Γράφει η ΑΘΗΝΑ ΚΑΝΙΤΣΑΚΗ
Τα Χανιά μας -όσο κι αν δεν το συνειδητοποιούμε καθώς τα περιδιαβαίνουμε καθημερινά- είναι χτισμένα πάνω σε σχετικά επικλινές έδαφος.
Μικρό το κακό θα μου πείτε!
Δεν βαριόμαστε εμείς να τ? ανεβαίνουμε και να τα κατεβαίνουμε μέσα στα γρήγορα οχήματά μας!
Αλλά τι γίνεται, αν βρεθείς μια μέρα μουντή, πεζός, στους πέντε δρόμους αυτής της όμορφης πόλης, αρχίσει να… ρίχνει καρεκλοπόδαρα κι όλα τα νερά του καλού Θεούλη γίνουν αδιάβατα ρυάκια και πάρουν τις κατηφόρες; Σαν κι εκείνη τη μέρα, παραμονές των εορτών, που βγήκαμε να κάνουμε τα ψώνια μας και γίναμε… σκέτες πάπιες;
Βλέπουμε, λοιπόν, τη βροχούλα, μα βγαίνουμε κεφάτοι, βαδίζουμε, βαδίζουμε κι όλο απομακρυνόμαστε απ? την εστία μας. Βρισκόμαστε ήδη μακριά, όταν διαπιστώνουμε ότι οι μέχρι πρότινος αθώες ψιχάλες, μεγάλωσαν επικίνδυνα, πύκνωσαν, αγρίεψαν και μας… βάλλουν τώρα απ? όλες τις πλευρές.
Με γενναιότητα συνεχίζουμε! Δεν θα κάτσουμε τώρα δα, κάτω απ? τις μαρκίζες, σαν κάτι… δειλούς!
Το πράγμα, ωστόσο, σοβαρεύει…
Διαπιστώνουμε πως βρέχει πια με το τουλούμι, πως γίναμε κυριολεκτικά, μουσκίδι!
Κάνουμε, υπομονή, επιλέγουμε τον πιο σύντομο δρόμο για το σπίτι, αλλά πώς να πας γρήγορα, αφού το παλτό σου έγινε εκατό οκάδες και πρέπει να το κουβαλάς κι αυτό στη ράχη σου, μαζί με τις δυο σακούλες που μεταφέρεις και να πηδάς ή μάλλον να πλατσουρίζεις στα ορμητικά ποταμάκια. Διότι, αν μπεις στη δίνη τους ακροπατώντας με τη μύτη του παπουτσιού, θα γεμίσει νερό! Αν μπεις με τη φτέρνα, ακόμα χειρότερα!
Αυτά στο πρώτο ρυάκι!
Το επόμενο το περνάμε άφοβα, αρμενίζουμε με την ψυχή μας και το διασκεδάζουμε κιόλας…
Τώρα, βέβαια, νοιώθουμε το νερό να έχει ποτίσει τα πατζάκια του παντελονιού μας, να έχει φτάσει μέχρι το γόνατο, να προχωρεί ακάθεκτο ως και στον αγκώνα των μανικιών!
Πάνω στην ώρα, περνά μέσα απ? τη διπλανή λιμνούλα κι ένα βιαστικό αμάξι και μας εκτοξεύει, κατά πρόσωπο, πίδακα… ενάμιση μέτρου! «Ο βρεγμένος» βέβαια «τη βροχή δεν τη φοβάται»! Αγνοούμε κι εμείς το ένα μας ρουθούνι που άρχισε να τρέχει επικίνδυνα, τη μουλιασμένη τσάντα μας, τα παπούτσια μας που έγιναν σκέτες βαρκαρόλες, το καλό παλτό μας που πάει για πέταμα και συνεχίζουμε…
Μπόρα είναι, εξάλλου!
Θα περάσει…
