Γράφει ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΛΕΣΣΑΣ
´Κάθε αλήθεια περνά από τρία στάδια. Πρώτον διακωμωδείται, δεύτερον βρίσκει βίαιη αντίδραση και τρίτον γίνεται αποδέκτης ως αυταπόδεικτη´. Συλλογισμός του απαισιόδοξου Σοπενχάουερ.
Γιατί αυτή η επίκληση; Οταν ο κ. Πάγκαλος είπε: ´Μαζί τα φάγαμε´, φαίνεται πως είχε εντοπίσει μια αλήθεια, που τον έπνιγε. Το εννοούσε, τη ´διακωμώδησε´ χωρίς, όμως, να την καταστήσει ´αυταπόδεικτη´, παρά του ότι βρήκε ´βίαιη αντίδραση´. Εμείς τον ακούσαμε. Δεν είδαμε, όμως, που κοιτούσε, όταν το έλεγε. Δηλαδή ποιους συνδαιτυμόνες του εννοούσε κι έτσι μείναμε με το ερωτηματικό. Ομως αφού πέρασε καιρός και βγήκαν στη φόρα μερικά ´σκανδαλάκια´, το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο, φαίνεται πως δεν στέκει η εξήγηση, που ’δωσε ο ίδιος, πως τα ´φάγαμε´ με τον λαό, αλλά και με… άλλους.
Μπορεί να λοξοκοίταξε τους αχρείους πολιτικούς, που κατάφεραν να διογκώσουν το κράτος, μπορεί τα κομματικά στελέχη, που ’βαλαν τον αυτόματο πιλότο να πήγαιναν με τα δανεικά κι όπου τους βγάλει η άκρη. Δεν μπορεί, να μην ήξερε τη ´ράτσα´ του. Πολιτικός είναι και δεν συναγελάζετο με τον καθ’ ένα μας, που δεν είχε την πολυτέλεια να βλέπει γύρω του τι συνέβαινε. Εμείς το πολύ – πολύ, αν οσφραινόμαστε μια υποβόσκουσα τάση για ´φαγοπότι´ να βγαίναμε στις ρούγες και να το λέγαμε ή να το γράφαμε σε σχόλια – απόψεις. Κανείς δεν μας άκουγε, ενώ μας κατηγορούσαν ότι παριστάνουμε τις ´Κασσάνδρες´.
Ο κ. Ε. Βενιζέλος μετά τη στομφώδη, αλλά αποτυχούσα εμφάνισή του στο Ζάππειο, μετά από την ήττα του ΠΑΣΟΚ το 2004, αλλά και μετά τη νίκη του το 2009, παρεπιδημούσε στο κόμμα, μη ακουόμενος, αλλά φρονίμως σκεπτόμενος, ότι δεν ήρθε η ώρα του. Μέχρι που τοποθετήθηκε μετά τον ανασχηματισμό ομοιόβαθμος με τον κ. Πάγκαλο και υπουργός των Οικονομικών, για ν’ ασκήσει τη μικρή ή τη μεγάλη του επιρροή για τη σωτηρία της χώρας απ’ τη χρεοκοπία. Ο κ. υπουργός από νεαράς ηλικίας καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου και επί 10ετίες ´παρών´ στην πολιτική από τη θέση που κατέχει, στομφώδης και βερμπαλιστής εντυπωσιάζει ´πόπολο´ στη θεωρία, γιατί στην πράξη δεν φαίνεται να ’χει δείξει ότι η συνταγματολογία απέχει απ’ την οικονομία.
Μπορεί, λοιπόν, να θεωρεί επιτυχία το ´Μεσοπρόθεσμο´ και τον ´Εφαρμοστικό Νόμο´, δεν έπεται, όμως, ότι πρέπει να επαίρεται ως καινοτόμος, περιφρονώντας θεσμούς και δεοντολογία. Πρόκειται για μια ´προσθήκη´ σε Ν/Σ του Υπουργείου του που καλύπτει τη χορήγηση 100 εκατ. ευρώ στην ´Proton Bank´ απ’ τα διαθέσιμα του Δημοσίου, παρά την περί του αντιθέτου άποψη των υπαλλήλων του Γ.Λ.Κ. με το αιτιολογικό ότι ´…μπορεί να τοποθετεί (το Υπ. Οικονομικών) για τον αναγκαίο χρόνο τα διαθέσιμα κατά τρόπον που να διασφαλίζει τη σταθερότητα του τραπεζικού συστήματος…´.
Η τροπολογία έχει και αναδρομική ισχύ από το 1997. Γιατί όμως να αγκαλιάζει το παρελθόν; Τι έγινε από τότε; Υπάρχουν αδιαφανείς πράξεις των πολιτικών την περίοδο που το Χρηματιστήριο ανέβαινε αλματωδώς; Ποιος προστατεύεται, αν δεν καλύπτεται και ο ίδιος, όταν πριμοδοτείται μία Τράπεζα, η οποία ´τρικλίζει´ λόγω της κρίσεως; Υπάρχει κίνδυνος για την Τράπεζα; Αν όχι και επιτρέπεται να βοηθείται απ’ τα ´διαθέσιμα´ του κράτους, έχει καλώς. Τα γεγονότα όμως μετά την πτώση του Χρηματιστηρίου στις 1.062 μονάδες (6/8/11), εκεί που ήταν προ 15 ετών, συνηγορούν περί του αντιθέτου. Η κίνηση της προσθήκης θεωρείται περίεργη!
Φαίνεται πως υπάρχουν οι αχρείοι που παρανόμησαν και κάποιος θα ’πρεπε να στρώσει το μονοπάτι να τρέξουν να σωθούν. Είναι μέσα σ’ αυτούς και εκείνοι που κοιτούσε ο κ. Πάγκαλος, όταν έλεγε ´μαζί τα φάγαμε´ και δεν μας τους έδειχνε; Ενας Θεός ξέρει ποιους συνδαιτυμόνες εκείνος έκρυβε κι ακόμη τους κρύβει, βοηθούντων και των μέτρων, που λαμβάνονται αναδρομικώς, έτσι ώστε ο καθένας μας δύσκολα να αντιλαμβάνεται τι γίνεται γύρω του!
