Μ αίματα…

Γράφει ο Γ.Η. ΟΡΦΑΝΟΣ
Από το πρωινό της 28ης Οκτωβρίου, που η οργή και η απόγνωση έσπρωξε πολλούς συμπατριώτες μας να ματαιώσουν με τις διαμαρτυρίες τους τις παρελάσεις, τριγυρίζουν μέσα μου διάφορες σκέψεις.
Οι Ελληνες πάντα τρέφουν αισθήματα ευγνωμοσύνης προς όσους έχουν θυσιάσει και τη ζωή τους την ίδια ακόμα για να είμαστε εμείς ελεύθεροι και να χαιρόμαστε τα κεκτημένα των αιματοβαμμένων αγώνων τους και τα σήμερα πλέον εναπομείναντα αγαθά της δημοκρατίας. Δεν προσβάλλουν ποτέ τους αγωνιστές της λευτεριάς, αλλά, μολονότι η Ιστορία έχει χαλκευτεί από διάφορους για πολυποίκιλους λόγους, οι συμπατριώτες μας τους τιμούν έμπρακτα και έχουν πάντοτε μέσα τους τις «συμβουλές» όσων αγωνίστηκαν στο διάβα των χρόνων υπέρ του ανθρώπου και των πανανθρώπινων αρχών και αξιών… 
Έτσι, δεν ξέρω κανέναν που να λησμονεί ότι ο Χριστόφορος Περραιβός, στα δύσκολα χρόνια των αγώνων τους υπέρ της ελευθερίας, έγραφε στους Σουλιώτες: «…Μη παρασύρεσθε από τους επαίνους του ενός και του άλλου, οι οποίοι σας παρακινούν να πολεμάτε, όπου δεν συμφέρει, αλλά μάλλον βλάπτει και την πατρίδα· δεν βλέπετε, ότι οι ιδικοί σας αγώνες δίδουν εις άλλους τα άθλα, και εις εσάς αφήνουν παντοτινούς κινδύνους;».
Κι ο Θ. Κολοκοτρώνης  απαντά στον Ιμπραήμ, που απειλεί, στα 1825, να κατακάψει όποια ελληνικά χωριά του αντισταθούν: «Τι, τα δέντρα μας αν τα κόψης και τα κάψης, τη γη δεν θέλει την σηκώσεις και η ίδια η γης που τα έθρεψε, αυτή η ίδια γη μένει δική μας και τα ματακάνει. Μόνον ένας Ελληνας να μείνη, πάντα θα πολεμούμε και μην ελπίζης πως την γην μας θα την κάμης δική σου· βγάλτο από το νου σου».
Ο Φωτάκος, εκ των σημαντικών μαρτυριών μας για την επανάσταση του 1821, σημειώνει για τις πολιτικές φατρίες: « Τινές θέλοντες να φανούν ανώτεροι επεκαλέσθησαν την εξωτερικήν βοήθειαν, υποσχόμενοι  εις τους ξένους την χαμερπή των υπόκλισιν, αρκεί να εδίδετο εις αυτούς δύναμις ηθική και υλική… Τοιουτοτρόπως όλα τα κόμματα επολέμουν το εθνικόν πνεύμα, το οποίο εμοίρασαν εις τοιούτον τρόπον, ώστε να μην εμπορή να ενεργή…».
Κλείνουμε με το Μακρυγιάννη, που πικραμένος για τις αδικίες επί Βαυαροκρατίας γράφει: «Κι αυτήνη η πατρίδα δεν λευτερώθη  με παραμύθια, λευτερώθη μ’ αίματα και θυσίες· κι από αυτά έγινε βασίλειον – κι όχι να βραβεύωνται ολοένα οι κόλακες, κι οι αγωνισταί ν’ αδικιώνται. Ότι όταν σκοτώνονταν οι αγωνισταί, αυτήνοι κοιμόνταν. Κι όσο αγαπώ την πατρίδα μου δεν αγαπώ άλλο τίποτας. Ναρθή ένας να μου ειπή ότι θα πάγη ομπρός η πατρίδα, στρέγομαι να μου βγάλη και τα δυο μου μάτια…».