Κύριε διευθυντά,
στις αρχές της δεκαετίας του εξήντα, μικρό παιδί τότε, θυμάμαι ότι ένα καλοκαίρι μοίρασαν σε όλους τους χωριανούς κάτι τεράστια δέματα με μεταχειρισμένα είδη ρουχισμού προερχόμενα από τη σύμμαχο Αμερική.
Δεν ξέρω αν αυτή η ελεημοσύνη ήταν από την εκκλησία ή από το ίδιο το κράτος.
Το δικό μας δέμα ήταν ασήκωτο και όλη η οικογένεια περίμενε με αγωνία να το ανοίξει ο πατέρας μου για να δει ο καθένας τι του κάνει να φορέσει.
Σταθήκαμε, όμως, φοβερά άτυχοι, διότι είχαμε πέσει σε καλοθρεμμένη αμερικανική οικογένεια που είχε δωρίσει τα αποφόρια και όλα ήταν σε υπερμεγέθη νούμερα, σε αντίθεση με εμάς που είμαστε οικογενειακώς σαν τις τσίτες.
Στην αρχή ξεπετάχτηκαν στο πάτωμα κάτι τεράστια λουλουδάτα πουκάμισα, γυναικείες παρδαλές ρόμπες, ανδρικά παντελόνια που χωρούσαμε όλοι μαζί μέσα και κάτι πλουμιστά ανδρικά σώβρακα που ανάγκασαν τον πατέρα μου να αρχίσει τις πρώτες βλαστημιές.
Στη μέση του μπόγου υπήρχε μια ξεφτισμένη γυναικεία γούνα που σίγουρα η συχωρεμένη πρέπει να ζύγιζε πάνω από εκατό πενήντα κιλά.
Στον πάτο είχαν βάλει στραβοπατημένες καουμπόικες μπότες, πολύχρωμα παιδικά παπουτσάκια, σπασμένα παιχνίδια και ένα έξαλλο γυναικείο κολιέ που τον πέταξε κατ’ ευθείαν ο πατέρας μου στο σώχωρο που έσκαβε το γουρούνι.
Απ’ όλα αυτά το μόνο κομμάτι που κάναμε μεγάλο καυγά ποιος θα το πάρει ήταν η γούνα που τη στρώναμε για πάπλωμα, όταν έκανε μεγάλο χιονιά.
Ολα αυτά τα θυμήθηκα -πέρα από τη γενικότερη εφιαλτική κατάσταση που περνάμε- βλέποντας σε πολλά σημεία της πόλης αφημένες τσάντες με ρούχα, παπούτσια, παπλώματα και στις λαϊκές πολύς κόσμος, ημεδαπών και αλλοδαπών, να μαζεύει ό,τι απόμεινε.
Αν και οι παιδικές αναμνήσεις είναι συνήθως ευχάριστες, όταν επαναλαμβάνονται σε μεγάλη ηλικία, γίνονται εφιάλτες.
Γιώργης Καπριδάκης
