Πανελλήνια κραυγή αγωνίας

Κύριε διευθυντά,
Χαιρέκακη στη ζωή μου, ποτέ μα ποτέ, στιγμή δεν υπήρξα. Αυτό το συναίσθημα, με τη βοήθεια του Θεού, διόλου δεν δοκίμασα.
Ακρότατη, όμως, στην ευαισθησία και το άγχος, ίσως άλλη να μη βρείτε. Από μικρή, για τα πάντα τα οποία κοντά μου ή μακριά μου συνέβαιναν, υπερβολικά με στενοχωρούσαν, έστω κι αν τίποτε -για να τα βελτιώσω- δεν μπορούσα. Πάντα για τα πάντα (τ’ αρνητικά εννοώ), πόνο δοκίμαζα.
Τώρα, όμως, την υπομονή μου την έχασα. Κι η άνιση -βάρβαρη θα την έλεγα- μεταχείριση από τους ηγέτες μας, τον λαό (ανεξάρτητα πολιτικού χρώματος), καθημερινά σε μέγιστη δοκιμασία βάζουν. Κι από την ανέχεια, στη γνήσια φτώχεια τον οδηγούν. Για ποιο λόγο φίλοι μου; Μα γιατί άλλο, παρά από το μη έχοντα, τις κλοπές και τις κομπίνες των ιθυνόντων, να καλύψουν…
Λέτε κι οι εργάτες, οι μικροσυνταξιούχοι και τόσοι ανήμποροι άλλοι, στις κλοπές τους, μετείχαν. Οσο το σκέπτομαι και το αντιμετωπίζω, η αγανάκτησή μου κορυφώνεται. Κι η καρδιά μου σπαράζει, γιατί το εσκεμμένο άδικο, ουδέποτε την καρδιά μου, αδιάφορη την άφησε.
Και την άμοιρη χώρα προσπαθούν, με τη πλάτη μας, από το τεράστιο έλλειμμα, να την απαλλάξουν…
Κι από την παγκόσμια μομφή θα την ξαλαφρώσουν και θα την ξεπλύνουν.
Η πατρίδα μας στην άγρια γερμανική κατοχή, χιλιάδες -από την πείνα- ιδίως στην Αθήνα, έθαψε.
Τώρα από την υποσίτιση, την ανεργία, το άγχος το οικονομικό για το σήμερα και το αύριο. Και τις διάφορες άλλες ασθένειες, το 1/3 του ελληνικού πληθυσμού, θα πεθάνει. Αφού και το κόψιμο ή την ελάττωση απαραίτητων φαρμάκων, με «ζεστό και παράλογο ενδιαφέρον», το φροντίσατε. Άξιοι θαυμασμού είστε (!!!)
Για όλα τα τρομαχτικά  και παράξενα, τα οποία από την κυρτωμένη πλάτη μας, προσπαθείτε να πάρετε, καθημερινά, την απελπισία μας μεγαλώνετε. Κι εσείς (όχι βέβαια όλοι) οι πρωτεργάτες του δόλου, της ληστείας, της αλληλοκάλυψης (παράδειγμα τρανό η Siemens), πούρο αναίσθητα καπνίζετε… Και τη βρόμικη βουλευτική ασυλία, ακριβό επενδύτη, πάνω σας κουβαλάτε.
Ερημη Ελλάδα, ποτέ σε τέτοια κατάσταση δεν έφθασες. Σας αρκούσαν 30 χρόνια, ρίζα και κορφή να της αλλάξετε. Και σ’ αυτή την ανέχεια, να την καταντήσετε. Και ξένοι στη γη μας να θεωρούμαστε.
Ας βγει, λοιπόν, ο κ. πρωθυπουργός και με το χέρι στην καρδιά, να μας πει, πόσα από τους παχυλούς μισθούς σας, τις συντάξεις σας τις οποίες μόνο με τέσσσερα χρόνια βουλευτικής υπηρεσίας παίρνετε, από τον δημόσιο υπάλληλο, τον οποίο ως γραμματέα ο καθ’ ένας έχει, τα ενοίκια των εξ επαρχιών, τ’ αυτοκίνητα όλων σας, τις αμέτρητες άλλες εξυπηρετήσεις. Και σωρεία από δικαιώματα, ελάττωσε ή διέγραψε. Για να μάθει ο πληγωμένος λαός, τι «δώρα», οι κυβερνήσεις παλιές και πρόσφατες μας «χάρισαν» (!!!)
Αντωνία Φαλελάκη – Τσουρή