Η μουριά τους ενόχλησε;

Κύριε διευθυντά,
απογοητευμένος από την αποσάθρωση της Δημόσιας Διοίκησης σήμερα σε όλες της τις εκφάνσεις, με συνέπεια να λέει και να κάνει ό,τι θέλει ο καθένας, γεγονός που είναι και καταστροφικό, αλλά και επικίνδυνο, δεδομένου ότι μπορεί να προϊδεάζει σε προσωπικές αντιδικίες. Εκμεταλλεύομαι και εγώ, λοιπόν, ως καθημερινός αναγνώστης της έγκριτης εφημερίδας σας, τη διάθεση χώρου για καταγγελίες αυθαιρεσιών και ετσιθελικών πράξεων που θίγουν όχι μόνο πρόσωπα, αλλά και σύνολα ανθρώπων. Και βέβαια η δημόσια καταγγελία δεν λύνει ενδεχομένως το πρόβλημα, σίγουρα, όμως, εκτονώνει μερικώς τον ή τους θιγόμενους. Κάτοικος, λοιπόν, του οικισμού Εξώπολης, της τέως κοινότητας Καλαμιτσίου Αμυγδάλι και του τέως Δήμου Γεωργιούπολης και νυν οικισμού του Καλλικρατικού Δήμου του Αποκόρωνα, παρακολουθώ εδώ και δύο μήνες αυθαίρετες πράξεις από παράγοντες και εργαζομένους του Δήμου που βλάπτουν, ενοχλούν ή εξοργίζουν τους κατοίκους των μικρών ή μεγαλύτερων οικισμών. Δεν θα αναφερθώ σε αυθαιρεσίες διπλανών οικισμών που έγιναν την 5η ημέρα από την ανάληψη της νέας Δημαρχιακής Αρχής (7-1-2011), που φαντάζομαι θα αποτελέσει μεγάλο θέμα εν ευθέτω χρόνο, αλλά σε πρόσφατη αυθαιρεσία στο δικό μου χωριό.
Συγκεκριμένα συνεργείο του Δήμου, που θεωρητικά ασχολείται με την καθαριότητα των δρόμων των οικισμών, από την καθοδήγηση της αρμοδίου για τον τέως Δήμο Γεωργιούπολης αντιδημάρχου, ήρθαν στο χωριό μου και έκοψαν κάποια δέντρα που κανείς δεν ξέρει γιατί, αφού άλλωστε αυτά ήταν σε ιδιωτικούς χώρους και σε σημεία που κανέναν δεν εμπόδιζαν. Γιατί ακούστηκε ότι εμπόδιζαν τα απορριμματοφόρα, που βέβαια ποτέ δεν εμπόδισαν τα απορριμματοφόρα της ΔΕΔΙΣΑ ή αργότερα του Δήμου Γεωργιούπολης. Ανάμεσα, λοιπόν, στα δέντρα που έκοψαν ή ξερίζωσαν ήταν και μια μουριά -120 χρονών- που για το χωριό μου είχε αποκτήσει τοπωνυμιακό χαρακτήρα. Οι παλαιότεροι μας έλεγαν «είμαι στη μουριά», «θα σε περιμένω στη μουριά». Το δέντρο αυτό φυτεμένο στην αυλή ενός καφενείου, που σήμερα δεν λειτουργεί δίπλα από την εκκλησία της Παναγίας, στη μεσοχωριά. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει γιατί την ξερίζωσαν, αφού η αυλή του καφενείου είναι δύο μέτρα ψηλότερα από το κατάστρωμα του δρόμου, ο κορμός της τεράστιος, φρεσκοασπρισμένος, με το πεζούλι των θαμώνων από κάτω σηματοδοτούσε τον χώρο. Σήμερα η αιωνόβια μουριά έχει γίνει καυσόξυλα στην αυλή ενός εργάτου της καθαριότητας.
Δεν θα πω περισσότερα, άλλωστε θα τα πούμε στο Δικαστήριο, αφού η ιδιοκτήτρια κληρονόμος του καφενείου και της μουριάς έχει μηνύσει και τον αντιδήμαρχο και τους εργάτες. Θέλω, όμως, τελειώνοντας να επισημάνω στον κ. δήμαρχο ότι δεν περιμένουμε πολλά θετικά πράγματα από τον κ. ´Καλλικράτη´, όμως, τουλάχιστον να μη καταστρέφουν τα υπάρχοντα στους παλιούς Δήμους παλιές κοινότητες, παλιούς οικισμούς και να επαναλάβω ακόμη την τελευταία παράγραφο του Γιώργου Κοκκινάκου σε σχόλιό του στην εφημερίδα σας με τον τίτλο:
«Ο Ασεβής Πλάτανος» για την ίδια περίπτωση λέει λοιπόν: «ο Άγιος, εν προκειμένου η Παναγία, δεν είναι τιμωρός αλλά η πολιτεία αφήνει ανεξέλεγκτη κάθε παραβατικότητα και κάθε αυθαιρεσία;».
Μήπως και η δική μας «μουριά» ήταν ασεβής;
Με εκτίμηση
Λάμπρος Ξενάκης,
τ. σύμβουλος κοινότητας Καλαμιτσίου και μέλος Δ.Σ. του Πολιτιστικού Συλλόγου Εξώπολης