Κύριε διευθυντά,
μετά λύπης μου διάβασα στο φύλλο της Τρίτης 30 Αύγουστου 2011, ένα τρίστηλο άρθρο κόλαφο κατά του πατέρα μου, πρωτοπρεσβύτερου, πρώην διευθυντή Θρησκευτικού Στρατού Κρήτης. Δεν θα ασχοληθώ με το πλήθος των ανακριβειών και αθλιοτήτων κατά του προσώπου του πατέρα μου, αλλά και του μητροπολίτη κ. Δαμάσκηνου, που υπογράφει ο κύριος Λαμπρόπουλος, αλλά με τον αντιδεοντολογικό τρόπο και την ελαφρότητα με την όποια η εφημερίδα σας αντιμετώπισε το όλο θέμα. Εχοντας στο παρελθόν εργαστεί στον τοπικό γραπτό και τηλεοπτικό Τύπο, αλλά και σε εφημερίδα στη Μεγάλη Βρετανία, είμαι σε θέση να γνωρίζω τη διαδικασία και τον έλεγχο που υπόκειται ένα καταγγελτικό άρθρο.
Φαίνεται ότι κάτι τέτοιο ή δεν συνέβη με το εν λόγω άρθρο είτε εσείς προσωπικά είχατε σαφή πρόθεση να σπιλώσετε την τιμή και την υπόληψη του πατέρα μου και κατ’ επέκταση και της οικογενείας μου.
Εδώ πρέπει να επισημάνω ότι τα τελευταία 10 χρόνια ζω και εργάζομαι στα Χανιά και είμαι πελάτης σας. Αν και κόρη απατεώνα, όπως αναφέρει το άρθρο στην εφημερίδα σας, δεν σας οφείλω ούτε ένα ευρώ. Παρόλα αυτά είναι τουλάχιστον παράδοξο σε μια σελίδα της εφημερίδας σας να με διαφημίζετε σαν αξιόπιστη επιχειρηματία και στην άλλη να εμφανίζομαι ως κόρη απατεώνα.
Δεν θα σας κουράσω άλλο, με λίγα λόγια σας γνωστοποιώ ότι απαιτώ μια γραπτή συγγνώμη, όχι από τον κ. Λαμπρόπουλο είτε αυτό είναι το πραγματικό του όνομα ή ψευδώνυμο, αλλά από εσάς τον ίδιο φυσικά μέσω της εφημερίδα σας.
Υ.Γ.
Θα προσέξατε βέβαια ότι έχω τη λεπτότητα να απευθυνθώ πρώτα σε εσάς και όχι μέσω των άλλων τοπικών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης.
Μετά τιμής
Ηλιάκη – Πολυχρονάκη Ευρυδίκη,
ΒΑ, ΤΕFL, PGCE ΜΑSTERS
Σ.Σ: Αντιλαμβανόμεθα την πικρία, αλλά όχι και την απαίτηση για συγγνώμη. Ο επιστολογράφος παρέθεσε κάποιες καταγγελίες, που κατά την άποψή του είχαν μια κάποια βάση. Ούτε έβριζε ούτε απειλούσε. Κάποιες διευκρινίσεις περίμενε κανείς από τον ίδιο τον ιερέα. Τίποτα άλλο. Απλά είναι απορίας άξιον πως μια -απ’ ό,τι φαίνεται- αξιόλογη και μορφωμένη αναγνώστρια, ταυτίζει τον εαυτό της με τα όσα αναφέρθηκαν για δραστηριότητες στον Αγιο Ραφαήλ και έμμεσα πλην σαφώς μας απειλεί. Και με μια προέκταση αυτοχαρακτηρίζεται ως «κόρη απατεώνα». Τη σχέση της επιστολογράφου με τον ιερέα δεν την εγνώριζε η εφημερίδα και συνεπώς πως στ’ αλήθεια θα ήταν δυνατό να της προσάψουμε τέτοια κατηγορία. Τον ιερέα γνωρίζουμε και εδώ και μερικές ημέρες τον αναζητούμε για να μας διατυπώσει -αν το επιθυμεί- τις απόψεις του στα όσα αναφέρθηκε ο επιστολογράφος. Τι άλλο έπρεπε να κάνουμε; Να σιωπήσουμε; Να ρίχναμε στο καλάθι των αχρήστων μια επιστολή που υπέγραφε -με όποια ευθύνη συνεπαγόταν- επώνυμος αναγνώστης;
