Γράφει η ΘΕΟΔΟΣΙΑ ΚΑΤΡΙΤΖΙΔΑΚΗ
Σε τούτη τη φάση της γενικής δυσπραγίας που διανύουμε, εμείς έχουμε εξασφαλίσει μία πρωτιά… Αρνητική, φυσικά… Δεν θα περίμενε κανείς κάτι άλλο…
Είμαστε λοιπόν πρώτη -αρνητική- είδηση, τουλάχιστον στη γερμανική τηλεόραση, όπως διαπίστωσα αυτές τις μέρες που βρέθηκα στο Μόναχο…
Εχουμε τον τίτλο «ο έλληνας ασθενής» και έναν ορό τεράστιο με ένα ψαλίδι να στοχεύει το σωληνάκι σύνδεσής του με το άρρωστο σώμα… Καθημερινά η γερμανική τηλεόραση ξεκινάει το δελτίο ειδήσεων με μιαν ασθενή -τη χώρα μας- και στη συνέχεια γνωματεύουν όλοι οι δόκτορες της πολιτικής σκηνής, για την πορεία της ασθένειας, προτείνοντας διάφορες θεραπείες μέχρι και την… ευθανασία… Τραγικό…
Βαραίνει περισσότερο όταν το βλέπεις από τη σκοπιά των άλλων.
Σπρώξαμε τη χώρα στην κλίνη της εντατικής… Ολοι βάλαμε ένα χεράκι… Αλλά οι επιζήμιες και ανάξιες, συλλήβδην, κυβερνήσεις μας υπερθεμάτισαν… Και αφού φρόντισαν να την τραυματίσουν θανάσιμα, έσπευσαν καθυστερημένα, θορυβημένοι,να την στείλουν στο εξωτερικό μπας και γλυτώσει…
Κι εμείς εδώ, ταυτισμένοι με την κατάκοιτη χώρα μας, κρατάμε την ανάσα μας, κρατάμε την οργή μας, στυλώνουμε το βλέμμα στον πίνακα με το μπερδεμένο και ακατάληπτο διάγραμμα της πορείας της ασθενούς, που τα ετερόκλητα συμφέροντα των θεραπόντων ανεβοκατεβάζουν την τεθλασμένη του κι έχουν έτοιμο το ψαλίδι για να διακόψουν την αιμοδοσία μόλις δουν ότι τους είναι ασύμφορη η επιβίωσή της…
Κι εμείς εκεί… Στο περίμενε… Με την αγωνία στο κόκκινο μήπως κάπου σκοντάψει η πολυαναμενόμενη έξωθεν σωτηρία… Το σωτήριο έμβασμα, που θα σημάνει μια προσωρινή έστω, επανεκκίνηση στη μισοσβησμένη, ψυχορραγούσα μηχανή του Εθνους… Ισα – ίσα για να πληρωθούν οι ισχνοί μισθοί και να συνεχίσουν, οι έστω και μίζερες συντάξεις, να μπαίνουν στον λογαριασμό μας… Κι έτσι εγκλωβισμένοι στην αναμονή της οικονομικής ασπιρίνης, απενεργοποιημένοι, κρεμόμαστε στο κενό που όλα αυτά τα χρόνια με πολύ ζήλο δημιουργήσαμε απωθώντας ταυτόχρονα τη σοβαρή πιθανότητα μιας μελλοντικής μας αναπηρίας…
Το χειρότερο φαίνεται να είναι η απουσία της ελπίδας… Μοιάζουμε ξέπνοοι και ξεψυχισμένοι, στα πρόθυρα κατάρρευσης…
Πού πήγε η ψυχή μας; Γιατί ακόμα και για να ξεψυχήσει κανείς χρειάζεται να ’χει μια ψυχή… Αυτή την άυλη δύναμη που μας ωθεί και μας στηρίζει… Αυτή την αυθύπαρκτη κάψουλα ενέργειας, θέλησης και αντοχής, την πραγματική προίκα του ανθρώπινου γένους. Πού πήγε τώρα που την έχουμε τόση ανάγκη… Απογυμνωμένοι από την υλική μας θωράκιση, τώρα επείγει να ενεργοποιήσουμε την άυλη προστασία που η ψυχή μας παρέχει. Για ν’ αποτρέψουμε την οξείδωσή μας από τα πάσης φύσεως αιωρούμενα υλικά, που συνήθως έχουν μορφή οικονομικών απαιτήσεων… Για ν’ αντιμετωπίσουμε τις επερχόμενες καταστάσεις χωρίς να χάσουμε την αυτοεκτίμησή μας και την εκτίμηση των άλλων… Είμαστε στο όριο νομίζω… Μάλλον γι’ αυτό δεν μπόρεσα να συμμεριστώ το χιούμορ του φίλου Γερμανού που ρώτησε ´και πού βρήκατε λεφτά για να ταξιδέψετε;´ δήθεν αστειευόμενος… Κι εγώ, κατά βάθος πολύ πειραγμένη, του απάντησα κάνοντας πικρό χιούμορ ´πήραμε δανεικά´.
