Κύριε διευθυντά,
τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, με το απαγορευτικό των καραβιών της ΑΝΕΝΔΥΚ, με έκαναν να επανέλθω στις σκέψεις μου, που πριν από το 1985 με βασάνιζαν και για το δικό μου χωριό. Οτι «όπου δεν πάει δρόμος οι άνθρωποι είναι καταδικασμένοι».
Εζησα, όπως και όλοι οι κάτοικοι του χωριού μου, τη δύσκολη αυτή εποχή και αυτά που μας έλεγαν και τότε οι δήθεν διανοούμενοι να μην χαλάσουμε το περιβάλλον τα θεωρούσα δικαιολογίες για τη μη ανάπτυξη του τόπου.
Η εποχή που οι άνθρωποι έφτιαχναν δρόμους και μονοπάτια για να εξυπηρετούνται στους χαλεπούς αυτούς καιρούς πέρασε.
Καλά είναι και αυτά να υπάρχουν και να συντηρούνται για πεζοπόρους και φυσιολάτρες.
Δεν έχω σκοπό να περιγράψω εδώ την ομορφιά που έχουν όλα τα Δυτικά Σφακιά ούτε τα πευκοδάση τους ούτε τις παραλίες τους, χωρίς να θέλω να μειώσω και τα κάλλη των άλλων χωριών των Σφακίων.
Ο σκοπός μου είναι άλλος. Παρακολουθώντας, λοιπόν, τα γεγονότα των τελευταίων ημερών και τον αποκλεισμό των 650 τουριστών στην Αγιά Ρουμέλη, ανεξάρτητα βέβαια αν ο δήμαρχος υποχρέωσε τον καπετάνιο να γίνει αυτό που έγινε και την ασφαλή μεταφορά τόσων ανθρώπων στη Χώρα Σφακίων, για να μην δυσφημιστεί ο τόπος μας στα πέρατα της οικουμένης από τη γραφειοκρατία που υπάρχει σήμερα.
Συγχαίρω, λοιπόν, τον κ. δήμαρχο για την τόλμη του αυτή, αλλά συγχαίρω και τους Σφακιανούς όλους, που σε μια δύσκολη στιγμή της δυσφημίσεως του τόπου μας, μαζευτήκανε στις προβλήτες, Χώρας Σφακίων και Αγιάς Ρουμέλης, τόσος κόσμος, δείχνοντας ότι οι Σφακιανοί είναι ενωμένοι στις δυσκολίες, ανεξαρτήτως των όποιων αντιθέσεων.
Ολα αυτά τα γράφω γιατί θέλω να φτάσω στην αρχή της γραφής μου, με το ότι «όπου δεν πάει δρόμος οι άνθρωποι είναι καταδικασμένοι».
Η Αγιά Ρουμέλη είναι το πιο απομακρυσμένο και απομονωμένο χωριό από την υπόλοιπη επαρχία και την πόλη των Χανίων. Είναι «ένα νησί στο νησί».
Η συγκοινωνία τους καλοκαιρινούς μήνες, λόγω των επισκεπτών του φαραγγιού με τα πλοία της ΑΝΕΝΔΥΚ γίνεται έστω και με τα όποια προβλήματα.
Από τον Οκτώβριο μέχρι τον Απρίλιο, έχουν αποκοπεί από τον υπόλοιπο κόσμο.
Τους χειμερινούς μήνες δεν μπορούν να φύγουν, γιατί το καράβι δεν μπορεί να προσεγγίσει, λόγω θαλασσοταραχής, πάνω από δέκα ημέρες, ο ποταμός δεν τους αφήνει να περάσουν από τη μια μεριά στην άλλη, αλλά και εάν τα καταφέρουν, η πεζοπορία είναι πολύ δύσκολη και πάνω από τέσσερις ώρες για να φτάσουν στον αμαξωτό δρόμο. Εάν αρρωστήσει κανείς, είναι καταδικασμένος να πεθάνει, παρά την προσπάθεια που κάνει και ο Δήμος.
