Κύριε διευθυντά,
έχω γεννηθεί στο Χωρδάκι Ακρωτηρίου στα Χανιά το 1928 κι έχω αξιωθεί να είμαι 83 ετών.
Πάντα μου άρεσαν τα ωραία, οποιασδήποτε μορφής. Αλλά(!) το θέαμα που είδα στο Χωρδάκι, κατά την ημέρα της συνεστίασης του Πολιτιστικού Συλλόγου του χωριού «Σκλόκα», στις 28 Αυγούστου, με εντυπωσίασε τόσο πολύ, που με υποχρεώνει να το διαλαλήσω, αν ήταν δυνατόν σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη.
Και αυτό είναι το εξής: Οταν παρουσιάστηκαν στο παλκοσένικο (= κατάλληλος χώρος για τους οργανοπαίκτες και χορευτάδες) 7 – 8 παιδιά με λύρες και άλλα τόσα με λαγούτα, μεταξύ τους υπήρχαν και κρουστά και μαντολίνο, για να μας δείξουν το τι έχουν μάθει και την προσπάθειά τους για τα περαιτέρω, όλα στη σχολική ηλικία. Αυτό για μένα ήταν το «κάτι άλλο».
Ηταν ό,τι ωραιότερο είχα δει στη ζωή μου. Ονόματα δεν χρειάζονται, τους φτάνει το «Χωρδακιανάκια».
Εγώ τους λέω μπράβο τους! Μπράβο και στους γονείς που τα μεγαλώνουν και να είναι σίγουροι ότι θα τους χαρίσουν πάρα πολλές χαρές από αυτές που κρύβει η μουσική. Και πάλι ξαναλέω, μπράβο τους και συγχαρητήρια. Τους εύχομαι καλή πρόοδο σε όλους τους τομείς.
Εμμ. Σταυρ. Πλανάκης
