Κύριε διευθυντά,
πριν από χρόνια είχα αναφερθεί, σε κείμενό μου στα «Χ.Ν.», για την ασύγκριτη άγρια ομορφιά της χαράδρας, όπου βρίσκεται το σπήλαιο των Αγίων Επτά Παίδων. Είχα εκφράσει τότε τον θαυμασμό μου, όχι μόνο για την ομορφιά της περιοχής, αλλά για τη θαυμάσια αναστήλωση της Ι. Μονής Αγίας Κυριακής και της εκκλησίας των Αγίων στο σπήλαιο.
Την ανάδειξη του τοπίου, με το υπέροχο σκαλωτό καλντερίμι, τη γραφική γέφυρα και τα πάνω από 200 πέτρινα σκαλιά προς τους Επτά Παίδες και τα πάνω από 400 σκαλιά, από όλο φυσική πέτρα, προς την αναγειρόμενη τότε νέα μονή.
Πριν από δυο μήνες είχα επίσης αναφερθεί σε αυτήν τη Μονή και στον θαυμαστό επίσης τρόπο ανέγερσης με πέτρα και τον απόλυτο σεβασμό και την ανάδειξη του περιβάλλοντος για τα οποία θα ’πρεπε κάποιος οικολογικός φορέας να βραβεύσει σχεδιαστές και κατασκευαστές.
Στην κατάφυτη χαράδρα μπορεί ο επισκέπτης να συναντήσει δεκάδες βοτάνια, όπως δίκταμο και άλλα και ίσως εκατοντάδες είδη άλλων φυτών. Η ευρύτερη περιοχή θα πρέπει, με όλες τις νόμιμες διαδικασίες να προστατευθεί άμεσα και να κηρυχθεί σε τέτοια και ίσως κάποτε να αποτελέσει έναν ακόμη μικρό Εθνικό Δρυμό. Επεμβάσεις καταστροφικές, υπερβόσκηση και κυνήγι θα πρέπει να αντιμετωπιστούν πριν υπάρξει μια ακόμη καταστροφή, όπως σε άλλες περιοχές.
Και με την ευκαιρία της δημοσίευσης επιστολών για κάποια συμφέροντα που δεν γνωρίζω φυσικά, θα ήθελα να επισημάνω ότι η σε κάθε περίπτωση προβλημάτων με μοναστικές κοινότητες επίκληση του… Βατοπεδίου αποτελεί φτηνή λαϊκίστικη συμπεριφορά και φθάνει στα όρια του φαιδρού.
Εξάλλου, τελικά η υπόθεση Βατοπεδίου, κατά το μεγαλύτερο μέρος της, αποδείχτηκε μια «φούσκα» κάποιων που είχαν τους δικούς τους λόγους να τη δημιουργήσουν.
Αντώνης Πλυμάκης
