Ένα κριτικό σημείωμα για το βιβλίο της ΤΩΝΙΑΣ ΚΑΤΖΟΥΡΟΥ
Μελετώντας το νέο βιβλίο της Τόνιας Κατζουρού “7 χρώματα πάνω σε μαύρο” αισθάνομαι ότι λυπήθηκα που δεν παρευρέθηκα ως παρουσιαστής του, όπως μου το ζήτησε και η ίδια, γιατί ο προφορικός μου λόγος γι’ αυτό το βιβλίο θα περιλάμβανε και τα εξαίσια συναισθήματα που αναπτύχθηκαν, μέσα μου, στη διάρκεια της ανάγνωσής του.
Γιατί το βιβλίο αυτό, μέσα από τη “βιωματική” περιγραφή των 7 “έγχρωμων” ιστοριών του (μπλε – κίτρινη – μωβ – γαλάζια – πράσινη – κόκκινη και πορτοκαλί), παρακολουθεί στη γειτονιά της, στην “οδό Δαγκλή” της ιστορικής και γοητευτικής “Χαλέπας”, προσωπικότητες, αλλά και απλούς ανθρώπους που διαμένουν στη γειτονιά της. Επίσης ατενίζει, νοσταλγικά, σπίτια-αρχοντικά απαράμιλλης αρχιτεκτονικής, εκκλησίες Ρωσικού ρυθμού (Αγία Μαγδαληνή), το ιστορικό 9ο Δημοτικό Σχολείο, την κορυφαία Ελληνο-Γαλλική Σχολή Καλογραιών και την ονομαστή “Βίλλα Σβάρτς” κτίσεως 1860 που στέγαζε – αργότερα για πολλά χρόνια το Τμήμα Χωροφυλακής Χαλέπας (Η μπλε Ιστορία).
Αλλά όμως παρατηρεί κριτικά και διάφορα συμβάντα και γεγονότα που αφορούσαν απλές αλλά και πολύπλοκες ανθρώπινες σχέσεις καθημερινότητας.
Γεγονότα που σημάδεψαν -από παιδί- τη ζωή της και έγιναν “φάροι” ζωής, αλλά και “7 χρώματα” που αναδείχτηκαν σε λάμψεις ελπίδας γι’αυτήν.
Στο περίπλοκο αυτό κοινωνικο-πολιτισμικό πλαίσιο, η Τ.Κ. περιγράφει με ιδιαίτερο χιουμοριστικό και συγκινητικό τρόπο, το story της ενηλικίωσής της, αφήνοντας στον αναγνώστη, στο τέλος, μια γλυκόπικρη γεύση μνήμης και νοσταλγίας για τις δομές, τις λειτουργίες, τις αξίες και τις εμπειρίες που χαράξαν και εκείνη και την εποχή της.
Εκείνο όμως το στοιχείο του προλόγου της που με αναστάτωσε “ηθικά” και “συναισθηματικά” και κάνει τους στόχους του βιβλίου της να ξεχωρίζουν από τόσα άλλα είναι η δήλωσή της ότι με το βιβλίο αυτό δεν σκοπεύει να εντυπωσιάσει με γνώσεις και μεγαλοστομίες, αλλά “να ζήσει ξανά” για λίγο την εποχή εκείνη, επικοινωνώντας με ανθρώπους που σκέφτονται σαν κι αυτήν.
Πρωταγωνίστρια, συνεπώς, του βιβλίου που γράφτηκε στη διάρκεια της πρώτης καραντίνας του Κορωνοϊού, είναι η πανέμορφη περιοχή της Χαλέπας με την οδό Δαγκλή, ως τόπο κατοικίας και κέντρο κριτικής συστημικής παρατήρησης περιοίκων (σημαντικών και μη) της εποχής εκείνης, κτισμάτων (προξενεία, σχολεία, μικρομάγαζα, φτωχόσπιτα κ.ά.), καθώς και οικογενειακών και άμεσων σχέσεων.
Ωστόσο από τη συνοπτική αυτή ανάλυση του περιεχομένου του βιβλίου, προκύπτει ένα διαλεκτικό ύφος και ένα φίνο, γρήγορο, ανάλαφρο, διασκεδαστικό, χιουμοριστικό, χαριτωμένο, πνευματώδες, συγκινησιακό, αληθινό και γνήσιο “style” γραφής, πλημμυρισμένο από αγάπη, τρυφερότητα, νοσταλγία και συναισθήματα, επικεντρωμένο στις αξίες της εποχής που έζησε η Τ.Κ. ως παιδί και έφηβη, που δεν αφήνει όμως αδιάφορες και άλλες ηλικιακές ομάδες. Αποτέλεσμα είναι να νιώθεις υπέροχα, διαβάζοντάς το, σαν να παρακολουθείς ταινία του Γούντυ Άλεν που όμως δεν γυρίστηκε ακόμα.
Aκόμη σου έρχεται να ρουφήξεις τις σελίδες του βιβλίου απνευστί, χωρίς να θέλεις να σταματήσεις το διάβασμα μέχρι να ολοκληρωθεί η ανάγνωσή του.
Και τούτο βέβαια σημαίνει ότι η Τόνια Κατζουρού είναι προικισμένη με ένα ιδιαίτερο συγγραφικό ταλέντο, με αξιακό-κοινωνικό υπόβαθρο που “αξίζει” να το αποκαλύψεις διερευνητικά, να το παρατηρήσεις προσεκτικά και να το απολαύσεις αισθητικά μέσα από τη μελέτη των “7 χρωμάτων πάνω σε μαύρο”!!