Είναι ψυχοφθόρο τελικά, αυτό το συναίσθημα της χαμένης αξιοπρέπειας και αξιοπιστίας… Μα την αλήθεια, χρειαζόμαστε μια θεραπεία γερή, με ενέσεις… Ενέσεις αυτοπεποίθησης…. Ως έθνος, ως χώρα, ως άτομα…
Ξέρω πολλούς που μπορούν να κάνουν μια ένεση στον εαυτό τους, όπως π.χ. διαβητικοί, άτομα που δεν έχουν περίθαλψη, κλπ. κλπ.
Εμείς βέβαια, υποτίθεται ότι έχουμε αυτή τη στιγμή κάποια ευρω – περίθαλψη. Επειδή όμως, όλοι οι δόκτορες που μας έχουν αναλάβει αναλώνουν τον χρόνο τους στο να συσκέπτονται και να διαφωνούν για τη θεραπεία μας, αφήνοντάς μας κλινήρεις, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, θα πρότεινα να κάνουμε τις ενέσεις αυτοπεποίθησης μόνοι μας… Αλλωστε είναι ολοφάνερο πως δεν μπορούμε να περιμένουμε τόνωση από τα κόμματα και τους πολιτικούς μας… Ακόμα δεν έχουν πάρει είδηση ότι είναι η τελευταία τους ευκαιρία να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα… Συνεχίζουν να τυρβάζουν περί όνου σκιάς… Τους απασχολεί τόσο η κομματική τους υπόσταση, αυτό το απεχθές πλέον, για το πλείστον των πολιτών, προσωπείο με το αντίστοιχο χρώμα, μπλε – πράσινο – κόκκινο, που είναι ανίκανοι να αρθούν στο ύψος ή στο χάος των περιστάσεων… Φοβάμαι πως οι περισσότεροι θα πάθαιναν ίλιγγο αν έμπαιναν σε τέτοιο κόπο… Γι’ αυτό δεν μπορούν να ομονοήσουν για να φέρουν, μετά από συλλογικές διεργασίες ένα θετικό αποτέλεσμα, ως μήνυμα ότι κάτι επιτέλους, άλλαξε στη νοοτροπία τους… Καμιά διάθεση, καμιά πρόθεση συννενόησης, λες κι ο κάθε αρχηγός κόμματος και τα στελέχη του, θέλουν το καλό μιας διαφορετικής χώρας, λες και δεν είναι ταγμένοι να υπηρετούν το ίδιο έθνος… Καθένας τον δρόμο του, εν ονόματι της αντιπολιτευτικής τους ιδιότητας… Είναι τόσο ανεπαρκείς… Τόσο κοντόφθαλμοι… Οχι αναγκαστικά γιατί δεν συμφωνούν, αλλά επειδή δεν συμφωνούν φοβούμενοι το περιβόητο πολιτικό κόστος, που δεν είναι τίποτε άλλο από το στενό κομματικό τους συμφέρον… Και το συμφέρον της χώρας; Κομμάτια να γίνει… Το έχουν εμπιστευθεί σε τρίτους… Ανενδοίαστα… Παραμένουν ψύχραιμοι και ανένδοτοι, ήσυχοι θα ’λεγα, αφού έχουν αναθέσει τη σωτηρία της πατρίδας τους σε ξένα χέρια… Κούνια που τους κούναγε…
Μια ολόκληρη Ευρώπη, που ως τώρα φάνηκε ότι δεν είχε προβλέψει κανέναν μηχανισμό στήριξης για τα κράτη που εν γνώσει της μπήκαν στην οικονομική σύμπραξη με ελλειμματικούς προϋπολογισμούς, πειραματίζεται με την Ελλάδα στον ρόλο του πειραματόζωου. Ως πριν λίγο κανείς μηχανισμός διαχείρισης κρίσεων αυτού του μεγέθους δεν είχε προβλεφθεί… Πρώτα έσκασε το πρόβλημα. Ακολούθησε το κομφούζιο, που προκλήθηκε από τα ετεροβαρή συμφέροντα των άνισων οικονομιών… Εν συνεχεία όλοι άρχισαν να ψάχνονται.
Εκείνη την παροιμία «των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν» κανείς δεν την έλαβε υπ’ όψιν, γιατί πριν όλοι ήμασταν χορτάτοι… Τώρα είμαστε στη φάση του μαγειρέματος αλλά αρκετά καθυστερημένα… Τα παιδιά άρχισαν ήδη να πεινάνε και να κλαίνε…
Βρισκόμαστε ακόμα στο ψάξιμο εκείνης της συνταγής, που χωρίς να στερήσει τα «γκουρμέ» από τους ισχυρούς θα ξεγελάσει τα στομάχια των οικονομικά αδυνάτων…
Όλα είναι ρευστά και οι λύσεις που αναμένεται να δοθούν, μπορεί να μην είναι καν λύσεις…Να μην είναι πραγματικές θεραπείες… Να είναι προσωρινά γιατροσόφια… Εκείνο το ψαλίδι στον ορό αιμοδοσίας μας, μου καρφώθηκε άσχημα και μακάρι να αποδειχθώ απαισιόδοξη, αλλά φοβάμαι πως δεν θα τη γλυτώσουμε την ευθανασία… Κι εκεί πρωτιά θα πάρουμε, αν, ό μη γένοιτο, συμβεί…
Από την άλλη μεριά, δεν θέλω και να κλείσω κατάμουτρα την πόρτα στην Ελπίδα… Θα ήταν αγένεια…
