Γράφει ο Ανέστης Καζάζης
Δεκάδες θεωρητικοί του καπιταλισμού, συνιστούν χρεοκοπία: Αυτοί… ξέρουν;
Είκοσι μήνες τώρα αδυνατούμε να δώσουμε απάντηση. Μπήκαμε στη διαδικασία ευρωπαϊκού δανεισμού: «Μοναδική» λύση αποφυγής της κατάρρευσης. Μόλις αρχίσαμε να παίρνουμε τις πρώτες δόσεις, αυτοί οι ίδιοι που μας «πρόσφεραν» βοήθεια, μίλησαν τόσο για την αδυναμία αποφυγής της οικονομικής καταστροφής, όσο και για το μέγεθος του μη βιώσιμου χρέους μας. Αυτοί τα έχουν μπερδέψει ή εμείς δεν ξέρουμε να μεταφράζουμε τα μηνύματα;
Το 2010, ο τότε υπουργός Οικονομικών ενημέρωνε ότι η χώρα θα επέστρεφε στις αγορές στα μέσα του 2011. Ο νέος υπουργός ανακοίνωσε ότι η Ελλάδα θα επιτύχει δανεισμό από ιδιώτες, μετά τα μέσα του 2014! Ο πρώτος, αποδείχθηκε ότι έπεσε έξω στους υπολογισμούς. Τι μας βοηθά να πιστέψουμε ότι ο δεύτερος θα τα καταφέρει καλύτερα;
Η Μέρκελ συμφωνεί με τις επιλογές Παπανδρέου, ακόμα κι αν οι δυο τους, ανήκουν σε διαφορετικούς ιδεολογικοπολιτικούς χώρους. Την ίδια στιγμή, διαφωνεί και στηλιτεύει τη στάση Σαμαρά, ενώ και οι δύο εκπροσωπούν τον ίδιο σχεδόν κομματικό φορέα. Μήπως, τελικά τα κυβερνητικά κόμματα της Ευρωζώνης χαράζουν δύο διαφορετικές πολιτικές; Μία για το Ευρωκοινοβούλιο και μία για εγχώρια κατανάλωση!
Τα τρία ερωτήματα που προηγήθηκαν, δεν είναι σε καμία περίπτωση ρητορικά. Οι απαντήσεις τους θα βοηθήσουν στην ανάγνωση του ευρωπαϊκού κώδικα και την αφύπνιση της κυβέρνησης, που επιχειρεί να πείσει για το «αυριανό» αποτέλεσμα των νέων μέτρων, εμμένοντας σε επουσιώδεις «χθεσινές» αλλαγές. Οι ειδικοί που γνωρίζουν τις απαντήσεις, παρακαλούνται όπως ενημερώσουν το Μέγαρο Μαξίμου.
Τρία είναι και τα πιθανά μελλοντικά σενάρια. 1ο: Η Ελλάδα να χρεωκοπήσει. Σε αυτή την περίπτωση ή θα τρομοκρατηθούμε, προστατεύοντας όσο το δυνατόν περισσότερο ό,τι απέμεινε στο πορτοφόλι ή θα συνεχίσουμε τον φυσιολογικό ρυθμό της ζωής μας, όπως και όσο μπορεί ο καθένας. Γιατί αν κάποιος ενημερωθεί με σιγουριά για τον επικείμενο θάνατό του, τότε μπορεί ή να «αυτοκτονήσει» μια ώρα αρχύτερα ή να πείσει τον εαυτό του να συνεχίσει την προσπάθεια, προσβλέποντας σε πιθανό «ιατρικό» λάθος. 2ο: Η χώρα να τα καταφέρει μέσες άκρες με αποτέλεσμα να μπορέσει να επιστρέψει σε εποχές προ κρίσης. Πιθανά τότε θα πάρουμε μια βαθιά ανάσα, βρίσκοντας το κουράγιο να ξαναφτιάξουμε τη ζωή μας. Αν όμως αναρωτηθούμε, πόσο πραγματικά ευτυχισμένοι ήμασταν πριν ξεσπάσει το οικονομικό πρόβλημα, ποια ήταν η πραγματική αγοραστική αξία των χρημάτων που διέθεταν οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι -τα εύκολα θύματα δηλαδή κάθε σύγχρονου καπιταλιστικού συστήματος- τότε μήπως μια πιθανή, δεύτερη αντίδρασή μας θα ήταν να θορυβηθούμε; 3ο: Η Ελλάδα να καταφέρει να ξεπεράσει το πρόβλημα, μετά από 20 ή 30 χρόνια, σύμφωνα με τους «ακριβείς» υπολογισμούς των «ειδικών». Και με αυτό το σενάριο ή θα συνεχίσουμε την ζωή μας, ελπίζοντας ότι τα παιδιά και τα εγγόνια μας θα είναι σαφώς πιο τυχερά αλλά και πιο έξυπνα από ό,τι εμείς ή διαφορετικά θα τρομάξουμε από την έκταση του χρόνου που θα χρειαστεί ώστε να επανακάμψουμε.
Και τα τρία προηγηθέντα σενάρια φαντάζουν ανόητα στα μάτια όλων αυτών που έχασαν την δουλειά τους ή είδαν μισθούς και συντάξεις να μειώνονται. Είτε όμως μας αρέσει είτε όχι, δυστυχώς αυτά είναι τα επικρατέστερα. Μέχρι να επιλέξουμε τρόπο αντίδρασης, πρέπει ίσως πρώτα να αναρωτηθούμε για το αν είδαμε τις τιμές της αγοράς να πέφτουν, τα ενοίκια να υποχωρούν, τους έχοντες να βάζουν νερό στο κρασί της πολυετούς αισχροκέρδειας, την Εκκλησία να προσφέρει κομμάτι της περιουσίας της σε όσους έχουν πραγματική ανάγκη, την γειτονιά να ενεργοποιείται, βοηθώντας τον συνάνθρωπο που αδυνατεί να ανταπεξέλθει, τους πολιτικούς να σκύβουν το κεφάλι, όχι προς αποφυγή ιπτάμενων γιαουρτιών αλλά από παρελθοντική ντροπή. Καταλάβαμε επιτέλους τη διαφορά μεταξύ ντόπιας μυζήθρας και μουχλιασμένου ξενόφερτου τυριού;
Λένε, πως οι αρθρογράφοι πρέπει να προτείνουν λύσεις. Προσωπικά πιστεύω ότι καλούνται πρωτίστως να ενεργοποιήσουν ερωτήματα, που η «τηλεοπτική κούνια» καταφέρνει να αποκοιμίσει. Να θυμίσουν αξίες που τα ληγμένα δακρυγόνα καταφέρνουν να τρομοκρατήσουν. Να ψιθυρίσουν ότι στο δίλημμα θάρρος ή αλήθεια, επιλέγουμε ξεκάθαρα και τα δύο.
Όσο θάρρος μας απέμεινε. Κι όση αλήθεια, τόσα χρόνια απενεργοποιημένη, μπορούμε να αντέξουμε.
