιτρέπεται να βγάλουν βιβλιάριο Υγείας για να καλύψουν βασικές ιατροφαρμακευτικές ανάγκες των ιδίων και των παιδιών τους. «Απευθύνονται και στα δημοτικά ιατρεία, αλλά εκεί δεν τους δίνονται φάρμακα όπως συμβαίνει στα δικά μας κέντρα», αναφέρει η Μαρία Σκιαδά, κοινωνική λειτουργός στο πολυϊατρείο της «Πράξις».
ΓΡΑΦΕΙΟ ΧΑΝΙΩΝ ΠΙΝΑΚΑΣ ΑΣΘΕΝΩΝ ΑΝΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ 7/11/2011 11/11/2011
ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ 15
ΑΛΒΑΝΙΑ 4
ΑΛΓΕΡΙΑ 5
ΜΑΡΟΚΟ 10
ΑΙΓΥΠΤΟΣ 1
ΤΥΝΗΣΙΑ 1
ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ 1
ΡΟΥΜΑΝΙΑ 1
ΠΑΚΙΣΤΑΝ 2
ΙΟΡΔΑΝΙΑ 2
ΕΛΛΑΔΑ 12
ΣΥΡΙΑ 3
ΓΕΩΡΓΙΑ 2
ΟΥΓΓΑΡΙΑ 1
ΠΟΛΩΝΙΑ 1
ΣΕΡΒΙΑ 1
ΣΥΝΟΛΟ 62
Ευχαριστούμε
Το φαρμακείο Ε. Παπαδάκη για τα εμβόλια στη μνήμη του φίλου μας Βαλινδομάκη Ιωάννη.
