Γράφει ο:
ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: Kakatsakis@sch.gr
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
«HΡΘΑΝ/ ντυμένοι ´φίλοι´/ αμέτρητες φορές οι εχθροί μου/ το παμπάλαιο χώμα πατώντας./ Και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους./ Εφεραν/ το Σοφό, τον Οικιστή και το Γεωμέτρη,/ Βίβλους γραμμάτων και αριθμών,/ την πάσα Υποταγή και Δύναμη,/ το παμπάλαιο φως εξουσιάζοντας./ Και το φως δεν έδεσε ποτέ με τη σκέπη τους». Από το «Αξιον εστί» του Οδυσσέα Ελύτη.
«ΚΑΛΗΤΕΡΑ, καλήτερα/ διασκορπισμένοι οι Ελλήνες/ να τρέχουσι τον κόσμον,/ με εξαπλωμένην χείρα/ ψωμοζητούντες·/ Παρά προστάτας νάχωμεν./ Με ποτέ δεν εθάμβωσαν/ πλούτη ή μεγάλα ονόματα,/ με ποτέ δεν εθάμβωσαν/ σκήπτρων ακτίνες./ Αν οπόταν πεθαίη/ πονηρός βασιλεύς/ έσβυν’ η νύκτα εν’ άστρον,/ ήθελον μείνει ολίγα/ ουράνια φώτα./ Το χέρι απού προσφέρετε/ ως προστασίας σημείον/ εις ξένον έθνος, έπνιξε/ και πνίγει τους λαούς σας,/ πάλαι και ακόμα». Από την ωδή του Ανδρέα Κάλβου «Αι ευχαί».
«ΑΥΤΑ τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,/ αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ’ τα ξένα βήματα,/ αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,/ αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο». Από τη «Ρωμιοσύνη» του Γιάννη Ρίτσου.
«ΠΑΝΩ στο χώμα το δικό σου λέμε τ’ όνομά μας./ Πάνω στο χώμα το δικό σου σχεδιάζουμε τους κήπους με τις πολιτείες μας./ Πάνω στο χώμα σου Είμαστε. Εχουμε πατρίδα./ Εχω κρατήσει μέσα μου την τουφεκιά σου./ Γυρίζει μέσα μου ο φαρμακερός ήχος του πολυβόλου./ Θυμάμαι την καρδιά σου που άνοιξε κι έρχονται στο μυαλό μου/ κάτι εκατόφυλλα τριαντάφυλλα/ που μοιάζουνε σαν ομιλία του απείρου προς τον άνθρωπο». Από το ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκου «Ελεγείο πάνω στον τάφο ενός μικρού αγωνιστή».
«ΑΝΔΡΕΙΟΙ σεις που πολεμήσατε και πέσατ’/ ευκλεώς/ τους πανταχού νικήσαντες μη φοβηθέντες./ Αμωμοι σεις, αν έπταισαν ο Δίαιος κι ο Κριτόλαος./ Οταν θα θέλουν οι Ελληνες να καυχηθούν/ ´Τέτοιους βγάζει το Εθνος μας´, θα λένε/ για σας. Ετσι θαυμάσιος θάναι ο έπαινός σας». Από το ποίημα «Υπέρ της Αχαϊκής Συμπολιτείας πολεμήσαντες» του Κ.Π. Καβάφη.
«ΜΗΤΕΡΑ μεγαλόψυχη στον πόνο και στην δόξα/ κι αν στο κρυφό μυστήριο ζουν πάντα τα παιδιά σου με λογισμό και μ’ όνειρο, τι χάρη έχουν τα μάτια,/ τα μάτια τούτα να σε ιδούν μες το πανέρμο δάσος,/ που ξάφνου σου τριγύρισε τ’ αθάνατα ποδάρια/ Κοίτα με φύλλα της Λαμπρής, με φύλλα των Βαϊώνε!/ Το θεϊκό σου πάτημα δεν άκουσα δεν είδα,/ ατάραχη σαν ουρανός μ’ όλα τα κάλλη πώχει,/ που μέρη τόσα φαίνονται και μέρη ’ναι κρυμμένα/ Αλλά, θεά, δεν ημπορώ ν’ ακούσω την φωνή σου/ κι ευθύς εγώ του Ελληνικού κόσμου να τη χαρίσω,/ Δόξα ’χ’ η μαύρη πέτρα του και το ξερό χορτάρι». Από τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους» του Διονυσίου Σολωμού.
«Και θ’ ακούσεις τη φωνή του λυτρωτή/ θα γδυθείς της αμαρτίας το ντύμα/ και ξανά κυβερνημένη κι αλαφρή/ θα σαλέψεις σαν τη χλόη, σαν το πουλί,/ σαν τον κόρφο το γυναικείο, σαν το κύμα,/ και μην έχοντας πιο κάτου άλλο σκαλί/ να κατρακυλήσεις πιο βαθιά/ στου κακού τη σκάλα, -/ για τ’ ανέβασμα ξανά που σε καλεί/ θα αιστανθείς να σου φυτρώσουν, ω χαρά!/ τα φτερά,/ τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα!».
Από τον «Δωδεκάλογο του γύφτου» του Κωστή Παλαμά.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http://petaxta.blogspot.com)