Γιατρός τον χειμώνα δεν υπάρχει. Τα προνόμια που έχουν τους καλοκαιρινούς μήνες, λόγω τουρισμού, παύουν να ισχύουν.
Αυτοί, λοιπόν, οι άνθρωποι, που τα σπίτια τους και οι περιουσίες τους είναι στην Αγιά Ρουμέλη, είναι υποχρεωμένοι να κάθονται και τον χειμώνα στο χωριό τους.
Είναι εκείνοι που σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος της οικονομίας της Κρήτης, λόγω του φαραγγιού της Σαμαριάς.
Εχουν δικαίωμα, λοιπόν, να ζήσουν ανθρώπινα και τον χειμώνα.
Χρόνια γνωρίζω την αγωνία τους για να συνδεθεί το χωριό τους οδικά με την υπόλοιπη επαρχία και την πόλη των Χανίων. Ολα αυτά τα χρόνια, τους έχω πει ότι, όταν αποφασίσετε θα είμαι μαζί σας, μαζί θα παλέψουμε τις όποιες δυσκολίες, για να γίνει το όνειρό σας πραγματικότητα και για να μπορείτε να ζήσετε και τον χειμώνα για να βγάλετε ασπροπρόσωπη την Κρήτη και το καλοκαίρι.
Δεν ξέρω ούτε με νοιάζει, αν θίγω συμφέροντα με την άποψή μου αυτή ούτε θ’ ακούσω ότι θα χαλάσει πάλι το περιβάλλον. Δεν θα ακούσω αυτούς που χρόνια τους φώναζα ότι τα δάση που υπάρχουν στα Δυτικά Σφακιά χρειάζονται αντιπυρικές ζώνες, δρόμους που να μπορεί να προσεγγίσει πυροσβεστικό αυτοκίνητο. Και που τα δάση αυτά υπάρχουν ακόμη, γιατί οφείλεται στους λεβέντες αυτούς ανθρώπους που τα προστατεύουν, να μην συμβεί το μοιραίο.
Ούτε θ’ ακούσω αυτούς που χρόνια φωνάζουν για την καταστροφή των πεύκων και σήμερα και των κυπαρισσιών από τον μύκητα εκείνο που αφάνισε και αφανίζει τα δάση μας. Και κάνει τα δέντρα να πεθαίνουν όρθια.
Το περιβάλλον θα χαλάσει για να γίνει ένας δρόμος αμαξωτός και με πολύ λίγη δαπάνη, για να εξυπηρετεί τους ντόπιους και τους ξένους; Αλλωστε εναλλακτικές λύσεις θα υπάρχουν και θα μπορούν να διαλέξουν τον τρόπο που θα φύγουν, βγαίνοντας από το φαράγγι.
Εάν, λοιπόν, υπήρχε ο δρόμος, ο δήμαρχος και τόσοι κάτοικοι δεν θα έτρεχαν στα Δικαστήρια σαν να έκαναν κάποιο έγκλημα.
Πρέπει, λοιπόν, όλοι μας να σκύψουμε στο πρόβλημα αυτών των ανθρώπων. Οφείλουμε και οφείλει η κυβέρνηση να δώσει την ευκαιρία στους νέους του χωριού να μείνουν στον τόπο τους.
Είμαι σίγουρη ότι στο υπόμνημα που έχουν υποβάλει οι κάτοικοι στον Δήμο και το υπογράφουν με τόσες υπογραφές, όταν θα φέρουν το θέμα στο Δημοτικό Συμβούλιο, όλοι μαζί θα παλέψουμε για την υλοποίησή του, για να αντιβουίσει πάλι η λαγκάδα με γέλια και φωνές παιδιών και νέων και τον χειμώνα.
Ιωάννα Ψαράκη – Ποποδάκη,
δημοτικός σύμβουλος,
πρώην αντιδήμαρχος Σφακίων
