Του ΣΤΕΛΙΟΥ ΧΑΙΡΕΤΗ
Ζούμε, δυστυχώς, στην πολιτική ζωή του τόπου ένα καθημερινό θέατρο του παραλόγου. Μόνο που, όταν η αυλαία πέσει, το τέλος θα είναι οδυνηρό, όχι μόνο για τους πρωταγωνιστές, αλλά και για τους θεατές.
Ουδέποτε στην ιστορία της πατρίδας μας, σε τόσο κρίσιμους καιρούς, υπήρχαν τόσο κοντόφθαλμοι πολιτικοί.
Ακόμα και στην αρχαία Ελλάδα, όταν οι Πέρσες, το 480 π.Χ., υπό τον Ξέρξη, με τον μεγαλύτερο αρχαίο στρατό που είδε ο κόσμος, προσπάθησαν να την καταλάβουν, όλες οι πόλεις που βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση μεταξύ τους ενώθηκαν στον κοινό εχθρό με αρχηγούς την Αθήνα και τη Σπάρτη και νίκησαν.
Γιατί πάνω από τις προσωπικές τους έριδες υπήρχε η Ελλάδα.
Σήμερα βλέπουμε τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης να αντιμετωπίζει με προσωπικό, το τονίζω και όχι πολιτικό, μίσος τον πρωθυπουργό.
Δεν είναι ο κ. Σαμαράς ο αρχάγγελος της κάθαρσης, είναι και αυτός συνυπεύθυνος για όσα έχουν συμβεί.
Μήπως αυτός δεν αποχωρούσε από τη Βουλή, όταν ήταν κυβέρνηση το κόμμα του, για να καλύψει τους κλέφτες των ομολόγων, του Βατοπεδίου και τον ανεκδιήγητο κ. Παυλίδη που τους κουνούσε απειλητικά το χέρι του στη Βουλή;
Θα είχε το ηθικό ανάστημα όταν τότε ύψωνε τη φωνή του και διαχώριζε τη θέση του από τον ανεύθυνο πρώην πρωθυπουργό, που παρέδωσε μία Ελλάδα κατεστραμμένη και που δεν είχε το θάρρος να απολογηθεί, αλλά παρέμεινε στην ένοχη σιωπή του, μοναδική περίπτωση στα παγκόσμια χρονικά.
Σαφέστατα ήταν μεγάλο λάθος και η απόφαση για δημοψήφισμα του πρωθυπουργού, ο οποίος δεν άντεξε να κουβαλά τον σημερινό σταυρό του μαρτυρίου και να βλέπει να καθυβρίζονται οι βουλευτές και τα κυβερνητικά στελέχη, από μία ισχυρή μειοψηφία υπό την κάλυψη ή την ανοχή μερίδας των πολιτικών κομμάτων.
Η σωτηρία της πατρίδας μας δεν είναι υπόθεση μόνο ενός κόμματος, αφορά το σύνολο του πολιτικού κόσμου, προεξεχούσης της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, η οποία θα πρέπει να αναλάβει τις ιστορικές ευθύνες που της αναλογούν.
Γιατί, εάν η αυλαία πέσει, τότε ούτε αυτοί θα έχουν τόπο να σταθούν που λέει και ο ποιητής.
Ο ελληνικός λαός θέλει ελπίδα και ομόνοια, είναι το λιγότερο που του οφείλουν αυτές οι πολιτικές δυνάμεις που κυβέρνησαν από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα και ευθύνονται για τα σημερινά μας χάλια.
Επίσης, οι τοπικές Αρχές σε κάθε Νομό της πατρίδας μας θα πρέπει να σταθούν με θάρρος και αποφασιστικότητα απέναντι σε αυτούς που εκμεταλλευόμενοι τις δύσκολες στιγμές που όλοι μας περνάμε, προσπαθούν και σε έναν μεγάλο βαθμό το πετυχαίνουν να επιβάλουν με τη βία τις όποιες παράνομες αποφάσεις τους, που σε τελική ανάλυση λειτουργούν εις βάρος του κοινωνικού συνόλου.
Εάν θέλουμε να υπάρχει «αύριο» στον τόπο μας θα πρέπει όλοι να αναλάβουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν, γιατί σε τελική ανάλυση κανένας δεν θα είναι αθώος σε μία επερχόμενη καταστροφή.
