Γράφει ο Ιωάννης Κουρουτάκης*
6η Αυγούστου 1945, 4.30 το πρωί. Ενα ιπτάμενο υπερφρούριο μπόινγκ Β-29 των ΗΠΑ, που στην πλώρη του είναι γραμμένο με μαύρα κεφαλαία γράμματα το όνομα «Enola Gay» απογειώνεται. Προορισμός η χώρα του Χιροχίτο, η χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου· η Ιαπωνία.
Πέπλο απόλυτης μυστικότητας καλύπτει το αεροπλάνο και την αποστολή του. Ελάχιστοι άντρες στην Αμερική γνωρίζουν το φορτίο του. Τι αλήθεια μεταφέρει το γιγαντιαίο εκείνο αμερικανικό υπερφρούριο;
Και γιατί οι ελάχιστοι εκείνοι άντρες αγωνιούν;
Μεταφέρει μια νέα βόμβα 62 περίπου κιλά, διπλάσια σε μέγεθος από οποιαδήποτε άλλη συμβατική όμοιά της. Εχει το αθώο όνομα «Little boy» (αγοράκι). Η καταστρεπτική δύναμη της νέας βόμβας είναι ασύλληπτη, φανταστική. Η δομή της στηρίζεται στο άτομο (εξ ου και το όνομά της – ατομική βόμβα).
Στο χιλιοστό της στιγμής, στο χιλιοστό του δευτερολέπτου αποτεφρώνονται, εξαερώνονται τα πάντα. Να γιατί ανησυχούν… οι ελάχιστοι εκείνοι κύριοι των ΗΠΑ. Γιατί η νέα αυτή βόμβα -η ατομική- θα γίνει αιτία να μην ξανανθίσουν τα χρυσάνθεμα στη χώρα του Χιροχίτο, θα γίνει αιτία να εξαφανιστεί κάθε ίχνος ζωής στη γωνιά αυτή του πλανήτη και μετά απ’ όλα αυτά η διεθνής κατακραυγή, οι ευθύνες κ.λπ. κ.λπ.
Βρισκόμαστε κοντά στο τέρμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Στην Ευρώπη τουλάχιστον έχει τερματιστεί ο πόλεμος.
Οι ηγέτες του φασισμού και του Ναζισμού, που αιματοκύλισαν τον κόσμο, δεν ζούνε πια για να λογοδοτήσουν για τις απαίσιες εγκληματικές τους πράξεις. Ο πόλεμος έχει μεταφερθεί τώρα στην Ιαπωνία. Η σύγκρουση της Ιαπωνίας με τον αμερικανικό κολοσσό είναι άνιση. Οι Γιαπωνέζοι, όμως, δεν παραδίδονται.
Αντέχουν ακόμα. Οι Αμερικανοί, όμως, βιάζονται να τελειώσει αυτός ο πόλεμος, που κατά τα λεγόμενά τους μπορεί να κρατήσει μέχρι και δυο χρόνια ακόμα.
Στο μεταξύ το «Enola Gay» έχοντας στην άτρακτό του το «Little boy» καταβροχθίζει τα χιλιόμετρα πετώντας προς τη… Χιροσίμα. Η ώρα είναι 8 και 6’ το πρωί. Ενα θαυμάσιο πρωινό, μια θαυμάσια Αυγουστιάτικη μέρα. Ο ήλιος λάμπει.
Κανένα σύννεφο δεν βαραίνει την ατμόσφαιρα. Πλήρης ορατότης.
Την ίδια ώρα οι δρόμοι της Χιροσίμα είναι γεμάτοι από αγουροξυπνημένους ανθρώπους. Τα τραμ, τα λεωφορεία επίσης.
Κανείς δεν υποπτεύεται το δράμα που σε λίγο θα παιχτεί.
Ωρα 8 και 10’. Στόχος εν όψει!
Ωρα 8 και 11’. Το «Enola Gay» αναπτύσσει ταχύτητα.
Ωρα 8 και 12’. Ο κυβερνήτης Πωλ Τίμπετς θέτει σε εφαρμογή τον αυτόματο πιλότο.
Ωρα 8 και 14’ η μοιραία βόμβα, η ατομοβόμβα ρίχνεται πάνω στη Χιροσίμα.
Την ίδια στιγμή ένας τεράστιος ήλιος ανάβει και ένα εκτυφλωτικό, ένα εξωπραγματικό αστρικό φως παρουσιάζεται. Μια πρωτοφανής έκλυση θερμότητας αναπτύσσεται κι ένα γιγαντιαίο ατομικό μανιτάρι ανεβαίνει με τρομακτική ταχύτητα στον ουρανό.
Η Χιροσίμα καίγεται, φλέγεται, κονιορτοποιείται, εξαφανίζεται από το πρόσωπο της γης. Στο απειροελάχιστο του χρόνου, εν ριπή οφθαλμού 150.000 περίπου ανθρώπινες ζωές χάνονται, διαλύονται, εξανεμίζονται.
Τα μέταλλα λειώνουν. Ο,τι οργανικό υπάρχει στη Χιροσίμα σε χρόνο μηδέν εξαφανίζεται.
Αυτόπτες μάρτυρες που δυστυχώς επέζησαν, αλλά και φωτογραφίες που τραβήχτηκαν αργότερα… μιλούν για ολοσχερή καταστροφή.
Η Χιροσίμα είναι πια μια απολιθωμένη πόλη.
Κι όμως παρ’ όλη την άνευ προηγουμένου καταστροφή, παρ’ όλη την απέραντη φρίκη που δημιούργησε το ατομικό υπερόπλο, η Ιαπωνία του Χιροχίτο, δεν λέει να παραδοθεί. Ετσι οι Αμερικανοί αποφασίζουν να δώσουν ένα καινούργιο κτύπημα στους Γιαπωνέζους.
Νέος στόχος η Κοκούρα. Εφεδρικός το Ναγκασάκι. Τα σύννεφα, όμως, εμποδίζουν την καλή ορατότητα. Ερμο Ναγκασάκι!
Η δεύτερη ατομική βόμβα «Fat mam» πέφτει στο Ναγκασάκι.
Τα ίδια καταστρεπτικά αποτελέσματα. Αυτή τη φορά οι στρατοκράτες της Ιαπωνίας πείθονται και παραδίδονται.
Μετά τη ρίψη των ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι και την άνευ όρων συνθηκολόγηση της Ιαπωνίας δεν κλείνει, δεν τελειώνει αυτό το κεφάλαιο. Γιατί μένουν τα τεράστια τραύματα που άνοιξαν οι δυο αυτές ατομοβόμβες (Ατομική εποχή), που δεν γιατρεύονται με τίποτα.
Γιατί τα θύματα των δύο αυτών τραγικών πόλεων εξακολουθούν μετά από τόσα χρόνια να υπάρχουν και να υποφέρουν και να έχουν απάνω τους τα σημάδια της τρισκατάρατης ατομικής λέπρας.
Γιατί όπως πολύ εύστοχα είπε κάποιος: «Τραυματίστηκε βαθιά και ανεπανόρθωτα η συνείδηση του κόσμου».
*λογοτέχνης
