ΕΝΤΟΣ ΕΚΤΟΣ … & ΕΠΙ Τ ΑΥΤΑ

του Γ. Ουντράκη
Τα έθνη στην ιστορική τους διαδρομή δεν διανύουν βίο ατάραχο σαν τον σκύλο του Οδυσσέα με τη φιλοσοφία του κόκαλου και την αισθητική της ουράς του (που πολλές φορές στην Ελλάδα τη βγάζουμε και απ’ έξω…).
Τα έθνη περνούν περιόδους αυτοπεποίθησης, αλλά και έντονων κρίσεων και τότε έχουμε όλοι χρέος, πολίτες και ηγεσία, να μην είμαστε ριψάσπιδες.
Η Ελλάς σήμερα δοκιμάζεται ποικιλοτρόπως. Οφείλει να εξέλθει της κρίσης ενωμένη προστατεύοντας την πολιτειακή της ακεραιότητα, την αξιοπρέπεια και τα εισοδήματα των πολιτών.
Οποιαδήποτε άλλη… «ολίγον λύση» θα ήταν καταστροφική για το μέλλον του τόπου.
Η χώρα φαίνεται ότι απόλεσε το πολιτικό κεφάλαιο της Μεταπολίτευσης και οφείλει να επαναπροσδιορίσει την πολιτική της οντότητα, αλλά και το εθνικό γίγνεσθαι, μέσα από ειλικρίνεια και συνειδητή προσήλωση στο οικουμενικό μήνυμα της Ενωμένης Ευρώπης.
Αυτήν την τωρινή Ευρώπη των αριθμών φαίνεται ότι οι πολίτες της την έχουν βαρεθεί.
Οι θεμέλιοι λίθοι του πολιτισμού, της αλληλεγγύης και της ανοχής αποτελούν σήμερα αδήριτη ανάγκη για την επιβίωση της Γηραιάς Ηπείρου.
Παράλληλα, η Ελλάδα συνειδητά πρέπει ν’ ακολουθήσει έναν οδικό χάρτη που θα της προσφέρει τη σιγουριά του πολιτισμένου κόσμου, αλλά ταυτόχρονα θα χαλυβδώσει το κοινωνικό κράτος, την αξιοπρεπή διαβίωση και το δικαίωμα στη διαφορά της δημοσιονομικής της κατάστασης και των θεσμικών της στρεβλώσεων.
Η Ευρώπη οφείλει να κατανοήσει ότι οι δημοσιονομικοί στόχοι πρέπει να γίνονται αντιληπτοί από την ελληνική κοινωνία, να είναι λογικά υλοποιήσιμοι και να μην ενδύονται τον φρικώδη μανδύα της τιμωρίας.
Εχει και η Ελλάς, όμως, υποχρεώσεις.
Κατ’ αρχήν οφείλει να αποκαταστήσει μια έντιμη σχέση με το παρελθόν της, να μη δίνει την αίσθηση πεισματάρικου παιδιού και να αποδεχθεί επιτέλους ότι οι δανειακές συμβάσεις έχουν δύο αποδέκτες, όταν δεν στοχεύουν στο ξεκλήρισμα του λαού μας.
Πρέπει να το κερδίσουμε αυτό το στοίχημα για να γεννήσουμε μεγάλες ιδέες στον στίβο της πολιτικής και να ατενίσουμε με σιγουριά το μέλλον.